Τζίνα Δαβιλά

Έπρεπε να το’ χω κάνει εξαρχής. Yπολόγισα λάθος, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Με αφορμή, λοιπόν, το μη αβανταδόρικο άρθρο μου για τον Γιώργο Χατζημάρκο , τον Περιφερειάρχη Ν. Αιγαίου, που έκανε τον ίδιο να μου επιτεθεί αποδεικνύοντας ότι δεν είναι πολιτικός στόφας, αλλά και τους κακόβουλους γραφιάδες του που έκαναν νύξεις ότι ζητούσα πραξικόπημα από τον Στρατηγό Φράγκο, παραθέτω το πλήρες άρθρο μου για τον Στρατηγό Φράγκουλη Φράγκο και το κομμένο και ραμμένο άρθρο, όπως το διαμόρφωσαν οι “δημοσιογράφοι” και πολιτευτές που θέλησαν μέσω εμένα να χυπήσουν αρχικά τον Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι και τώρα πια αποκλειστικά και μόνο εμένα. 

Για την ιστορία ενημερώνω ότι το άρθρο μου με τίτλο ” “Πραξικόπημα” χωρίς βία” αναρτήθηκε μια Κυριακή του Νοέμβρη του 2012 στο protagon. Μετά από δυόμιση ημέρες ο Κώστας Γιαννακίδης έγραψε στο τέλος του κειμένου αυθαιρετώντας το σημείωμα – το λες και κατάπτυστο- “Οι θέσεις της αρθρογράφου δεν αντιπροσωπευουν το protagon” πράγμα που με/μας εξέθετε, με/μας καταδίκαζε και έδινε λαβή για βαρείς χαρακτηρισμούς αποκαλώντας με σιωπηρά… φασιστόμουτρο ενός δημοκρατικού site που διαμόρφωνε απόψεις.

Τότε δημιουργήθηκε ένα τεράστιο ζητημα στη συντακτική ομάδα με υπεύθυνες τις Γκέλυ Βουρβούλη και Στέλλα Αλαφούζου και τον Σταύρο Θεοδωράκη που κατηγόρησαν τον Γιαννακίδη ότι με “άδειασε” ύπουλα. Στη συνέχεια γράφτηκε ένα σημείωμα-υστερόγραφο από τον Σταύρο [που θεωρητικά υπέγραφα εγώ] και ζητούσε(α) συγγνώμη για την αναστάτωση που είχε(α) προκαλέσει μ’ένα επιπόλαιο άρθρο. Ο Σταύρος θέλοντας να τα εξισορροπήσει και πάλι είχε γράψει κάπου “ναι η συνεργάτης μας λέει επιπολαιότητες, αλλά ξέρουμε ποια είναι και στην τελική έχουμε όλοι τις άτυχες στιγμές μας στην αρθρογραφία. Τέλος με αυτό πάμε παρακάτω”. Τότε, εγώ προσωπικά, ζήτησα να κατέβει το άρθρο γιατί θεώρησα το υστερόγραφο υποτιμητικό για όλους μας, το Σταύρο, τους συνεργάτες, το protagon κι φυσικά εμένα .   

Θα μου πεις: γιατί ο Σταύρος δεν μίλησε ποτέ για κείνη την κρυφή ιστορία με την κακοπροαίρετη-εμπαθή αυθαιρεσία του Κώστα Γιαννακίδη που με αφορούσε, το 2015 που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά μου για τη Δωδεκάνησο ως βουλευτή ; Ναι, ήταν λάθος που δεν τοποθετήθηκε ποτέ. Αλλά σκέψου: ο Σταύρος προσπέρασε τις λάσπες ότι ήταν παιδί του Μπόμπολα και άφησε να αιωρείται μια ρετσινιά εις βάρος, μια κακοήθεια, που τον κατατρέχει ακόμα και του ‘χει κάνει τεράστιο κακό στην πολιτική του πορεία, θα ασχολιόταν με τις ανηθικες συμπεριφορές του Γιαννακίδη εις βάρος μου και τον ντόρο που προκάλεσε για δικούς τους λόγους που ποτέ δεν εξήγησε σε κανένα; Βέβαια η πιάτσα ξέρει το ποιόν του καθενός μας. Και αναφέρομαι στην πιάτσα της Αθήνας. Ναι;

Στο δια ταύτα: Ακολουθεί το πλήρες κείμενό μου που είχαν τον επαγγελματισμό μόνο το onalert.gr   και το infowar να δημοσιεύσουν ολόκληρο. Οι υπόλοιπες ιστοσελίδες αρκέστηκαν σε ό,τι τους βόλευε. Ενδεικτικά: Rizopoulospost, Κουτί Πανδώρας, και ένα σωρό άλλες σαβούρες που φιλοδοξούν μια θέση στα σκοτεινά υπόγεια της πληρωμένης δημοσιογραφίας. Δηλαδή της προπαγάνδας. Με πρώτο και καλύτερο τότε -που με είχε κάνει και κουΐζ στο fb – τον Θανάση Χειμωνά. 

Η ανάγνωση δική σας. Για να τελειώνουμε μια και καλή με όλα τα φαντάσματα.  

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr

Το πλήρες άρθρο μου: 

“Πραξικόπημα” χωρίς βία, της Τζίνας Δαβιλά

Όταν όριζε η τρικομματική κυβέρνηση υπουργούς, είχα την βεβαιότητα πως στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας θα παρέμενε ο κ. Φράγκος Φραγκούλης. Κάποιος, που έχει άποψη για το ήθος που φέρει ο κ Φράγκος, μού είχε πει πως όλοι στον Στρατό δεν είναι ‘μπετόν’. «Υπάρχουν άνθρωποι στις Ένοπλες Δυνάμεις που δεν νοιάζονται μόνο για τα γαλόνια τους. Θέλουν να υπάρχει ήθος, εντιμότητα και διαφάνεια».

Ο κ Φράγκος… πήγε σπίτι του –δυστυχώς και για το υπουργείο και για την Ελλάδα. Για το υπουργείο, γιατί θα μπορούσε να διαχειριστεί με απόλυτη τιμιότητα και αξιοπρέπεια, γνώση και αποφασιστικότητα, θέματα που αφορούν στην άμυνα, στην οικονομία, στην διπλωματία και διαχείριση του στρατού, όπως άλλωστε και έκανε κατά την παραμονή του σε θέση υπουργίας. Δηλαδή, ξεκαθάρισε φακέλλους που ήταν σε εκκρεμότητα από προηγούμενους υπουργούς και μάλιστα με τρόπο άμεσο, αποτελεσματικό και προς την σωστή κατεύθυνση.

Επιπλέον, ενέπνεε εμπιστοσύνη στους ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς, δεδομένου πως είναι από τα ελάχιστα ανοιχτόμυαλα διοικητικά στελέχη του στρατού. Επί θητείας του, ως υπηρεσιακός υπουργός Εθνικής Άμυνας, «καθάρισε» πολλούς από τους μηχανισμούς που ακολουθούσαν αμίλητα οι προκάτοχοί του και εν γένει οι υπουργοί, υφυπουργοί κλπ. Δηλαδή, έκοψε τα 3 εκατομμύρια ευρώ που προορίζονταν σε ηλεκτρονική ξενάγηση για το πολεμικό μουσείο υποστηρίζοντας πως με τόσα χρήματα θα κάνει οχυρωματικά έργα για τον Εβρο και τα νησιά. Διευκρίνισε, μέσα από το βιβλίο του «Ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι;» (εκδ. Λιβάνης), ποιος είναι ο στόχος της Τουρκίας και πώς ζούν οι Έλληνες στην Ανατολή.

Μεταξύ άλλων που αποδεικνύουν το θάρρος του είναι η δήλωσή του στην επιμνημόσυνη δέηση του Κώστα Ηλιάκη ότι «δεν πέθανε από συνωστισμό στον αέρα του Αιγαίου». Τέλος, ήταν εκείνος που σχεδίασε και υλοποίησε το τείχος του Έβρου, ενώ δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός υπουργός που δεν είχε «αυλικούς-κόλακες». Σύμφωνα με πληροφορίες, τα γραφεία έξω από το γραφείο του ήταν άδεια.

Όταν ήταν εν ενεργεία αξιωματικός – Νοέμβριος του 2011- τον ‘‘καθάρισαν’’ από την αρχηγία του ΓΕΣ εν μία νυκτί κατηγορώντας τον, εμμέσως, ως υποψήφιο πραξικοπηματία.. Τότε, ανάγκασε, τον τότε υπουργο κ Μπεγλίτη, στηριζόμενος σε ρεαλιστικά επιχειρήματα να «μαζέψει» τις μομφές περί πραξικοπήματος. Και θα ήθελα να σταθώ στο «πραξικοπηματίας».

Αν υποτεθεί ότι υπήρχε ο κίνδυνος ενός πραξικοπήματος – γεγονός που επιβεβαιώνει η ιστορία- σε κάθε επικίνδυνη κατάσταση που βίωνε μια κοινωνία, όπου η ύπαρξη της Δημοκρατίας ήταν φαινομενική, ένας Φραγκούλης Φράγκος θα ήταν δυνητικά «πραξικοπηματίας» με πολύ διαφορετικούς όρους από τους συνηθισμένους. Διότι, των πραξικοπηματιών η κοσμοθεωρία θέλει τους άλλους υποδεέστερους και τους εαυτούς τους ως γήινους θεούς, που θα ‘σώσουν’ την πατρίδα και θα ικανοποιήσουν και την εσωτερική τους ανασφάλεια.. Ο Φράγκος Φραγκούλης δεν είχε τέτοια θέματα ποτέ. Ούτε οι σπουδές του, ούτε η στάση ζωής του, ούτε και οι θέσεις των αξιωματικών που είχε συναναστραφεί και μιλούν για αυτόν- και μάλιστα είναι καθολική η θετική τους άποψη- επιτρέπουν να καταταχθεί στους επικίνδυνους .

Αντιθέτως, θα έλεγα πως, ίσως, δεδομένης της κατάστασης όπου άπαντα ελέγχονται και διαχειρίζονται από τους πολιτικούς μας στον βαθμό που επιτρέπουν και επιβάλλουν τελικώς την αναξιοπρεπή διαβίωση μεγάλου πληθυσμού των Ελλήνων, ο κ Φράγκος, αν αποφάσιζε να οργανώσει τους καλύτερους αξιωματικούς της Ελλάδας προκειμένου να συντονιστούν και να φέρουν αέρα ανανέωσης στο κοινοβούλιο απομακρύνοντας τα λαμόγια και υπενθυμίζοντας τις αρχές του Συντάγματος, που επιβάλλει εις ΑΠΑΝΤΕΣ να είναι ισότιμοι απέναντι στην νομοθεσία, θα το έκανε – αν υπήρχε, τονίζω, η μηδαμινή πιθανότητα να ενεργήσει έτσι- με τέτοιο τρόπο που δεν θά άνοιγε μύτη. Ας θυμηθούμε την 3η Σεπτεμβρίου. Οι διπλωματικές ικανότητες και οι ακαδημαϊκές γνώσεις του κ Φράγκου είναι εξαιρετικές. Τώρα, γιατί βρίσκεται…σπίτι του και όχι στο κοινοβούλιο, είναι η απόδειξη πως στην χώρα τούτη δεν εκτιμούμε τους άξιους, αλλά τους μετρίους, χαρακτηρίζοντας ως πραξικοπηματίες εκείνους που μας βολεύει. (Άραγε, το πραξικόπημα φορά μόνο στρατιωτική στολή;). Επιπλέον, ο κ Φράγκος είναι, όπως δείχνει η στάση ζωής του, πολύ πάνω από τον μέσο όρο των βουλευτών της χώρας. Συνεπώς, λείπουν πρόσωπα με την οξυδέρκεια, την γνώση, το ήθος, τον ρεαλισμό, την αποτελεσματικότητα, την διορατικότητα, την αμεσότητα και την ευθύτητα του Φραγκούλη Φράγκου από το Κοινοβούλιο.

Μακάρι, λοιπόν, να παρέμβαινε με όρους …φραγκεϊκούς ο κ Φράγκος στην ελληνική κατρακύλα. Αν μάλιστα χρησιμοποιούσε και τον στρατό, θα ήταν από τις περιστώσεις που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα αποδεικνύονταν καταστροφικές. Η επικινδυνότητα των στρατιωτικών-πραξικοπηματιών ξεκινά, όταν οι αρχηγοί έχουν ακαλλιέργητο πνεύμα, φθονερή ψυχή, συμπλεγματισμούς κατωτερότητας και περιορισμένο, ανάπηρο πνεύμα. (Θυμάμαι κάποιον ανώτατο αξιωματικό στο παρελθόν να επαναλαμβάνει με το ύφος απαγγελίας του εθνικού ύμνου το «μόνος μου! Μόνος πήγαινα σχολείο περπατώντας κάθε μέρα 17 χλμ από το χωριό μου. Και να! δείτε με, πού έφτασα»). Ο κ Φράγκος στερείται κομπλεξισμού. Αντιθέτως, επαναλαμβάνω πως είναι ένας από τους πιο ανοιχτόμυαλους αξιωματικούς που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες από το στράτευμα. Θέλω να πως πως δεν θα βρεθεί κάποιος να πει «ορισμένοι απίστευτα βλάκες ακροδεξιοί μπάσταρδοι, που είχαν τον έλεγχο των τανκς, οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή», όπως λέγεται πως είχε αποκαλύψει στον Αμερικανό πρεσβευτή Φίλιπ Τάλμποτ ο βασιλίας Κωνσταντίνος. Και ο κ Φράγκος, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, είναι εκτός στρατεύματος. Αλλά και εντός να ήταν, η καλλιέργεια και η αξιοπρέπειά του δεν θα του επέτρεπαν κινήσεις αντιδημοκρατικές. Και υπενθυμίζω πως είναι ένας από τους λίγους που έκανε τον φίλο μου να πει: «δεν είναι όλοι οι αξιωματικοί του Στρατού μπετόν. Υπάρχουν και άνθρωποι με ήθος, που αγαπούν την διαφάνεια χωρίς να φοβούνται την σύγκρουση». Ευελπιστώ πως αυτό το μυαλό που δεν είναι μπετόν, δεν θα μείνει για πολύ στο σπίτι του. Και τέλος, πως θα οργανώσει ένα … «πραξικόπημα» με όρους φραγκεϊκούς. Πριν άλλοι, νοσηροί και επικίνδυνοι, το πράξουν με όρους σχιζοφρενικούς.

***

Ακολουθεί το κομμένο κείμενο από “δημοσιογράφους” που αντίκεινταν στο ΠΟΤΑΜΙ και τους συν αυτώ συνοδοιπόρους τους, άτιτλο και ανεπαρκές. 

“Αν υποτεθεί ότι υπήρχε ο κίνδυνος ενός πραξικοπήματος – γεγονός που επιβεβαιώνει η ιστορία- σε κάθε επικίνδυνη κατάσταση που βίωνε μια κοινωνία, όπου η ύπαρξη της Δημοκρατίας ήταν φαινομενική, ένας Φραγκούλης Φράγκος θα ήταν δυνητικά «πραξικοπηματίας» με πολύ διαφορετικούς όρους από τους συνηθισμένους. Διότι, των πραξικοπηματιών η κοσμοθεωρία θέλει τους άλλους υποδεέστερους και τους εαυτούς τους ως γήινους θεούς, που θα ‘σώσουν’ την πατρίδα και θα ικανοποιήσουν και την εσωτερική τους ανασφάλεια.. Ο Φράγκος Φραγκούλης δεν είχε τέτοια θέματα ποτέ. Ούτε οι σπουδές του, ούτε η στάση ζωής του, ούτε και οι θέσεις των αξιωματικών που είχε συναναστραφεί και μιλούν για αυτόν- και μάλιστα είναι καθολική η θετική τους άποψη- επιτρέπουν να καταταχθεί στους επικίνδυνους .

Αντιθέτως, θα έλεγα πως, ίσως, δεδομένης της κατάστασης όπου άπαντα ελέγχονται και διαχειρίζονται από τους πολιτικούς μας στον βαθμό που επιτρέπουν και επιβάλλουν τελικώς την αναξιοπρεπή διαβίωση μεγάλου πληθυσμού των Ελλήνων, ο κ Φράγκος, αν αποφάσιζε να οργανώσει τους καλύτερους αξιωματικούς της Ελλάδας προκειμένου να συντονιστούν και να φέρουν αέρα ανανέωσης στο κοινοβούλιο απομακρύνοντας τα λαμόγια και υπενθυμίζοντας τις αρχές του Συντάγματος, που επιβάλλει εις ΑΠΑΝΤΕΣ να είναι ισότιμοι απέναντι στην νομοθεσία, θα το έκανε – αν υπήρχε, τονίζω, η μηδαμινή πιθανότητα να ενεργήσει έτσι- με τέτοιο τρόπο που δεν θά άνοιγε μύτη. Ας θυμηθούμε την 3η Σεπτεμβρίου. Οι διπλωματικές ικανότητες και οι ακαδημαϊκές γνώσεις του κ Φράγκου είναι εξαιρετικές. Τώρα, γιατί βρίσκεται…σπίτι του και όχι στο κοινοβούλιο, είναι η απόδειξη πως στην χώρα τούτη δεν εκτιμούμε τους άξιους, αλλά τους μετρίους, χαρακτηρίζοντας ως πραξικοπηματίες εκείνους που μας βολεύει. (Άραγε, το πραξικόπημα φορά μόνο στρατιωτική στολή;). Επιπλέον, ο κ Φράγκος είναι, όπως δείχνει η στάση ζωής του, πολύ πάνω από τον μέσο όρο των βουλευτών της χώρας. Συνεπώς, λείπουν πρόσωπα με την οξυδέρκεια, την γνώση, το ήθος, τον ρεαλισμό, την αποτελεσματικότητα, την διορατικότητα, την αμεσότητα και την ευθύτητα του Φραγκούλη Φράγκου από το Κοινοβούλιο.

Μακάρι, λοιπόν, να παρέμβαινε με όρους …φραγκεϊκούς ο κ Φράγκος στην ελληνική κατρακύλα. Αν μάλιστα χρησιμοποιούσε και τον στρατό, θα ήταν από τις περιστώσεις που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα αποδεικνύονταν καταστροφικές. Η επικινδυνότητα των στρατιωτικών-πραξικοπηματιών ξεκινά, όταν οι αρχηγοί έχουν ακαλλιέργητο πνεύμα, φθονερή ψυχή, συμπλεγματισμούς κατωτερότητας και περιορισμένο, ανάπηρο πνεύμα. (Θυμάμαι κάποιον ανώτατο αξιωματικό στο παρελθόν να επαναλαμβάνει με το ύφος απαγγελίας του εθνικού ύμνου το «μόνος μου! Μόνος πήγαινα σχολείο περπατώντας κάθε μέρα 17 χλμ από το χωριό μου. Και να! δείτε με, πού έφτασα»)”.