Κατάλαβα…, κατάλαβα πού πηγαίνει το μυαλό σας ! Όχι , δεν θα σας κάνω τη χάρη, ούτε πρόκειται να εξάψω τη φαντασία σας . Για απλά πράγματα θα γράψω, καθημερινά και συγκεκριμένα.

Η Μάριον είναι ένα κορίτσι χάρμα οφθαλμών αλλά ταυτόχρονα καλλιεργημένη μέχρι το μεδούλι . Ηθοποιός γαρ ! Κάθε πρωί γύρω στις επτά την συναντώ να κάνει βόλτες, να κοντοστέκεται και να συλλογάται σ’ εκείνη την πράσινη από το χορτάρι διαχωριστική νησίδα της οδού Καλαμάτας- Αθηνών .

Γέρνω την μηχανή και την παρκάρω ακριβώς στην αρχή της, εκεί που μετά την διακοσίων περίπου μέτρων μήκος της θα επιστρέψει μιας και έχει φτάσει στο άλλο άκρο της.

Δεν τα έχει χαμένα η Μάριον , ούτε βγαίνει πρωί πρωί παρέα με το σκύλο της, ούτε το τζόκιν την τρελαίνει. Κουβέντα με τους εποχούμενους θέλει να πιάσει, να ανοίξει τα φυλλοκάρδια της, να μοιραστεί τα όνειρα της , να τα στεγάσει κάπου ψάχνει χρόνια τώρα.

Βλέποντας την μηχανή πλαγιασμένη και ‘μένα να ανάβω το πρωινιάτικο τσιγάρο, επιταχύνει το βήμα της και φτάνοντας πλάι μου ακουμπά το χέρι της στο τιμόνι και χωρίς καν να προλάβω να αρθρώσω λέξη αρχίζει να ξεδιπλώνει τον ‘’κόσμο της’’ : μετρά τον χώρο, τον φαντασιώνεται σε υπαίθριο θέατρο με πρωταγωνιστή την ίδια αλλά και άλλους δυο τρεις φίλους της που κουβαλούν κι αυτοί την ίδια τρέλα. Να παίζουν δωρεάν για τους διερχόμενους. Αρχίζει να μου δείχνει που θα στηθούν τα σκηνικά, καθορίζει το ύψος της σκηνής από την άσφαλτο, τοποθετεί τους ηθοποιούς στις κατάλληλες θέσεις όπως αυτή τους έχει φτιάξει στο μυαλό της .Το χαμόγελο της μισάνοιχτο μπουμπούκι στην πρωινή δροσιά και το σώμα της να πάλλεται σύγκορμο λες και το θέατρο έχει αρχίσει κιόλας την παράσταση.

Προς το παρόν της είναι αδιάφοροι οι διερχόμενοι ( αυριανοί υποψήφιοι θεατές της ) και με το πάθος της κίνησης που έχει στο αίμα της και κατ’ επέκταση η ταχύτητα που την μεθά, μου κάνει νεύμα να πατήσω την μίζα. Ανεβαίνει στην Honda, περνούμε με κόκκινο το φανάρι της διασταύρωσης και κατευθυνόμαστε προς Αθήνα. Καθ’ οδόν αλλάζει γνώμη και επιλέγουμε τη διαδρομή μέσω Ταϋγέτου με προορισμό τον Μυστρά μέσα από τις πολυδαίδαλες στροφές του βουνού.

Δύναμη της τώρα είναι ο εκκεντροφόρος όπου άριστα χρονισμένος βογκά ανάμεσα στα πόδια της και με μαεστρία καταπίνει τις ανηφόρες. ‘’Αυτό με έκανε να νοιώσω τον ίδιο παλμό με το σανίδι …’’ την ακούω κάποια στιγμή να μου λέει και τις φωνές μας παίρνει μακριά ανάμεσα στις βουνοπλαγιές του βουνού ο αέρας.

Φτάνουμε στον Μυστρά. Αρχίζει να με ξεναγεί στο χώρο κι ενώ τα πόδια της μπλέκονται ανάμεσα σε χαμομήλια και πασχαλιές , μεταξύ αστείου και σοβαρού μου σκάει το μυστικό : ” να… ,  κοίταξε… , εάν μπορείς και χωρίς να γίνομαι απαιτητική, να ” μεσολαβήσεις” στη Δημοτική Αρχή για να μας παρασχεθεί αυτός ο χώρος, εκείνη η πράσινη νησίδα του δρόμου…, καταλαβαίνεις τώρα…’’ .

Σήμερα είμαι υπερήφανος για την Μάριον έτσι που την βλέπω κολλημένη σε όλες τις κολώνες της Μεσσηνιακής πρωτεύουσας με τα μάτια μου κορόμηλα να τρέχουν .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr