*Ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του.

Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς.

Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής.

Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων.

Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος.

Σοφός είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει κληρονομήσει συνήθεια σοφής δράσης.

«Η γαλάζια σπηλιά»

• Από πέρυσι το καλοκαίρι ο Αννίκερις σιώπησε εκκωφαντικά. Επέστρεψε στο αληθινό του όνομα και τη σκληροτράχηλη καθημερινότητά του. Ο αγώνας της επιβίωσης έκαμψε την ηδονιστική του διάθεση. Παρά ταύτα ολοκλήρωσε το βιβλίο του, κάτι προσπάθησε να ψελλίσει για τη θλιβερή και άχαρη πολιτική ζωή, όμως το τελευταίο διάστημα στέρεψε. Δεν είχε τι άλλο να πει. Αισθάνθηκε το φαινομενικό αδιέξοδο που βιώνουν συχνά οι δημιουργικοί άνθρωποι. Είναι φαινομενικό, γιατί στη ζωή αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Τα αδιέξοδα είναι αντανάκλαση εποχιακού υποκειμενισμού.

Ήρθε όμως ένα ταξίδι και ξαφνικά ο Αννίκερις εγέρθηκε από τον ετήσιο ύπνο του. Στη Ρόδο, το Καστελόριζο και τη Σύμη. Αφορμή η τελετή βαπτίσεως ενός μωρού. Ο Αννίκερις δε συχνάζει σε βαπτίσεις. Απεχθάνεται τα πολλά «απεταξάμην», γιατί κάπου στο βάθος πιστεύει ότι μερικές φορές και ο διάβολος έχει το γούστο του. Όμως, από τη συγκεκριμένη τελετή δε μπορούσε να λείπει. Έπρεπε να τιμήσει την Κλωθώ και την αποφασιστικότητα ενός μωρού, που ήθελε πάση θυσία να γεννηθεί. Ενάντια στη σύνεση που εξέπεμπε «μη γενηθήτω», ο μικρός Γιαννάκης αποφάσισε το αντίθετο. «Δεν πάτε όλοι από εκεί που ήρθατε; Αφού μου έλαχε ο λαχνός της σύλληψης, εγώ θα γεννηθώ». Να’ ναι καλότυχος.

• Εν αρχή του ταξιδίου η κράτηση της τελευταίας στιγμής έστειλε τον Αννίκερι και τη σύζυγό του σε ένα ξενοδοχείο «All inclusive». Οποία απογοήτευση να βλέπει, εν μέσω του παραδείσου, τη λευκή σάρκα των Ρώσων να ξεροψήνεται γύρω από μια θλιβερή και αμφίβολης καθαρότητας πισίνα, καταναλώνοντας ποτάμια αλκοόλ με σαράντα βαθμούς ζέστη. Όμως ο Αννίκερις ξέφυγε γρήγορα, βρήκε αμέσως την παλιά και δοκιμασμένη «πατημασιά» του.

Ανηφορίζοντας την οδό των Ιπποτών, που η Μελίνα την κράτησε μακριά από το εμπόριο και φτάνοντας στο Καστέλο, ο Μέγας Μάγιστρος σιγοψιθύρισε τα μυστικά του. Ο Αννίκερις ένοιωσε την κλαγγή των σιδερόφρακτων πανοπλιών, των ξενόγλωσσων Ιπποτών, που μεθοκοπούσαν και γελούσαν τρανταχτά σε ένα κονάκι, που τους είχε παραχωρηθεί. Κοντοστάθηκε να ακούσει παράλληλα, τον αραχνοΰφαντο ήχο, μιας συνομήλικης με τον Αννίκερι Σλοβάκας, που έπαιζε απτόητη άρπα. Το όνομά της Gerlinde Raunjak. Ο Αννίκερις ψώνισε το CD δέκα ευρώ.

Με το επτασφράγιστο μυστικό του Μάγιστρου ως πλοηγό και μετά το κολύμπι στην ακόμα παρθένα Αφάντου, ο Αννίκερις σκαρφάλωσε στο φιδωτό ορεινό δρόμο προς τη Λαέρμα και τον Απόλλωνα. Η Λαέρμα με το παράξενο όνομά της προκάλεσε αμέσως ετυμολογική περιέργεια. Προέρχεται μάλλον από το «λαό του Ερμή». Ήταν όμως ντάλα μεσημέρι και ο λαός του Ερμή ήταν κλεισμένος σπίτι του. Δεν είδαμε ούτε έναν από τον περιούσιο αυτό λαό.
Λοξοδρομήσαμε και «ω»! του θαύματος εντοπίστηκε το πρώτο σημείο αναφοράς στη θερινή περίοδο του Αννίκερι. «Η παράγκα του Απόλλωνα». Ανακάλυψη ολκής. Το συμπαθέστατο ζευγάρι, η κοπέλα ντόπια και το αγόρι από την Ψίνθο, περιστοιχισμένο από τις κόρες του, στη μέση του πουθενά, συνθέτουν τη γαστρονομία σε ποίηση. «Τί γεύμα ήταν αυτό»; Το ζυμωτό ψωμί χάιδευε τη γεύση, δίνοντας νόημα στο στερεότυπο ψωμί. Δεν ήταν ψωμί. Ήταν άρτος. Οι πήλινες γαβάθες με το στιφάδο ήταν χάρμα οφθαλμού. Όποιος έχει πάει στη Ρόδο και δεν έχει δειπνήσει στην «Παράγκα του Απόλλωνα» πρέπει να διερωτάται γιατί πήγε στη Ρόδο.

• Λίγα χιλιόμετρα από εκεί, ο Αννίκερις εντόπισε το δεύτερο σημείο αναφοράς. Η στάση για την ενόραση της σύζευξης του παλιού και του νέου ήταν αναγκαία. Το πέτρινο γεφύρι-χάλασμα. Σε ένα ταπεινό διάσελο, στη ξεραΐλα ενός στεγνού χείμαρρου υπήρχε ένα συνηθισμένο γεφύρι. Από κάτω όμως από το γεφύρι, ο κατασκευαστής προφανώς για να μη ξοδέψει λεφτά για τη κατεδάφιση άφησε το χάλασμα ενός παλιού Ιταλικού γεφυριού με τις αψίδες του. Πάντρεψε άθελά του το παλιό με το νέο. Έφτιαξε ένα αξιοθέατο, που δεν το ξέρει σχεδόν κανείς. Ανάμεσα σε μια φύση, που τη χαρακτηρίζει η σεμνή λάμψη στο λιόκαμα της πέτρας και της «χαμηλοβλεπούσας» βλάστησης.

• Όταν το αεροπλάνο της Olympic Air προσγειώθηκε στο, τρόπος του λέγειν, αεροδρόμιο του Καστελόριζου και επιβιβαστήκαμε στο μοναδικό ταξί της νήσου ξέραμε από τις φωτογραφίες, ότι θα συναντήσουμε την όαση της γαλήνης και της αισθητικής. Ήταν πράγματι έτσι. Η απόλαυση μεγάλη. Στο σπίτι του Νεκτάριου η απόσταση της βουτιάς ήταν τόσο μικρή, που το κολύμπι και η αρμύρα γινόταν προέκταση της φύσης σου. Κανένας όμως δε μας είχε πει για τη γαλάζια σπηλιά. Το τρίτο σημείο αναφοράς του Αννίκερι σε αυτό το ταξίδι. Όταν το καρυδότσουφλο ταρακουνιόταν στα πέντε μποφόρ, δεν ξέραμε ακόμα αν άξιζε τον κόπο το ακούσιο σιάτσου στα νεφρά μας. Όταν όμως φτάσαμε, δε χόρτεναν τα μάτια και οι αισθήσεις. Ο βαρκάρης μας έβαλε να σκύψουμε για να μη χτυπήσουμε τα κεφάλια μας στο χαμηλό άνοιγμα της σπηλιάς. Όταν η βάρκα μπήκε μέσα ξέφυγαν επιφωνήματα. «Τί ήταν πάλι αυτό»; Βουτήξαμε σε ένα νερό, που όμοιό του δεν υπάρχει, υπό το φως ενός λαμπτήρα του καρυδότσουφλου, που φέγγοντας έκανε το χώρο απόκοσμο, αλλά όχι απειλητικό. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις. Ευτυχώς οι ενδημούσες φώκιες και οι χελώνες «καρέτα-καρέτα» είχαν βγει για ψώνια και δεν τις συναντήσαμε.

Στου Προφήτη Ηλία οι πιτσιρικάδες μπουγελώνουν όποιον βρουν μπροστά τους. Άλλοι ταράζονται και άλλοι το διασκεδάζουν. Εγώ το χάρηκα ιδιαίτερα και γέλασα πολύ. Με μπουγέλωσε ο Ραφαήλ, γνωστή φατσούλα του νησιού. Η φάση άρχισε με τον παππά να πέφτει με τα ράσα στη θάλασσα. Έθιμο κραταιό, από την εποχή των πειρατών. Όταν οι Καστελορίζιοι γύρισαν στο νησί μετά από μια επιδρομή, ο παππάς, που είχε μείνει καταχαρούμενος, είχε πέσει στη θάλασσα.

• Φόρος τιμής στη νήσο Ρω και στο σθένος και την επιμονή της «Κυράς της Ρω», που ύψωνε όλη της τη ζωή στο ιστό, την Ελληνική Σημαία. Με τη σκέψη στη σεβάσμια μνήμη της και την πεποίθηση, ότι άνθρωποι όπως η «Κυρά της Ρω» κρατάνε όρθια την Ελλάδα, το κερί στο εκκλησάκι είχε βαθύ συγκινησιακό φορτίο. Ήταν το τέταρτο σημείο αναφοράς του Αννίκερι σε αυτήν την εξόρμηση.

Αρμόδεσε με τον Φραγκολιμνιώνα. Ο Φραγκολιμνιώνας είναι κόλπος στη νοτιοδυτική πλευρά της Ρω. Η διαφάνεια της θάλασσας είναι μεγάλη τύχη για όποιον αισθανθεί στο κορμί του αυτό το νερό αγίασμα. Τέτοιο νερό έχω δει μόνο στην Πολύαιγο, μια μεγάλη ερημονησίδα απέναντι από την Κίμωλο.

Ο Νεκτάριος έβαλε τη στολή του και πήγε για ψαροντούφεκο. Γύρισε απογοητευμένος χωρίς λέπι. «Έχουν ρημάξει τον τόπο οι δυναμίτες», μας είπε. «Είδα όμως τρία μικρά ροφάκια, που παίζανε». «Δεν τα πρόλαβα», δήλωσε θλιμμένος. Αν και ψαροντουφεκάς εγώ ο ίδιος, στο περιβάλλον αυτό χάρηκα κατά βάθος, που τη σκαπούλαραν τα ροφάκια και συνέχισαν εν ειρήνη το παιχνίδι τους.

• Η Σύμη αντέχει με τον πανέμορφο οικισμό της, παρά τα μιλιούνια των ημερήσιων τουριστών. Τη φυλάει ο Αρχάγγελος, που κατοικοεδρεύει σε έναν παραδίπλα κόλπο. Η εικόνα της ήταν η τελευταία «λάμψη», που φώτισε το εγερτήριο του Αννίκερι.

• Ο Αννίκερις ετοιμάζει τις βαλίτσες του για την Άνδρο. Καλό Αύγουστο, καλά μελτέμια.

Ακολουθεί έκθεση εικόνων από το ταξίδι του Αννίκερι