Παλιά, πολύ παλιά, παραμονή νέου έτους άφηνα τις ‘έντιμες αλητείες’ να κάνουν κουμάντο στον χαρακτήρα μου: ξενύχτια, χαρτοπαιξία, ρίσκο, λόγια μεγάλα, σχέδια απατηλά, τέτοια…Με το πέρασμα των χρόνων, στου καιρού μου το ρέμα ήρθε και κάθισε, σχεδόν ‘ξέπεσε’ μια θλίψη, σαν αυτήν που η αδικημένη (στην τέχνη της) Τάνια Τσανακλίδου κατέγραψε με το τραγούδι ‘γερνάω μαμά’. Τώρα πια, φάτσα στον καθρέφτη της τρίτης ηλικίας, μέρα σαν την σημερινή στο νου μου έρχονται φίλοι αλλά και μη φίλοι, όλοι τους άξιοι, που έφυγαν ξαφνικά, πρόωρα και άδικα, γαμώτο. Για τον Πάνο Γεραμάνη μιλώ, τον Γιώργο Τσαγκάρη, τον Μητροπάνο, τον Νίκο Δημητράτο, τον Αλκη Αλκαίο, τον Ρασούλη, τον Παπάζογλου, αυτόν τον θεϊκο τροβαδούρο, που λίγο πριν ‘φύγει’ μας άφησε κληρονομιά ό,τι πιο τρυφερό γράφτηκε τα τελευταία εφτά χρόνια:
«Είναι κάτι στιγμές/τρυφερές και λεπτές/σαν κλωστές τυλιγμένες/σ’ αδράχτι. Σε κοιτούν απαλά/σε μεθούν σιωπηρά/σε γεμίζουν με πείσμα/και άχτι. Για όλα αυτά που ζητάς/για πολλά που πονάς/για το τίποτα μιας ευτυχίας….»
Αλλά, θα μου πείτε: «φίλε, η ζωή συνεχίζεται, λήξε το προσκλητήριο των ‘απόντων’, γέμισε ένα ποτήρι με σαμπάνια και ρίξε μια ευχή για τον χρόνο που φτάνει σε λίγο, κατ’ ευθείαν από το ‘μαιευτήριο’της ανθρώπινης Ιστορίας».
Εντάξει, ας τον υποδεχτούμε λοιπόν, αλλά όσο πιο ψύχραιμα μπορούμε. Κι’ αν δεν υπάρχουν διαθέσιμα για την αγορά της σαμπάνιας, δεν βαριέσαι, κι’ ένα ποτηράκι φθηνό χύμα αρετσίνωτο, την ίδια πατέντα υπηρετεί…
* Το έργο είναι του Gustav Klimt.
Γιώργος Αρκουλής
Επικοινωνείστε [email protected]
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
