Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Και ήρθε πάλι αυτή η ώρα. Μιλάμε για την ώρα που αλλάζει η ώρα! Ξέρετε, αυτό που συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο και πρέπει να πάμε μπρος πίσω τα ρολόγια και μαζί ολίγον απ’ τις ζωές μας. Γιατί μιά που θα μας κλέβουν τον ύπνο, μιά που θα μας τον επιστρέφουν…Κι ας βρεθεί κάποιος να μου πει πως αυτό δεν το λένε «μία η άλλη» ! Όχι, ας βρεθεί!

Προσωπικά δεν κοίταξα την ώρα, δεν γύρισα ρολόγια πίσω. Χρόνια τώρα αρνούμαι να κυνηγάω τον χρόνο. Αφήνω να με κυνηγάει αυτός. Έτσι κι αλλιώς είναι σίγουρο πως θα με προφτάσει και θα με φάει λάχανο. Δεν έχετε ακούσει που λένε πως ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος, αλλά σκοτώνει όλους τους μαθητές του… ΄Εμερσον.
Οπότε, γιατί να τρέχω αφού στο τέλος μία είναι η ώρα που έχει σημασία…και όλοι ξέρουμε ποιά είναι αυτή… Ντάαααν.

΄Οποιο ρολογάκι λοιπόν γύρισε από μόνο του, έχει καλώς…αλλιώς, όποτε παραστεί ανάγκη να ξέρω ακριβώς πούθε βρίσκομαι στον χωροχρόνο, μπορεί και να αλλάξω το χειρός -που σχεδόν ποτέ δεν βρίσκεται στο χέρι μου – κι ένα γίγας κουζίνας, που δεν έχει νούμερα και στα μισά των ωρών πάντα στέκομαι λίγα δευτερόλεπτα και το κοζάρω με απορία τύπου « μιλάς με γρίφους γέροντα». Αλλά μόνο για λίγο, ευτυχώς.

Του φούρνου το ρολόι έτσι κι αλλιώς δεν το λειτουργώ. Δεν θέλω να τον αγχώνω( τον φούρνο λέω) όταν μου μαγειρεύει. ΄Ετσι κι αλλιώς, το κοτόπουλο στην ίδια ώρα θα ψήνεται εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν!

Μεταξύ μας αυτό με την αλλαγή στην ώρα δεν το καταλαβαίνω…Μου κάνει λίγο « σε δουλειά να βρισκόμαστε», αν και υπάρχει εξήγηση και μάλιστα λογική, αλλά και πάλι, πάντα θα αναρωτιέμαι ποιός ήταν αυτός ο ένας που κάθισε και την σκέφτηκε και μάλιστα την επέβαλε σε όλο τον κόσμο! Κι εδώ όταν λέμε ¨όλο τον κόσμο¨ το εννοούμε! Σα να λέμε …αιωνίως viral !

Γενικά η σχέση μου με τον χρόνο ήταν πάντα προβληματική . Δεν ξέρω αν φταίει το ζώδιο του ιχθύ ή είναι γονιδιακό! Μπορεί κάτω από το νερό ο χρόνος να κυλάει διαφορετικά…Πιο αργά, πιο χαλαρά. Η αλήθεια είναι πως όταν είδα πριν χρόνια στον κινηματογράφο τον Νέμο ταυτίστηκα! Όχι τόσο με τον μπαμπά του που τον έψαχνε, όσο με την Ντόρη που ξεχνούσε τα πάντα κάθε 3 δευτερόλεπτα!

Εγώ πάντως σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνω να βρίσκομαι εκεί που πάω, την στιγμή που πρέπει…Πράγμα πολύ παράξενο γιατί ζω μέσα στο άγχος να πάω εκεί που πάω την στιγμή που πρέπει!

Πάντα ζούσα στο σύμπαν του «λίγο πιό νωρίς , λίγο πιο αργά». Κι αν αυτό δεν είναι ένα παράλληλο σύμπαν που ο χρόνος είναι πραγματικά σχετικός και κατοικεί αποκλειστικά μέσα στο μυαλό μου, τότε τί άλλο να είναι ένα παραλληλο σύμπαν!

Αυτό είναι και το μόνιμο παράπονο των οικείων μου. Είχα πάντα ανάγκη κάποιον να μου θυμίζει την ώρα.

Που χου : «Ο γάμος είναι αύριο. Ο γάμος είναι το απόγευμα.Ο γάμος είναι σε 3 ώρες. Ο γάμος είναι σε μισή ώρα και θα αργήσουμε. Ο γάμος έγινε…ελπίζω να προλάβουμε την χαιρετούρα!»
Κι αν κάποιος σκέφτεται πως όταν έδινα εξετάσεις θα είχα μεγάλο πρόβλημα, μπορώ να τον βεβαιώσω πως δεν είχα γιατί είχα βρει τη λύση…Δεν αργούσα ποτέ να ξυπνήσωγιατί απλούστατα δεν κοιμόμουν καθόλου! Σατανικό;

Η φράση που άκουγα πιο συχνά, κάτι σαν αντίλαλο στο κεφάλι μου, ήταν η φράση «Θα αργήσεις πάλι». Και συνήθως αργούσα. Εκτός κι αν δεν αργούσα καθόλου, πράγμα που σήμαινε ότι από το άγχος μου να είμαι στην ώρα μου κάπου, μπορεί να έχω βρεθώ εκεί πολύ νωρίτερα … Aκόμη και άλλη μέρα!

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές το γιατί. Ίσως γιατί πίστευα πως είχα αρκετό χρόνο για να προλάβω τα πάντα και τα πάντα τρώνε μόνο μπαμπού. Και άντε τρέχα να βρεις μπαμπού στην τούρλα του Σαββάτου! Κάπως έτσι την πάταγα…χαριτωμένα και πάντα χωρίς κακή πρόθεση. Ποτέ επίτηδες.

Απλά ο μέσα χρόνος μου με τον χρόνο έξω μου δεν μπορούσαν να συναντηθούν.

Ίσα για να με πεις λιγουλάκι …αφηρημένη.

Σκέφτομαι συχνά πως δεν υπάρχει λόγος να τρελαίνομαι αφού έτσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι σχετικός…κι αν κάποιους δυσκόλευσε ποτέ αυτή η θεωρία του σοφού ΄Αλμπερτ, εμένα απλά μου έλυσε τα χέρια καθώς τα ρολόγια πάντα θα μας αγχώνουν, όσο όμορφα κι αν τα φτιάχνουν, είτε είναι από τα ακριβά του σείχη, είτε από τα φτηνά (του κιλού, που έλεγε και η Βλαχοπούλου σε μια ταινία) γιατί αυτή είναι η δουλειά τους.

Τα ξυπνητήρια πάντα θα μας πετάνε μέχρι το ταβάνι για χίλιους λόγους και αιτίες, νυχτερινά ταίσματα, σχολείο, παιδικές αντιβιώσεις, ραντεβού, δουλειές…

Και γώ, πάντα θα τρέχω σαν τον τρελοκάπελα, για να προλάβω τον χρόνο, που είμαι σίγουρη πως κάθε φορά που γυρίζουμε τα ρολόγια μας μπρος πίσω θα ξεκαρδίζεται στα γέλια με όλους μας!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr