Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Βινύλιο…μου λέει αυτός που ξέρει. Κάνε ραδιόφωνο, του λέω, αφού ξέρεις τόσα! Είναι για μένα, μου λέει.

Τόσα βινύλια στο σπίτι … τόσα καλώδια…τόσα ηχεία. Και η μουσική κρύβεται μερικές φορές σε ακουστικά ανοιχτής, λέει, ακρόασης, άκουσα καλά, έτσι; Ανοιχτού τύπου, ανοιχτής ακρόασης… κάτι τέτοιο! Άκου τώρα εσύ να μαθαίνεις!

Μέσα σε ειδικές θήκες “κοιμούνται” όταν δεν παίζουν. Απαγορεύεται να τα ξεσκονίσουμε, να τα αγγίξουμε, να τα πλησιάσουμε! Νόμος. Γιατί μετά, ό,τι κι αν χαλάσει θα φταίμε εμείς! Δηλαδή … ΕΓΩ!

Όταν τα φοράει (αυτός που ξέρει.)… ακούω και γω που δεν ξέρω!

Θα κουφαθείς παιδί μου, του λέω … αλλά τόσα ξέρω και γω… τόσα λέω! Μισοχαμογελάει και μου κάνει νόημα να κλείσω την πόρτα πίσω μου.

Μερικά βινύλια είναι ακόμα σφραγισμένα στην μαύρη βιβλιοθήκη του ΙΚΕΑ που πιάνει απίστευτη σκόνη (ο εφιάλτης που δεν τελειώνει ΠΟΤΕ) αλλά…έχει τις μαγικές, λέει αυτός που ξέρει, διαστάσεις για να χωράει ΤΕΛΕΙΑ τα βινύλια!

Θυμάται τα πάντα για το καθένα από αυτά! Πού το πήρε, πότε, πόσο. Μερικά έχουν ακόμα τις κιτρινισμένες τιμές τους σε δραχμές! Θυμάται τα υπόγεια που χάζευε νεαρός τα βινύλια που τότε μπορεί να μην μπορούσε να αγοράσει. Θυμάται την χαρά που έκανε όταν κάποια στιγμή τα απέκτησε. Σκέφτεται κι αυτά που θα ήθελε να είχε ακόμα. Μου εξηγεί πως δεν χρειάζεται να έχεις χιλιάδες. Πρέπει να έχεις τάξη σε αυτά που αγαπάς. Δεν κάνεις φιγούρα μετρώντας άπειρα σε άπειρες βιβλιοθήκες .

Παίρνει ένα από την βιβλιοθήκη πολύ προσεκτικά.Οι κινήσεις των δαχτύλων του μέχρι να βάλει τον δίσκο στο μηχάνημα είναι σχεδόν υπνωτιστικές.

Άκου, μου λέει! Μαγικό!

Οχι,όχι. Μην στέκεσαι εκεί. Εδώ κάτσε .Εδώ ακούς καλύτερα… Κεντράρει την δερμάτινη πολυθρόνα και ακούει μαζί μου.

-‘Εχεις καλό αυτί εσύ, τι ακούς;

Ε,ακούω μουσική! Τι άλλο να ακούσω. Βέβαια ακούω μουσική λες και κάποιοι παίζουν για μένα κρυμμένοι κάπου μέσα στο μικρό δωμάτιο!

Η απορία μου παραμένει.

-Και τί τα κάνεις τα σφραγισμένα; Δεν μπορείς να τα ακούσεις!

Καμία απάντηση! Μάλλον απαξιεί να μου απαντήσει.

Τον αφήνω στο καταφύγιό του και γυρίζω στην σκληρή πραγματικότητά μου.

Σκέφτομαι.

Σκέφτομαι πως όλοι έχουμε ένα δωμάτιο για να φυλάμε τα δικά μας “βινύλια ” .

Διορθώνω.

Όλοι πρέπει να έχουμε ένα δωμάτιο να φυλάμε τα δικά μας “βινύλια”.

Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το σημαντικό είναι να υπάρχει, έτσι, σαν καταφύγιο.

Για να ηρεμούμε, για να είμαστε ο εαυτός μας έστω και για λίγο ή τουλάχιστον ο εαυτός που θα θέλαμε να είμαστε.

Να αφήνουμε έξω από αυτό όσα μας βασανίζουν και να παίρνουμε μιαν ανάσα.’Έστω και για λίγο.

Συνειδητοποιώ πως όσο τα προβλήματα στην ζωή μας μεγαλώνουν και μας βρίσκουν όλο και λιγότερο έτοιμους να τα αντιμετωπίσουμε… τόσο περισσότερο αναζητούμε ένα καταφύγιο σαν το μικρό δωμάτιο με τα βινύλια.

Και όποιος έχει καταφέρει να βρει την πόρτα του είναι τυχερός και ευτυχισμένος…’Εστω και για το τόσο λίγο που θα μπορέσει να κρυφτεί εκεί μέσα.

Ελάτε να παίξουμε κρυφτό.