Οι Ευρωεκλογές έλαβαν τέλος καθώς και ο Β’ γύρος εκλογών Αυτοδιοίκησης για την Ελλάδα μας. Το Φατσοβιβλίο έχει πάρει «φωτιά», από προχθές και τα σχόλια ποικίλουν. Ακούγοντας διάφορες δηλώσεις νικητών μα και ηττημένων από το πρωί, μπορώ να πω με σιγουριά, πως ποτέ άλλοτε δεν έχει υπάρξει τέτοια ποικιλία χρωμάτων, κομμάτων, ιδεολογιών, εκφράσεων, πεποιθήσεων…

Χθες το βραδάκι, μετά από παρότρυνση της καλής μου φίλης Χριστίνας, βρέθηκα στο πλατό της εκπομπής Pro und Contra ( υπέρ και κατά ), του αυστριακού ιδιωτικού Καναλιού Puls 4, όπου ως εκπρόσωπος της Ελλάδας μας, με την δημοσιογραφική μου ιδιότητα βέβαια ( της Πόρτας μας ), κλήθηκα να δώσω ένα statement, να κάνω ένα σχόλιο δηλαδή, σχετικά με την κατάστασή της μικρής μου αγαπημένης πατρίδας. Το κεντρικό θέμα της εκπομπής ήταν οι Ευρωεκλογές και τα αποτελέσματα… Είχα λιγάκι άγχος ομολογώ, αφού μέσα σε δυο λεπτά περίπου, τηλεοπτικού χρόνου, έπρεπε να συμπεριλάβω ότι έχει γίνει ως τώρα, τι μέλλει γενέσθαι και τι αλλάζει μετά τις Ευρωεκλογές…

Δίπλα μου καθόταν ένας πολύ ευγενικός δημοσιογράφος από την Γαλλία, ο Blaise Gauquelin, εκπροσωπώντας την εφημερίδα Liberation. Και αυτός για τον ίδιο λόγο όπως κι εγώ εδώ. Οι δυό μας λοιπόν, οι καλεσμένοι «ειδικοί» της εκπομπής, για να βάλουμε την δική μας σφραγίδα σε όλο αυτό που λέγεται ευρωπαϊκή πολιτική περιμέναμε υπομονετικά στον καναπέ για να ξεκινήσουμε. Οι κυρίες από το μακιγιάζ περιφέρονταν ήδη ανάμεσά μας, με την πούδρα στο χέρι, κοιτάζοντας ποιος γυαλίζει περισσότερο και ποιος όχι… Η τηλεόραση εδώ βλέπετε, δεν έχει τις «πολυτέλειες» που έχουμε συνηθίσει στα ελληνικά κανάλια και μιλώ από εμπειρία… εδώ ότι κάνεις, το κάνεις μόνος σου!

Η παρουσιάστρια της εκπομπής, Corinna Milborn, μια αρκετά έμπειρη και φιλική δημοσιογράφος, πριν την έναρξη της εκπομπής με πλησίασε λέγοντάς μου πως είχε την τύχη να βρεθεί στην Αθήνα πριν από δύο χρόνια και την είχε αγγίξει πολύ όλο αυτό το αρνητικό κλίμα. Μου είπε πως συμπαθεί ιδιαιτέρως τους Έλληνες και θέλοντας να μου το τονίσει αυτό, προσπάθησε να προφέρει το ελληνικό μου επίθετο χωρίς κανένα λάθος… ( προσπάθησε… )

Οι βασικοί συζητητές της βραδιάς, πολιτικοί κυρίως, αλλά και δυο δημοσιογράφοι, μικρά και «μεγάλα ψάρια», από όλες τις διαφορετικές παρατάξεις του τόπου που ζω τα τελευταία 18 χρόνια. Υποψιάζομαι πως η συζήτηση θα μου θυμίσει κάτι από ελληνικά πάνελ, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν θα αρχίσουν τα τηλεοπτικά «μαλλιοτραβήγματα».

Τα πρώτα είκοσι λεπτά της εκπομπής πέρασαν σχεδόν «αθόρυβα», με το σχόλιο του Γάλλου συναδέλφου να πυροδοτεί την συζήτηση σχετικά με τα πραγματικά σοκαριστικά αποτελέσματα των Γάλλων ψηφοφόρων. Αρχίζουν σιγά σιγά να ανάβουν τα αίματα, το νιώθω. Έρχεται και η σειρά μου να μιλήσω, για την κατάσταση του τόπου μας και πως βλέπω το μέλλον. Πραγματικά, όσο πιο ευγενικά και ειλικρινά θα μπορούσα εκείνη την στιγμή, λέω την άποψή μου… το πάνελ των καλεσμένων συμφωνεί μαζί μου και κανείς δεν αντιλέγει. Ακόμη και ο εκπρόσωπος των ακροδεξιών, βρίσκει νόημα στις λέξεις μου, συμφωνεί πως οι Έλληνες και γενικά η Ευρώπη έστειλε ένα μήνυμα προς όλα τα, μέχρι πρότινος, κυβερνώντα κόμματα και πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κρίση ταυτότητας όλης της Ευρώπης αλλά κυρίως των κατοίκων, όλων εμάς. Καθώς τόνισα το γεγονός πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας έχουν σχεδόν «σταυρώσει» όλον αυτό τον καιρό, επικρατεί ασφαλώς σιγή…

Όπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση γύρισε γύρω από την Ελλάδα και τον τρόπο που θα μπορούσε να βοηθηθεί για να βγει από την κρίση. Βέβαια όπως έχουμε συνηθίσει τον τελευταίο καιρό, να είμαστε το μήλον της έριδος και να ξεσηκώνουμε τον πολιτικό κόσμο με το τεμπεραμέντο μας, έτσι άρχισαν τα όργανα… Είχα την εντύπωση πως η συζήτηση άρχισε να ξεφεύγει…. και ναι, εκεί που έλεγα μέσα μου «κοίτα τους Αυστριακούς, ακόμη και σε πολιτική κουβέντα έχουν επίπεδο», άρχισαν να λογομαχούν και να πετούν «σποντίτσες» ο ένας στον άλλο απευθυνόμενοι στο εκάστοτε πολιτικό τους παρελθόν… πωπω, «σπίτι μου» ένιωσα.

Αφού κοιταχτήκαμε με τον Γάλλο συνάδελφο, γελάσαμε όλο νόημα. Η πολιτική τελικά δεν έχει εθνικότητα, σκέφτομαι. Είναι η ίδια παντού, το ίδιο επιφανειακή, το ίδιο παραπλανητική, μέχρι να αρχίσεις να νιώθεις εντελώς χαζός που δεν καταλαβαίνεις γιατί τσακώνονται αυτοί εκεί οι κουστουμάτοι μεταξύ τους. Πραγματικά αναρωτιέμαι τι σημασία έχει άν το ένα ή το άλλο κόμμα έφαγε τα περισσότερα λεφτά, ποιος έκανε την καλύτερη προεκλογική καμπάνια ή πόσες φορές έκανε σαρδάμ βγάζοντας μεγαλεπήβολους πολιτικούς λόγους ( που έτσι κι αλλιώς δεν γράφουν ποτέ μόνοι τους ).. εδώ ο κόσμος πεινάει, η Ευρώπη είναι σε κρίση και η Αμερική τον χαβά της, βγάζοντας το ένα μπλόκμπάστερ μετά το άλλο, με ολοένα και περισσότερη βία.

Δεν ισχυρίζομαι πως δεν πρέπει να υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα, απλά σκέφτομαι πως καλό θα ήταν αλλάξει εντελώς ο τρόπος προσέγγισής τους προς τους ενδιαφερόμενους μελλοντικού τους ψηφοφόρους τους. Αν δεν το κατάλαβαν σε αυτές τις εκλογές, αμφιβάλλω πως θα το καταλάβουν και ποτέ…

Φυσικά και πρέπει ( επιβάλλεται ) να έχουμε άποψη, να ψηφίζουμε με καθαρά δημοκρατικές διαδικασίες και να κρίνουμε τους πολιτικούς σύμφωνα με τα έργα τους και όχι τα ρουσφέτια τους. Η κάθε γενιά έχει χρέος να είναι πολύ προσεκτική στις επιλογές της και πρέπει να μάθει να σέβεται και να αγαπάει τον τόπο της, όπου και αν βρίσκεται. Είμαστε σε πολύ κρίσιμο σημείο της Ιστορίας και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θαρρώ πως θα ζήσουμε αρκετές αλλαγές. Εύχομαι και ελπίζω να είναι όπως τα θέλουμε όλοι μας…. μια «ουτοπία» χειροπιαστή, ένας τόπος πιο ανθρώπινος για όλους…

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ