Αλέξανδρος Μπέμπης  

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλητη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κική Δημουλά

Στα δυο προηγούμενα κείμενα, εδώ και εδώ  περιγράψαμε πώς έφτασαν οι ήρωες μας, το πρωινό ενός Σαββάτου, στην απόφαση να κάνουν μια κοντινή εκδρομή την Κυριακή
για να συζητήσουν χαλαρά και καθαρά-όπως για όλα εδώ και τρεις μήνες-και με την ησυχία τους,αυτό που μέχρι τότε κρατούσαν κρυφό,ο καθένας για δικούς του λόγους.

Αυτό που φανερώθηκε μετά από μια ακόμη αναπάντεχη σύμπτωση. Τον εκκωφαντικό θόρυβο ενός κομπρεσέρ.

ΣΑΒΒΑΤΟ 18.30

-”Γειά σου Μπάρμπαρα”
-”Καλώς τον”
-”Έχω πρόβλημα σοβαρό…”
-”Γκομενικό;”
-”Πώς το κατάλαβες;”
-”Κάνεις μπαμ από μακρυά”
-”Θέλω να τα πούμε άμεσα. Τώρα”
-”Έλα από το σπίτι. Στο γραφείο έχω μπογιατζήδες”

(Έφυγε κουτρουβαλιστί για το σπίτι της παιδικής του φίλης Γερμανοελληνίδας ψυχολόγου).

-”Άσε τα ματς μουτς και λέγε, σ’ ακούω”
-”Είναι η βοηθός μου στη δου…”
-”Άσε αυτήν. Εσύ τι θέλεις; Σ’ ακούω”
-”Την ερωτεύτηκα…”
-”Εσύ τι θέλεις; Ξαναρωτάω. Στο δια ταύτα”
-”Την θέλω αλλά δεν μπορώ”
-”Τι θα πει δεν μπορώ. Βάλε προτεραιότητες. Τα υπέρ και τα κατά”
-”Αφού ξέρεις τις προτεραιότητές μου. Τις έχουμε πει πολλές φορές. Την ευτυχία και την αξιοπρέπεια της οικογένειας τα έχω πάντα πάνω από τα προσωπικά μου και επίσης ξέρεις πολύ καλά ότι εδώ και 35 χρόνια σε χώρο δουλειάς ερωτοδουλειές δεν κάνω. Κι’ ας μ’ έχουν πει μαλάκα. Δεν σου φτάνουν αυτά;”
-”Και περισσεύουν. Ξέχνα την…”
-”Ποιά να ξεχάσω;”
-”Την κυρία”
-”Πώς να την ξεχάσω, ρε συ. Κάθε μέρα την έχω δίπλα μου οκτώ και δέκα ώρες…και τώρα συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο. Την ερωτεύτηκα, το καταλαβαίνεις;”
-”Ξέχνα την”
-”Πώς;Πες μου τον τρόπο”
-”Βγάλ’ την απ’ το μυαλό σου”
-”Εύκολο το ‘χεις; Την πλησιάζω για να της δώσω οδηγίες για τη δουλειά και ερεθίζομαι. Τις νύχτες κοιμάμαι με την εικόνα της στα μάτια…αγκαλιάζω και φιλάω το μαξιλάρι…”
-”Θα ‘χεις βαρέσει και καμιά μαλακία ε;”
-”Ε ναι μωρέ το ‘κανα, τι θες τώρα. Σαν δεκαπεντάχρονος…τέτοια κατάντια”
-”Και αντί ρε χαμένε να χαίρεσαι που έφτασες σ’ αυτή την ηλικία και είσαι ακόμη τόσο ακμαίος και συγκινείς τις γυναίκες, μου έρχεσαι κλαμένος;”
-”Τώρα θες να τ’ ακούσεις εσύ; Άντε μη πηδήξω εσένα. Αυτό που δεν έκανα πριν 40 χρόνια που σε γνώρισα.”
-”Φιλαράκι μου αγαπημένο την πάτησες άσχημα. Ή την ξεχνάς ή ρισκάρεις”
-”Να ρισκάρω τι;”
-”Πόσο σίγουρος είσαι ότι το πράγμα δεν θα ‘χει συνέχεια. Ότι δεν θα εξελιχθεί σε δεσμό;”
-”Καθόλου…πολύ το φοβάμαι…”
-”Ε, τότε ξέχνα την”
-”Πόσο ν’ αντέξω; Ως πότε; Θες να την δεις στο facebook να πάρεις μια εικόνα;”
-”Δεν θέλω να δω τίποτε”
-”Υποφέρω…”
-”Θα υποφέρεις μέχρι να την βγάλεις απ’ το μυαλό. Μπορεί και ποτέ. Μέχρι να πεθάνεις”
-”Με υποχρέωσες”
-”Αφού το ξέρεις, βολικά μισόλογα από μένα δεν ακούς. Άντε γειά”

ΚΥΡΙΑΚΗ 10.05

-”Καλημέρα. Πού πάμε;”
-”Καλημέρα. Στο Σκρα. Ρέμα Κοτζάντερε. Καταρράκτες. Γαλάζια Λίμνη. Θα δεις πώς αναβλύζει το νερό μέσα από τη γη. Φυσικό φενγκσούι”
-”Δεν έχω πάει”
-”Πανέμορφο μέρος και κατάλληλο για συζήτηση”

(Σιωπή. Αμίλητοι επί μια ώρα, σε όλη τη διαδρομή. Από τον χώρο στάθμευσης, πήραν το πέτρινο κατηφορικό μονοπάτι πιασμένοι από το χέρι. Σε δέκα λεπτά ήταν εκεί.

Ένα ”πανέμορφα” ακούστηκε μόνο από τα χείλη της.

Αφού την περιήγησε σε όλες τις ομορφιές, κάθισαν αντικριστά σε ξύλινο τραπέζι, ένα από τα πολλά που έχει φτιάξει με κορμούς η Κοινότητα του Σκρα.

Έβγαλε το θερμός από την τσάντα της και γέμισε τα δύο ποτηράκια με καφέ. Άναψαν τσιγάρο. Κοιτάχτηκαν στα μάτια).

-”Μίλα πρώτος. Ζήτησες να σε ακούσω πριν σε κράξω. Αλλά γιατί πιστεύεις ότι θα σε κράξω;”
-”Δεν έχω να σου πω πολλά και στο ξαναλέω. Αν ήμουν κανένας πέφτουλας που το μόνο που θα με ένοιαζε θα ήταν πώς να σε ρίξω στο κρεββάτι, δεν θα περίμενα να περάσουν τρεις μήνες.

Σε πάω πολύ σαν τυπάκι, πραγματικά τη βρίσκω με τη χημεία που υπάρχει μεταξύ μας…που μπορούμε να μιλάμε για όλα τόσο χαλαρά, καθαρά και ανοιχτά.

Τόσες και τόσες φορές αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε αυθόρμητα γεμάτοι χαρά για όσα έγιναν με εμάς τους δυο. Δεν αντέχω άλλο να μένει θολό και μετέωρο”

-”Θολό;”
-”Σ’ αγκαλιάζω και σε φιλώ πατρικά από θαυμασμό για τον παλικαρίσιο τρόπο που τραβάς κουπί με όσα σου έφερε η ζωή. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση σου και τρελαίνομαι.

Σ’ αγκαλιάζω και σε φιλώ φιλικά από ενθουσιασμό που επιτέλους μετά από χρόνια βρήκα έναν συνεργάτη όπως τον θέλω.

Σ’ αγκαλιάζω και σε φιλώ από ερωτική έλξη που μέχρι χθες το πρωί τη στραγγάλιζα μέσα μου για να μη καταλάβεις τίποτε.

Τα δέχεσαι όλα αδιαμαρτύρητα. Αν ήταν άλλη ή θα αντιδρούσε ότι την βάζω χέρι ή θα ενέδιδε οπότε θα έτρωγε σουτ από τη δουλειά.

-”Εσύ τι κατάλαβες για μένα; Δεν λιώνω που σε βλέπω να μην εισπράτεις τα συναισθήματά μου;”
-”Προσποιούμαι”
-”Κι εγώ προσποιούμαι για τα δικά σου”
-”Δεν μιλάω για σένα και για μένα. Αυτό που δεν χωράει ο νους μου είναι πώς γίνεται ένα αρσενικό και ένα θηλυκό που βιώνουν και απολαμβάνουν τόσες χαρές να μη γίνεται να βιώσουν και να απολαύσουν την κορυφαία χαρά που είναι ο έρωτας. Γιατί η λογική να μας παίζει τέτοια παιχνίδια;”
-”Πάμε”
-”Πού;”
-”Εκεί που έχεις σχεδιάσει το επόμενο βήμα”
-”Στάσου. Δεν το θέλω έτσι. Άντε τα βρήκαμε και βουρ για το κρεβάτι”
-”Έμεινε κάτι άλλο να πεις;”

(Τον πιάνει τρυφερά από τα μπράτσα, γέρνει μπροστά και τον φιλάει γλυκά στο στόμα).

Ανηφόρησαν το πέτρινο μονοπάτι και πήραν τον δρόμο προς Αρχάγγελο που λίγα χιλιόμετρα μετά κάτω από την επιβλητική κορυφή Τζένα του Καϊμακτσαλάν αντίκρισαν
το οροπέδιο της Αριδαίας. Θερμά Ιαματικά Λουτρά Πόζαρ. Νοίκιασαν δωμάτιο δύο ατόμων.

Ξεντύθηκε πρώτη (Σημ: απίστευτο σώμα για σαραντάρα plus, κυριολεκτικά κοριτσίστικο που εκτός όμως από τον λεπτό και καλλίγραμμο σωματότυπο, εδώ και ένα χρόνο μετά τον θάνατο του άντρα της πηγαίνει καθημερινά μετά την δουλειά 2-3 ώρες σε γυμναστήριο για να κουράζεται μήπως μπορέσει να κοιμηθεί.

”Να ξεθεώνομαι”, όπως συνηθίζει να λέει. Οι νύχτες της μοναξιάς της είναι μαρτυρικές) και μπήκε στην μπανιέρα με το ζεστό νερό.

Ακολούθησε και αυτός και καθισμένοι στη μπανιέρα, σφιχταγκαλιάστηκαν και ξεχύθηκαν σε έναν έρωτα χειμαρώδη, μέσα σε λίμνες και καταρράκτες, που αναύλυζε από τα βάθη της ψυχής τους.

Δεν ξεκόλλησαν τα στόματα τους ούτε στιγμή κοιτάζοντας ο ένας διεισδυτικά στα μάτια τον άλλον…

ΚΥΡΙΑΚΗ 15.30

-”Βγες άνθρωπε μου από την μπανιέρα…αφού οι οδηγίες λένε δεν κάνει περισσότερο από μισή ώρα…κοιμήθηκες…πού έτρεχε ο νους σου και παραμιλούσες;”

Ανοίγει τα μάτια. Ήταν η λατρεμένη του συμβία κρατώντας ανοιχτό στα χέρια της το μπουρνούζι για να τον τυλίξει και το όνειρο, όνειρο ήταν και όνειρο θα μείνει.

Το όνειρο, όνειρο ήταν και όνειρο θα έμενε.

-”Παραμιλούσα; Και τι έλεγα;”
-”Δεν πρόλαβα…μόλις γύρισα από το μπαρ…σου έφερα φυσικό χυμό…”
-”Τίποτε δεν ήταν. Ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου μου ήρθε στο μυαλό. Θες να στο πω;”
-”Πες το, μέχρι να στεγνώσεις”

Μια συμφορά τυλίγεται στο δέντρο.

Όλοι οι αδικούμενοι δέντρα είναι αν το προτίμησαν αυτό, μονάχα ν’ αδικούνται.

Η συμφορά με γήινο χρώμα
τυλίγεται στο δέντρο.

Ω δύναμη της ζωής
λιώσε της συμφοράς το κεφάλι.

-”Δεν το ‘πιασα για ποιά συμφορά μιλάει. Θα μου δώσεις εξηγήσεις στην επιστροφή.Έλα ντύσου τώρα να φύγουμε…”

ΔΕΥΤΕΡΑ 06.45 (με τον πρωινό καφέ)

-”Συγγνώμη που ακύρωσα το χθεσινό ραντεβού. Άλλωστε σου είχα πει το Σάββατο ότι δεν αποκλείεται να κάνω πίσω πρώτος εγώ…”
-”Δεν είδες το SMS που σου έστειλα χθες νωρίς το πρωί;”
-”Όχι. Δεν είχα κινητό μαζί μου. Δεν ήθελα να ακούσω κανέναν και σήμερα δεν το άνοιξα ακόμη. Τι μου έγραψες;”
-”Ότι ακυρώνω το ραντεβού κι’ εγώ. Ότι ξενύχτησα κλαίγοντας έχοντας συνεχώς στην αγκαλιά τη φωτογραφία του αγαπημένου Π…ούλη μου”.

Ότι αυτή τη στιγμή και δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη, πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου είναι η υγεία του παιδιού μου και όχι οι δεσμοί”

-”Θα ήταν πολύ εγωιστικό από την πλευρά μου να μιλήσω για δεσμό με τέτοια διαφορά ηλικίας”
-”Είναι ύβρις αυτό που κάνουμε. Ούτε μια φορά;”
-”Πόσο σίγουρη είσαι ότι θα μείνουμε στη μια;”
-”Μη συνεχίζεις…πολύ το φοβάμαι”

(Έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κλαίγοντας για τον ανυπεράσπιστο έρωτα τους)

-”Ας το αφήσουμε. Πού ξέρεις; Ίσως μετά από καιρό … ο χρόνος να αποφασίσει”.
Την έσφιξε στην αγκαλιά του για ώρα, χωρίς να ξέρει για ποιόν από τους τρεις λόγους το κάνει. Ίσως πρώτη φορά και για τους τρεις μαζί.

Υ.Γ. Ευχαριστώ από καρδιάς τους αγαπημένους φίλους Χαρά, Ανδρέα, Γεωργία, Τζούλυ και Γιάννη για την πολύτιμη συμβολή τους στη διαμόρφωση του κειμένου.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr