* Το κείμενο της Αναστασίας στην Πόρτα τον Απρίλιο, αποτέλεσε την αφορμή για συνέντευξή της στο alpha radio της Θεσσαλονίκης 

Απόψε θέλει να μείνει μόνος του. Δύσκολη η μοναξιά. Σκληρή, χωρίς κανένα χρώμα. Αν μου έλεγαν να την περιγράψω, δύσκολα θα έβρισκα λέξεις. Όχι, τις κατάλληλες. Λέξεις απλά που να μπορούν να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα. Σκληρή ακόμα κι όταν την επιλέγεις. Πόσο μάλλον, όταν βρίσκεσαι μετά από καιρό ή ξαφνικά μόνος σου. Γιατί; Υπάρχουν πολλά γιατί. Πολλές απαντήσεις… Δεν ταιριάζουν τα χνώτα των ανθρώπων. Ή πολύ απλά υπάρχουν κι εκείνες οι ώρες που δεν μπορείς να κάνεις κανέναν συνδυασμό με κανέναν.

Απόψε θέλει να μείνει μόνος του. Από επιλογή ή όχι δεν τον νοιάζει. Είναι κάποιες φορές που δεν αντέχεις τις κουβέντες. Δεν μπορείς να ανεχθείς την παρουσία κάποιου δίπλα σου. Σε βαραίνουν ακόμα και τα ρούχα που φοράς, πόσο μάλλον η όποια συναλλαγή. Θέλει κόπο αυτές τις ώρες να είσαι ο εαυτό σου. Να κουμαντάρεις σκέψη και συναισθήματα. Συναισθήματα και σκέψεις.

Σκόρπιες λέξεις θολώνουν το μυαλό. Σκόρπιες λέξεις που προσπαθείς να συγκρατήσεις. Να μην ξεχάσεις. Είναι σημαντικές.

Μα είναι σημαντικές οι σκόρπιες λέξεις;

Κι όμως… Πιέζεις όλο σου το είναι να μην τις ξεχάσεις. Ακόμα κι αν δεν έχεις σύμμαχο τον αέρα. Δεν έχεις κανέναν σύμμαχο.

Απόψε θέλει να μείνει μόνος του. Να χαθεί μέσα στον κόσμο. Στον άγνωστο κόσμο. Να χαθεί κάπου σε κάποιο μαγαζί. Με βλέμματα, πολλά βλέμματα.

Τα πόδια μουδιάζουν. Θα περπατήσει αδιάφορα, αλλά θα σταθεί. Θα σταθεί στο ύψος του. Έχει θράσος. Θράσος για τον εαυτό του.

Θα καθίσει σε κάποιο τραπέζι, θα παραγγείλει κρασί και θα ξεχαστεί, όχι στη ζάλη του ποτού. Θα ταξιδέψει με τις μουσικές. Θα αφουγκραστεί τα αρώματα.

Απόψε θέλει να μείνει μόνος του και να νικήσει τους φόβους του. Γι’ αυτό υπάρχουν, γι΄ αυτό δημιουργούνται. Θέλει κότσια. Δεν ξέρει αν τα έχει. Ούτε εγώ… ξέρω αν τα έχει.

Απόψε όμως, θα μείνει μόνος του…και θα το παλέψει.

Αναστασία Φωκά