Είναι ένας στρατός πάνοπλος, πειθαρχημένος, πανίσχυρος, με αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, ακόμα και στρατονόμους για την τήρηση της τάξης. Είναι τα μηρμύγκια που κάθε πρωί κάνουν έφοδο στα αποφάγια της ακατάδεκτης, καθότι καλομαθημένης γάτας μου. Παρακολουθόντας τα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να “ακούσει” κανείς το βροντερό τους βήμα και την κλαγγή της πανοπλίας τους.

Δυο δυο, τρείς τρείς ή και πιό πολλοί ακόμα, με απόλυτο συντονισμό και καλοσχεδιασμένες κινήσεις οι καλοί στρατιώτες-εργάτες μεταφέρουν φορτία ξηράς τροφής πολλαπλάσια σε μέγεθος απο αυτά τα ίδια.

Κάθομαι λοιπόν και τα χαζεύω και ξύνω και το κεφάλι. Καλά, εντάξει, είναι δυνατά όσο, ας πούμε, ένας κανονικός άνθρωπος με την δύναμη ελέφαντα. Πώς όμως συντονίζονται, πώς ξέρουν πότε να βοηθήσουν τον σύντροφό τους, πώς ξέρουν πως οι μισοί πρέπει να τραβούν και οι άλλοι μισοί να σπρώχνουν, πώς ξέρουν προς τα που στον απέραντο αυτόν κόσμο είναι το σπίτι τους;

Ενώ σκέφτομαι αυτά τα περισπούδαστα βγάζω και μερικές φωτό κι εκεί που τις βγάζω ακούγεται ένας βόμβος σαν να ορμάει αεροπλάνο κάθετης εφόρμησης, ένα Stuka να πούμε. Πράγματι περι αυτού πρόκειται. Μια σφήκα ορμάει στα μυρμήγκια με το φορτίο τους. Η ορμή και ο όγκος της ρίχνει μυρμήγκια και φορτίο κάτω και τότε αρχίζει η διελκυστίνδα. Για αρκετή ώρα τραβάει η σφήκα απο ‘δω, τραβούν οι μέρμηγκες που δεν το βάζουν κάτω απο κεί. Για το τελικό αποτέλεσμα δεν είχα αμφιβολία: Η σφήκα αποφασίζει κάποια στιγμή πως σήμερα δεν είναι η μέρα της και πως πρέπει να ψάξει αλλού για φαγητό. Δρόμο η σφήκα και tα μυρμήγκια συνεχίζουν την δουλειά τους.

Tέλος της ιστορίας.

There is a mighty army armed to the teeth, disciplined, with officers and even MP’s to keep order. It is the ants that every morning raid the food leftovers of my spoiled cat. Watching them one doesn’t need some extraordinary amount of imagination to “hear” their rhythmic step and the clanging of armor.
Two by two, three or even four of those soldier-slaves they will carry food loads dozens of times larger and heavier than themselves.

So, there I am watching them and scratching my head in bewilderment: OK, so they are super strong like, say, a normal man with the strength of an elephant. But how do they co-ordinate their movements, how do they know when to help a comrade, how do they know that some of them must push and the others must pull, how do they know where exactly in this wide world lies their home?

Absorbed in those profound thoughts I also take some pictures at the same time when suddenly there is a noise like that of a diving bomber, a “Stuka”, say. Well, this is exactly what it is. A wasp attacks the ants and, under her momentum and weight, ants and food fall from the wall to the ground. Then the tug-of-war begins as the wasp pulls one way and the ants the other, refusing to give up. I was never in doubt of the final result: the wasp finally decides that today is not her day and should look for food elsewhere. For ants is business as usual.

End of story.

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του