Ηλίας Καραβόλιας  

[email protected]

Το νούμερο δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό: 20 τρις δολάρια. Όπως το διαβάσατε: 20 τρις ! Μιλάω για την διόγκωση των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών διεθνώς. Μόνο οι 3 μεγαλύτερες (η FED στις ΗΠΑ, η ECB στην Ευρώπη και η Bank of England) έχουν φουσκώσει κατά 9,8 τρις δολάρια, ενώ πάνω απο 5 τρις έκαστη έχουν διογκωθεί οι κεντρικές τράπεζες Ιαπωνίας και Κίνας.

Αναρωτιέστε φυσικά τί είναι αυτά τα λεφτά, πως προέκυψαν και πότε. Πρόκειται για το κόστος επέμβασης των κεντρικών τραπεζών στις οικονομίες των κρατών τους, μετά την κρίση του 2008. Είναι δηλαδή το παθητικό των στα λογιστικά βιβλία των εκδοτών χρήματος, το οποίο προέκυψε αφού ”μεταφέρθηκε” ο μεγάλος όγκος των τοξικών χρεών (οι σκάρτες επενδύσεις δηλαδή) απο τους ισολογισμούς των άρρωστων ιδιωτικων τραπεζών και μεγάλων εταιρειών ανα την υφήλιο, στους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών ώστε να ισορροπήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τρίζουν ηδη τα κόκκαλα του Keynes. Που να φανταζόταν ο δυστυχής ότι κάποια μέρα θα έκοβαν τόσο χρήμα οι εκδοτικές αρχές για να γλυτώσουν απο χρεοκοπία οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές της παγκοσμιοποιημένης χάρτινης αγορά πλούτου, με πρόσχημα την πολυπόθητη και φαντασιακή ”ισορροπία” του συστήματος, έννοια γυρω απο την οποία θεσμίζονται και ριζώνουν λογιστικοί μηχανισμοί εξυγίανσης ιδιωτικών οργανισμών.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί, εύλογα, πού είναι ακριβώς το κακό που έρχεται και πότε θα εμφανιστεί. Προσοχή: δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το φθηνό σημερινό χρήμα, σχεδόν παντού, δεν κατευθύνεται για επενδύσεις, για παραγωγή, για τόνωση της εμπορικής οικονομίας.

Ανακυκλώνεται εντός του κλειστού πιστωτικού συστήματος, αναπαράγεται και αποθηκεύεται στο ενεργητικό και στο παθητικό των τραπεζικών ισολογισμών. Κάπου εδώ η οικονομικά θεωρία πεθαίνει, δεν επαρκεί. Οι γνώσεις του καθε μακροοικονομολόγου πάνω στην ”κεντρική τραπεζική”, μοιάζουν λίγες και ανεπαρκείς να εξηγήσουν το τεράστιο συλλογικό πείραμα των θεματοφυλάκων του χρήματος. Πείραμα που αυτοεγκλώβισε τους κεντρικούς τραπεζίτες και που καλούνται τώρα να ξεκινήσουν ομαλά, και με χειρουργική ακρίβεια, την θεραπευτική μέθοδο της νομισματικής εξυγίανσης: την απομόχλευση του συστήματος.

Με τα διεθνή χρηματιστήρια να βρίσκονται στα υψηλά τους, με τις αγορές ομολόγων να ψάχνουν το επιτόκιο με το ντουφέκι,και με όλο το συνεπαγόμενο σκηνικό από την πολιτική των χαμηλών επιτοκίων, φαίνεται ότι μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση είναι πάλι ”αναγκαία” για την εκκαθάριση του συστήματος. Γιατί έτσι καλείται πλέον, με όρους διαχειριστικής και λογιστικής στρατηγικής, η καταστροφή κεφαλαίου, η περίφημη ”δημιουργική καταστροφή” που μας δίδαξε ο Schumpeter : εκκαθάριση.

Όσοι αναρωτιέστε για μηχανισμό πίσω από τα 20 τρις που φούσκωσαν τους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών, δεν έχετε να σκεφτείτε και πολλά. Ξεκινήστε από την χώρα μας.Οι μηχανισμοί διάσωσης αύξησαν το δημόσιο χρέος της χωρίς να ανακάμψει η Οικονομία. Αλλά λέω να αποφύγω τις τεχνικές επεξηγήσεις. Μ’ ενδιαφέρει να κατανοήσουμε την κρυμμένη, την αθέατη πλευρά των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών ανακύκλωσης χρεών. Έχει όνομα, έχει διεύθυνση και προσανατολισμό. Καλείται κοινωνικοποίηση των ζημιών και φυσικά αφορά όλους εμας, τα δρώντα οικονομικά υποκείμενα στον πλανήτη γή αφού στις υπερδικτυωμένες περίφημες αγορές, κάθε ζημιά στον ιμάντα της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπικής μηχανής αφορά και καταλήγει στα γρανάζια της, δηλαδή στους απλούς εργαζόμενους της διεθνούς οικονομίας…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr