* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας  

Ποτέ ίσως στη ζωή του ο Γιώργος Χαδούλης δεν είχε αντικρίσει τον έξω κόσμο τόσο απειλητικό, αφιλόξενο, τόσο εκτός ελέγχου όσο το καλοκαίρι του 2015. Ένοιωθε -όπως ακριβώς πάρα πολλοί Έλληνες- ότι η κάθε μέρα που ξημερώνει εγκυμονεί το χειρότερο. Το πιό παρανοϊκό. Ότι οι βεβαιότητες τις οποίες από μικροί κοροϊδεύαμε ή και πολεμούσαμε, που αποτελούσαν εντούτοις όρους της υπάρξης μας, κινδύνευαν αίφνης να διαλυθούν ανεπιστρεπτί. Να σωριαστούν σε ερείπια. “Σε τί χώρα θα περάσω τα υπόλοιπα χρόνια μου;” αγωνιούσε σφίγγοντας τα δόντια και τα αγαπημένα πρόσωπά του.

Ως γνήσιος καλλιτέχνης, δεν ενέδωσε στον πανικό ή στην κατάθλιψη. Επέστρεψε απλώς στο λίκνο της δημιουργίας του. Στο εργαστήριό του. Έψαξε μέσα του το φως που τρεμόσβυνε γύρω του. Ρίχτηκε στη ζωγραφική με πάθος πρωτόγνωρο.
Τι ζωγράφισε; Ό,τι βλέπετε σήμερα σε δεκάδες εκδοχές. Ό,τι είχε ο ίδιος πλάσει, μες σε χαρά και μες σε λύπες, χρόνια και χρόνια, με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα, όπως θα το έθετε ο Καβάφης. Το πιό οικείο περιβάλλον. Το κουκούλι του. Τον χώρο όπου αναπνέει και εκφράζεται.

Πολυθρόνες μπαμπού και καναπέδες ελαφρώς ξεχαρβαλωμένοι. Βάζα και σωληνάρια με τέμπερες, νερομπογιές να στεγνώνουν τα μεσημέρια, τσιγάρα να καίγονται ξεχασμένα στο τασάκι, βιβλία και λευκώματα να υψώνονται σε ντάνες. Από ένα γάντζο κρεμασμένη η ποδιά που όταν κάνει ζέστη τη φοράει κατάσαρκα. Από έναν ημιτελή του πίνακα ξεπροβάλλει μιά μορφή και του χαμογελάει, άλλοτε τρυφερά, άλλοτε περιπαιχτικά. Και γύρω του λευκά τελάρα να περιμένουν το πινέλο του.

Το ζήτημα, επαναλαμβάνω, είναι πώς τα φώτισε. Πώς με το φως τα μεταμόρφωσε.

Εάν πάτε στο εργαστήριο του Χαδούλη, δεν θα σας λούσει το εκτυφλωτικό κίτρινο, το ροζ που φωσφορίζει, το μπλε που σε ρουφάει… Δεν θα δείτε τελάρα να υψώνονται σαν ικριώματα, γρίλιες να σε προκαλούν να τις παραμερίσεις για να ενωθείς με εκείνην -ή με εκείνον;- που παραμονεύει πίσω τους. Εάν πάτε στο εργαστήριο του Χαδούλη, το πολύ να σάς τρατάρει έναν καφέ πριν σάς καθίσει στο σκαμνί όχι για να σάς δικάσει μα για να του ποζάρετε…

Πού βρίσκονται άρα τα ψυχεδελικά σχεδόν χρώματα, τα παλλόμενα σχήματα; Εντός του βέβαια! Στην τραγοπόδαρη έμπνευσή του, που ζωντανεύει τα άψυχα. Το στοίχημα για τον Χαδούλη, στα πενήντα του, δεν είναι να απαθανατίσει μιάν ήδη υπάρχουσα πληγή. Aλλά να μετατρέψει την μπογιά του σε αίμα. Και να τη μεταγγίσει στις φλέβες μας.

Το πετυχαίνει με το αφοπλιστικό θράσσος ενός θεού Πάνα.-

(Απόψε, στις οχτώ, ο Γιώργος Χαδούλης εγκαινιάζει την έκθεσή του στη Γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4. Εγώ θα είμαι εκεί. Εσύ;)

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr