Γιάννης Παπαϊωάννου

Αρχές του 1960.

Ο πατέρας μας παράλυτος, εσύ για πολλούς μήνες στο γύψο από τη μέση και κάτω, εγώ στο μηχανουργείο και η μάνα μας να ξενοπλένει για να τα φέρουμε βόλτα.

Μετά από καιρό έβγαλες το γύψο και συνέχισες το σχολείο.

Το 1965 πήρα προαγωγή. Kαι πήγα στην Columbia.

Ήθελα να πάρω να πάρω μια κιθάρα, αλλά η καινούρια ήταν ακριβή. Ένας συνάδελφος ο Βαγγέλης μου είπε: “Γιαννάκη, έχω μια 6χορδη ακουστική κιθάρα και στην πουλάω 200 δραχμές”.

Τελικά του έδωσα 180 και την πήρα.

Εσύ μόλις την είδες μου είπες.

“Μπορώ να την παίρνω κάποια απογεύματα μαζί μου πριν πάω στην Κλίμενς” [ Σχολή για ραδιοτεχνίτες ].

Σου είπα ναι, αλλά από τη στιγμή που την έπιασες στα χέρια σου ξέχασες τη σχολή. [Γύριζε τα βράδια η μάνα μας τις γειτονιές και όπου άκουγε ζωντανή πρόβα μπούκαρε μέσα στο σπίτι…].

Δεν έχει περάσει ένας χρόνος και ένα βράδυ μου λες.

“Θέλεις αύριο το απόγευμα να έρθεις μαζί μου να πάμε στον Περισσό σ’ενα σπίτι;”.

Πήγαμε σε μια μικρή μονοκατοικία δίπλα στο 8ο δημοτικό σχολείο που πήγαινα εγώ.

Μπαίνουμε μέσα και βλέπω μια ντραμς, ένα μπάσο, την κιθάρα μου, άλλη μια και τρεις συνομήλικους σου [Ντίνο, Γιώργο και Νίκο].

“Τι κάνετε εσείς εδώ ρε;”

“Κάτσε σε μια γωνιά, άκουσε μας και θέλουμε να μας πεις εάν παίζουμε καλά”.

Εσύ έπαιζες lead κιθάρα και τραγουδούσες, ο Ντίνος ακόρντα, ο Γιώργος μπάσο και ο Νίκος ντραμς.

“Είμαστε καλοί;”.

Τώρα κατάλαβα τις συνεχείς κοπάνες και απουσίες από το σχολείο σας.

Πηγαίνατε όπου υπήρχε Juk-Box, βάζατε τα φραγκοδίφραγκα σας για να ακούσετε τις Rockies της εποχής και μετά γρήγορα στο στέκι σας για πρόβα.

Εσύ ήσουν η μνήμη του συγκροτήματος γιατί θυμόσουν τα ακόρντα του τραγουδιού, αλλά και το σόλο της κιθάρας. [ Μιλάμε για πολλά Giga μνήμης ].

Αργότερα σου έκανα δώρο μια 12χορδη Eco και έναν ενίσχυση ενώ εσύ είχες αγοράσει μια ηλεκτρική Davoli.

Πήρατε θάρρος και παίζατε σε κινηματογράφους και για κάποια βράδια στη Ζαρντινιέρα [Πίσω από το γήπεδο του Απόλλωνα].

Ε ρε γλέντια, εγώ να δουλεύω στη πηγή της μουσικής και εσύ στο La minore.

Μια κοπελιά γνώριζα εγώ, τρεις έρχονταν και ζητούσαν εσένα στο σπίτι.

Ποτέ δεν άφησες από τα χέρια σου τις κιθάρες, την Melodica, το μπουζούκι και τον μπαγλαμά.

Μου έλεγες ότι τα τραγούδια τω Beattles, Roling Stones ακόμα και των Led Zepellin ήταν εύκολα για σένα να τα βγάλεις στην κιθάρα.

Ήσουν από τους πρώτους που ανακάλυψαν τους Dire Straits και θυμάμαι να μου λες πόσο καλό συγκρότημα είναι, πόσο καλό ήχο έχουν, αλλά στο παίξιμο της κιθάρας και στη φωνή o συνάδελφος! Mark Knopfler με δυσκολεύει πολύ. [Σου στέλνω το Sultans of Swing γιατί τώρα έχεις χρόνο να το μάθεις ].

Ήταν Μάης πριν 3 χρόνια που ένας απρόσμενος επισκέπτης σου ξεκούρδισε τις φωνητικές χορδές.

Από τότε δεν έπιασες κανένα όργανο στα χέρια σου και δεν ξανά τραγούδησες.

Ένα πρωί είμαστε δυο μας, κάτι ψιθύρισες!

“Γράψε μου ρε Λαλάκι τι είπες;”

“Μάνα κουράστηκα”.

Χαιρετίσματα στον Πατέρα, στη Μάνα, στη Μπουμπού, στο καπετάν-Σιδέρη και στον ψηλό τον ξάδελφο Λάκη.

Α…μη ξεχάσεις να του πεις όταν συναντηθούμε να μη με γαργαλίσετε γιατί όπως ξέρεις εγώ γελάω πολύ!

Καλή αντάμωση αδελφέ…

Υ.Γ.: Στην εκκλησία η ανιψιά σου Αλεξάνδρα ήθελε να σου διαβάσει κάτι που έγραψε για σένα. Δεν μπόρεσε όμως γιατί είχε έρθει όλη η Λευκίμη και τα γύρω χωριά.

Μας το διάβασε το βράδυ στο σπίτι σου, στο τραπέζι που ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί από το δικό σου.

“Ήρθαμε όλοι σήμερα εδώ για να τιμήσουμε έναν υπέροχο άνθρωπο. Συγγενείς, φίλοι, γείτονες ο αγαπημένος του αδελφός μα πρωτίστως τα παιδιά και η σύντροφος της ζωής σου είναι εδώ, είμαστε όλοι εδώ, Θείε έτσι όπως μας ήθελες, αγαπημένους και ενωμένους …

Είχαμε την τιμή και την ευτυχία να σε γνωρίσουμε πριν 37 χρόνια. Ήταν μια μέρα βροχερή και με το κουστούμι σου ξεχώριζες τότε στα μάτια μας, όπως ξεχώριζες πάντα όλα αυτά τα χρόνια.

Ξεχώριζες γιατί ήσουν αυθεντικός, λεβέντης, μερακλής, πρόσχαρος, φιλόξενος, γενναιόδωρος, ανιδιοτελής, μεγαλόψυχος, εργατικός, τίμιος, ευαίσθητος με χιούμορ. Είχες τον δικό σου μοναδικό τρόπο να βοηθάς να λες μια καλή κουβέντα
γεμάτος καλοσύνη και αγάπη για όλους μας.

Αγωνίστηκε σκληρά και τίμια μαζί με την σύντροφο σου για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου Ηλία και Ευγενία όντας δίκαιος,γλυκός και στοργικός πατέρας παρά τις αντιξοότητες. Ήσουν και είσαι πρότυπο δύναμης, θέλησης και πίστης για τα παιδιά τη σύζυγο σου αλλά και για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να είμαστε κοντά σου .

Αλλά και η σύντροφός σου στάθηκε δίπλα σου επάξια και ακούραστη, ακοίμητος φρουρός αυτά τα τρία τελευταία χρόνια. Πάλεψες τόσο θαρραλέα και τόσο γενναία με αυτήν την τρομακτική ασθένεια που όσοι σε γνώρισαν γιατροί, νοσηλευτές αλλά και άλλοι ασθενείς υποκλίθηκαν στη δύναμη ψυχής και στο κουράγιο σου.

Δύσκολα σε αποχαιρετούν σήμερα τα παιδιά σου, η σύζυγος σου μετά από 37 χρόνια αληθινής, συντροφικής και τρυφερής αγάπης. Ήσουν το στήριγμα και η δύναμη της όλα αυτά τα χρόνια, ο φύλακας άγγελος της σε όλη τη διάρκεια της κοινής σας πορείας.

Αγαπημένε μου Θείε είμαστε όλοι εδώ όπως πάντα μας ήθελες, αγαπημένους και ενωμένους. Θέλουμε να σου εκφράσουμε την βαθιά ευγνωμοσύνη και την αγάπη μας.

Μπορεί τώρα προσωρινά να έφυγες από κοντά μας αλλά θα ζεις πάντα στις καρδιές μας. Χαμογελαστός!

Όλοι όσοι σε αγαπάμε σου φοράμε δύο άσπρα φτερά για να σε συνοδεύσουν στο νέο σου ταξίδι για τη γειτονιά των Αγγέλων.

Καλό σου ταξίδι.

Καλό Παράδεισο!

Αλεξάνδρα Σαμοϊλη”