Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Ο ήλιος λάμπει στην Βιέννη

«Ηθοποιός σημαίνει φως… έλα στο φως, παίζω, θα δεις…»

Όταν γράφω κριτική για την μοναδική ελληνική θεατρική ομάδα στην Βιέννη „Zur Sonne“ («προς τον ήλιο»), μου είναι λιγάκι δύσκολο να κρίνω από «απόσταση», μιας και είμαι πια μέρος αυτής της πραγματικά εξαιρετικής καλλιτεχνικής προσπάθειας εδώ και 3 χρόνια. Μπορεί να κάνω τα σκηνικά και φέτος για πρώτη φορά να δίνω τις ενδυματολογικές μου συμβουλές, αλλά παραμένω μια ένθερμη θαυμάστρια, μια φανατική οπαδός, ένα ξετρελαμένο γκρούπι, πείτε το όπως θέλετε… είμαι «φαν».

Φέτος ο αρχηγός μας, ο πολυτάλαντος ηθοποιός/σκηνοθέτης/επί παντός επιστητού, Θοδωρής Λιμήτσιος, προτίμησε να ανεβάσει μια κωμωδία. Τίτλος της φετινής παράστασης, «Οι κυρίες της Αυλής» του Δημήτρη Γιαννουκάκη σε απόδοση του ίδιου του Θοδωρή. Πρόκειται για την ομώνυμη ταινία του 1966, παραγωγή Φίνος Φίλμς, σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου. Το έργο αυτό βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Άλφρεντ Ζερί με τίτλο «Το 6ο πάτωμα». Μάλιστα μετά την μεγάλη θεατρική επιτυχία, η ταινία είχε εξίσου την ίδια εξαιρετική τύχη, με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο, Αλέκο Αλεξανδράκη, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Ελένη Προκοπίου, Νόρα Βαλσάμη κ.α.

Κάθε χρόνο το ρίσκο παραμένει ίδιο. Θα αρέσει στον κόσμο; Θα το «καταλάβει» το κοινό; Το αυστριακό μας κοινό θα μείνει ευχαριστημένο; Να σημειωθεί εδώ πως όλες οι παραστάσεις πραγματοποιούνται στα ελληνικά με γερμανικούς υπέρτιτλους. Ξέρω τι θα σκεφτείτε…«πως είναι δυνατόν να μεταφράσει κανείς την ελληνική καθομιλουμένη στα γερμανικά, και να καταλαβαίνει το γερμανόφωνο κοινό την πλοκή και την ιστορία του έργου; Πως μπορούν να βλέπουν και να διαβάζουν ταυτόχρονα;». Κι όμως, γίνεται. Η «δική μας» Σαντίνα Μαρκέτου μαζί με τον Γιοχάνες Στέλε, κάνουν τα «μαγικά» τους και φέτος. Το παράλληλο γέλιο του μικτού μας κοινού το αποδεικνύει εξάλλου σε κάθε μας παράσταση.

Ο Θοδωρής δεν το βάζει κάτω, δεν τα παρατάει στα δύσκολα και η αγάπη του, το πάθος του και το καλλιτεχνικό του όραμά δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο τελικά. Η μηχανή για να δουλέψει θέλει να μπουν όλα τα κομμάτια στην σωστή τους θέση και όταν θα πάρει μπρος, θα ακουστεί, θα κάνει τον γνωστό της «θόρυβο», αυτόν που σε κάνει να αισθάνεσαι πως όλα κυλούν ομαλά, όπως τα ξέρεις…

Η γλυκιά Αννούλα (Σαντίνα Μαρκέτου), ο ώριμος πατέρας Κυρ Νώντας (Χρήστος Λάκης), η φωνακλού αλλά καλόκαρδη (κατά βάθος) ενοικιάστρια Κυρία Παρασκευή (Όλγα Καίσαρη), η ονειροπόλα χορεύτρια Νίτσα (Ινώ Ματσού), η αλαφροίσκιωτη «πολύχρωμη» Πόπη (Ξανθή Τοκμακίδου-Τριφούνοβιτς), ο γοητευτικός νέος συγγραφέας Νίκος (Τάσος Βασιλείου), ο ντροπαλός υδραυλικός της Αυλής Τάσος (Παναγιώτης Φωτόπουλος), η χαρτορίχτρα σύζυγος Πίπη, Ελένη (Έρη Μπακάλη), η απόμακρη και μελαγχολική Κυρία Μελίτα (Δανάη Μέρμιγκα), ο μπακάλης/γιατρός/ταχυδρόμος/κουμπάρος γνωστός-άγνωστος (Κώστας Παπαγεωργίου), το συγκρότημα ΖαΜανΦού (Γιάννης Ράπτης, Βασίλης Υάκινθος, Μίχαελ Μπλάσνιγκ) και ο μεγάλος καλλιτέχνης και «ενωτικός» Κύριος Πίπης (Θοδωρής Λιμήτσιος), όλες αυτές οι ψυχές που καλούνται να γελάσουν, να κλάψουν, να προβληματιστούν και να ευτυχήσουν τελικά, σε αυτή την μικρή αλλά μαγική αυλή, αυτοί είναι οι ηθοποιοί, αυτά είναι τα φώτα της ψυχής μας, που λάμπουν κάθε βράδυ και αντανακλούν όλα αυτά που δεν τολμάμε να πούμε φωναχτά σε μια πρόταση.

Στην θεατρολογία ισχύει ο κανόνας, πως για να γράψεις κριτική για μια θεατρική παράσταση, πρέπει να την δεις όσες περισσότερες φορές γίνεται. Αλλιώς, δεν θα μπορέσεις να εμβαθύνεις, δεν θα μπορέσεις να δεις το νόημα πίσω από τα ανείπωτα λόγια. Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει, πόσο οι λέξεις αλλάζουν κάθε φορά, ένα νεύμα, κάποια συγκεκριμένη κίνηση που δεν είχες προσέξει ως τώρα.

Στην δημιουργικότητα δεν υπάρχουν όρια. Έστω και αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε πια για παρθενογένεση στις τέχνες, μπορούμε να ξεχωρίσουμε όλους αυτούς που τολμούν να φτιάχνουν φανταστικούς κόσμους και χαρακτήρες που ζουν μέσα σε αυτούς, που τελικά μας ψυχαγωγούν και ανατάσσουν τις ψυχές μας.

Δανειζόμενη λοιπόν τα σοφά λόγια του μεγάλου Καρόλου Κουν, σκεπτόμενη τι είναι αυτό που κάνει το θέατρο τόσο μοναδικό, θα σας πω τα εξής: «Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Ακόμη και όταν ο «τόπος» μας είναι μακριά και μας λείπει, εμείς θα βρίσκουμε πάντα αφορμή να τον φέρνουμε πιο κοντά στις καρδιές μας, όπου και να βρισκόμαστε στα ταξίδια του μυαλού μας.
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές της παράστασης! Και του χρόνου…

Φωτογραφίες: Χριστίνα Καραγιάννη

Ακολουθεί έκθεση εικόνων