Όταν κάποιος αποφασίζει να εκτεθεί δημόσια με μίαν, οποιαδήποτε, τοποθέτηση, υποχρεούται, κατ’ αρχάς, να πει ποιος είναι και με ποια ιδιότητα το κάνει.

Είμαι, λοιπόν, ένας, παντελώς άγνωστος,  μη ειδικός, εκ γενετής παθιασμένος λάτρης της μουσικής και τίποτε παραπάνω.

Επιπρόσθετα η, ζωντανά εκτελούμενη, μουσική ανέκαθεν ασκούσε και συνεχίζει να ασκεί πάνω μου μιαν ανυπέρβλητη γοητεία μέσα από την ιερότητα του τρόπου με τον οποίο αυτή λαμβάνει χώρα.

Η ζωντανά εκτελούμενη μουσική συνιστά μιαν ακροβασία και όπως κάθε ακροβασία, μου κόβει, με την επικινδυνότητά της, την ανάσα όταν την παρακολουθώ!

Συγκαταλέγομαι στους τυχερούς ακροατές της συναυλίας που έδωσαν στο Ωδείο Αθηνών οι δύο διακεκριμένες σολίστ πιάνου, κ.κ. Βικτωρία-Φιοράλμπα Κιαζίμη και Τζένη Σουλκούκη το Σάββατο, 09 Ιουνίου 2018!

Μαθήτριες, αμφότερες, επιφανών Δασκάλων,  δρέπουν σωρεία διακρίσεων στις μέχρι τούδε, λαμπρά συνεχιζόμενες και πολλά υποσχόμενες, σταδιοδρομίες τους!

Ας μην μας διαφεύγει ότι οι διακρίσεις δεν χαρίζονται, κι ότι συνιστούν αποτέλεσμα αυστηρότατης κρίσης που αφορά στην λεπτομέρεια της λεπτομέρειας, όχι μόνον εκ μέρους των κριτών αλλά και, για να μην πω, πρωτίστως, εκ μέρους των ιδίων, των κρινόμενων, οι οποίοι,  περνώντας  δια πυρός και σιδήρου τους εαυτούς τους, όλο και περισσότερο συναισθάνονται τις ευθύνες που τους καλούν να συνεχίσουν σε μιαν όλο κοπιαστικότερη, ατέρμονα, ανηφόρα.

Πρόκειται για μια πορεία σπαρμένη με θυσίες, μιας και απαιτείται οι καλλιτέχνες, σε καιρούς δύσκολους, με τις συνθήκες της επιβίωσης να μην αστειεύονται, ν΄αποδίδουν τα μέγιστα όχι από το περίσσευμα του χρόνου και της ενέργειάς τους, αλλά από το υστέρημά τους.

Δεν θα τολμήσω να υπεισέλθω, σαν μη ειδικός, σε θέματα τεχνικής φύσης που σχετίζονται με τις ερμηνείες των κ.κ. Κιαζίμη και Σουλκούκη, αλλά, σαν απλός ακροατής δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην άψογη παρουσία τους που με συγκίνησε μέχρι δακρύων και που αντανακλούσε όλη την δύναμη και την ευαισθησία τους, την εντυπωσιακή προσήλωσή τους στην εκτέλεση των πολύ απαιτητικών έργων του ρεπερτορίου τους, την απίστευτη μεταξύ τους επικοινωνία, την ταπεινότητα και την σεμνότητά τους, και το υπέροχο χαμόγελό τους με το οποίο σφράγισαν την, εξ ίσου υπέροχη μουσική βραδιά!

Ωστόσο, δεν μπορώ επίσης να μην αναφερθώ στα εξής, που με αφορούν σαν μη ειδικό ακροατή:

Αυτό που παρακολουθήσαμε το Σάββατο, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο.

Επαναλαμβάνω ότι ήμασταν πολύ τυχεροί, οι παρευρεθέντες.

Όμως, άξιζε σε όλους, κυρίως στις πρωταγωνίστριες της βραδιάς κ.κ. Κιαζίμη και Σουλκούκη, κάτι πολύ μεγαλύτερο και καλύτερο, τόσο σε ό,τι αφορά το μέγεθος της αίθουσας που φιλοξένησε την υψηλότατου ποιοτικού επιπέδου συναυλία, όσο και σε ό,τι αφορά τις συνθήκες παρακολούθησης. Εξηγούμαι:

Πρώτον, ενώ χαιρόμουν τόσο που ήμουν εκεί, συγχρόνως, λυπόμουν που, παρά την πληρότητα της αίθουσας, τόσος, μα τόσος παραπάνω, κόσμος, δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει μια τόσον άρτια συναυλία!

Δεύτερον, δεν είναι δυνατόν οι σολίστ να εκτελούν το απαιτητικότατο ρεπερτόριό τους λουσμένες στον ιδρώτα, ελλείψει κλιματισμού!

Τολμώ να προσθέσω ότι ούτε και στους ακροατές άξιζε κάτι τέτοιο, παρά την στωικότητα που επιδείξαμε!

Τέλος, πραγματικά, δεν ξέρω με ποιόν αποτελεσματικό τρόπο να γίνει συνείδηση στους ακροατές ότι τα τηλέφωνα δεν πρέπει να βρίσκονται μέσα στις αίθουσες συναυλιών.

Εκείνο, το ένα και μοναδικό, στιγμιαίο κουδούνισμα που ακούστηκε, συνιστούσε πραγματική ιεροσυλία, για ό,τι μαγικό συνέβαινε, εκείνην την στιγμή, στην αίθουσα…

Εύχομαι η τύχη να με ξανα-οδηγήσει στο ακροατήριο των δύο καταπληκτικών, πολλά υποσχόμενων σολίστ πιάνου, κ.κ. Βικτωρίας-Φιοράλμπα Κιαζίμη και Τζένης Σουλκούκη, σε μεγαλύτερη, κλιματιζόμενη και χωρίς κινητά τηλέφωνα, αίθουσα!

Αθήνα, Ιούνιος, 2018.

Γιάννης Στουραΐτης