Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

Ένας παππούς και μια γιαγιά καθάριζαν τον τάφο κάποιου δικού τους σήμερα. Μεγάλη Πέμπτη. Στο νεκροταφείο κόσμος πολύς πάει κι έρχεται. Λουλούδια και στεφάνια σε μαυροφορεμένες αγκαλιές…

Εγώ παραδίπλα, τους παρατηρούσα. Με ηρεμία και κινήσεις χωρίς βιασύνη ξέπλεναν τις σκόνες και τις πευκοβελόνες από τα γκριζαρισμένα μάρμαρα, τα γεμάτα φωτογραφίες, ονόματα, ημερομηνίες και ένα ποιηματάκι αποχαιριετισμού,σπαρακτικό, πάνω σε μια πλάκα.
«Ήταν ο αδερφός μου» μου λέει ο παππούς.

«Ήταν 60 χρονώ μόνο» Αυτό το τελευταίο το είπε με έναν αναστεναγμό και σαν να χάιδεψε τον αέρα ψηλά με το ένα χέρι του ενώ με το άλλο ίσιαζε ένα ματσάκι λευκές μαργαρίτες.
Αλληλοβοηθηθήκαμε με τις βρύσες και τα νερά. Τέτοιες μέρες επικρατεί μιά ατμόσφαιρα αλληλεγγύης. Βλέπετε, σαν πιο δυνατός, μας ενώνει ο θάνατος κι ας μας χωρίζουν χίλια δυό άλλα.

Το πιο σοφό μου το είπε ένας φίλος αγαπημένος που πέρασε δίπλα μου εκείνη ακριβώς την στιγμή. Μου είπε «Στον θάνατο ο άνθρωπος δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα…». Και δεν εννοούσε εκείνους που έφυγαν.

Ο παππούς κάποια στιγμή με φώναξε «κοπέλα μου» αλλά εγώ δεν απάντησα.

Του είπα , για να δικαιολογηθώ, πως δεν κατάλαβα ότι μιλούσε σε μένα, γιατί είμαι μεγάλη πια για να με αποκαλούν «κοπέλα». Με ρώτησε την ηλικία μου και την είπα με απόλυτη ειλικρίνεια…Μάλιστα, μου φόρτωσα και μια χρονιά για να το κάνω πιο …δραματικό και να το…στρογγυλέψω !

Γέλασε κι αυτός και η γυναίκα του! Μου είπαν πως για κείνους είμαι ακόμα μικρή κοπέλα .
Μου ευχήθηκαν ευγενικά Καλή Ανάσταση, πιάστηκαν χεράκι χεράκι και κατηφόρησαν προς την έξοδο του νεκροταφείου.

Λίγο πριν αποχαιρετήσω και γω τα λευκά μάρμαρα του πατέρα μου, εκεί δίπλα -που για μένα ήταν επίσης μικρός όταν έφυγε στα 78 του- τους κοίταζα να απομακρύνονται σιγά σιγά και η σκέψη μου πρόλαβε να κάνει ένα μικρό ταξίδι στις ζωές των άλλων.

Πόσο σχετικά είναι όλα; Το λίγο, το πολύ, το μεγάλο, το μικρό…και τί είναι αυτό που μένει τελικά; Ένα χέρι να πιαστείς για να μπορέσεις να βρεις την έξοδο. Έναν καλό λόγο, μια ευγενική χειρονομία, μια βοήθεια την στιγμή που την χρειάζεσαι.

Όλα τα άλλα μικρά, λίγα, μίζερα.

Κάθε φιλοσοφία πάνω και στα πιο λευκά μάρμαρα, στα πιο μοσχομυριστά λουλούδια , στους μεγαλύτερους σταυρούς, μοιάζει περιττή.

Πίσω από τα δέντρα ένα πιτσιρίκι γκρινιάζει στην μαμά του για την ζέστη. Η μαμά του του λέει πως ήρθαν να δούνε τον παππούλη και να μην κλαίει γιατί θα τον στεναχωρήσει. Του δίνει να κρατάει το στεφάνι με τα κόκκινα γαρύφαλα που αγόρασαν στην είσοδο. Ο μικρός σταματάει να γκρινιάζει και αναλαμβάνει τον νέο του ρόλο με μεγάλη σοβαρότητα.

Στις λίγες στιγμές που το βουητό του κόσμου στον μεγάλο διάδρομο φαίνεται να καταλαγιάζει ακούγεται ένα κλάμα. Με την άκρη του ματιού μου παρακολουθώ στον πίσω διάδρομο μια κυρία να αποχαιρετά κάποιον αγαπημένο της… Ανοίγει την ανθοδέσμη και απλώνει τα λουλούδια ένα ένα πάνω στο μνήμα χωρίς να τα βάλει στο βάζο. Κάθε φορά σκύβει και κάτι λέει ψιθυριστά . Λουλούδι και ψίθυρος . Σκουπίζει τα μάτια της και φεύγει αθόρυβα όπως ήρθε χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Σαν να άφησε εκεί τον πόνο της για να ξαναγυρίσει στην κανονική της ζωή.

Ενας παπάς περπατά βιαστικός …Δυό γατάκια λιάζονται έξω από το εκκλησάκι . Στεφάνια κουβάδες με λογιών λογιών πένθιμα λουλούδια και γλάστρες με βασιλικούς περιμένουν την σειρά τους. Τα λευκά ταμπελάκια με τις τιμές τους χορεύουν με το ελαφρύ αεράκι. Μυρωδιές και αρώματα από λιβάνια και βιολέτες .‘Ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος με το χέρι του απλωμένο εύχεται για την καλή υγεία των περαστικών και για την σωτηρία των ψυχών των συγγενών τους.

Το πέρασμα από την ζωή στον θάνατο, με το μικρό του εμπόριο, έστω, μπρος στα μάτια μου σε όλο του το μεγαλείο.

Αύριο , Μ.Παρασκευή, ο κύκλος θα κλείσει. Τουλάχιστον για όσους ο θάνατος με το πέρασμα του γιατρού- χρόνου, έχει πια βρει την γωνιά του για να κουρνιάσει.

Κοιτάζω τον γαλάζιο ουρανό και ο δυνατός για την εποχή ήλιος, με ζαλίζει. Παρακαλώ για λίγη σκιά. ‘Ένα μεγαλοπρεπές γκρίζο σύννεφο με προστατεύει ακριβώς την στιγμή που το ζητώ! Αυτό θα έχω να το λέω.

Είναι μια από αυτές τις στιγμές που όλα ξεκαθαρίζουν στο μυαλό, λες κι όλες οι εξηγήσεις σε όλα τα ερωτήματα του κόσμου βρίσκουν την απάντηση που αναζητούσαν.

Κοιτάς τον ουρανό, κοιτάζεις ένα σύννεφο που περνά κι αυτό είναι όλο.

Καλή Ανάσταση για όλο τον κόσμο …

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr