* Η Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη είναι αναγνώστρια της Πόρτας. 

Αντίο 2016…όλα τελείωσαν μεταξύ μας

Αλλά πριν σε αποχαιρετήσουμε για πάντα, απόψε, αυτή την νύχτα, που είμαστε όλοι εδώ μαζεμένοι, φορώντας τα καλά μας ρούχα ή τις καλές μας πυζάμες, θα θέλαμε να σου πούμε δυο λογάκια για να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας…Να σου εξηγήσουμε τί κρυβόταν πίσω από τις λέξεις του τραγουδιού που σου σιγοτραγουδούσαμε και συ χαιρόσουν και το περνούσες για “ερωτική εξομολόγηση”…

“Πάει ο παλιός ο χρόνος , ας γιορτάσουμε παιδιά…”. Ναι, αυτό.

Που σε απλά Ελληνικά σημαίνει “να βγούμε, να παρτάρουμε, να το κάψουμε που φεύγεις, ώ γκαντεμόσαυρε εσύ, που μας άλλαξες τα φώτα, μας μαύρισες την ψυχή, πανάθεμα σε, στον αγύριστο να πάς και να μην ξαναγυρίσεις…ουστ …χχχχχρρρρ φτου…μας έφαγες 12 ολόκληρους μήνες (μας έφαγες) κι ούτε το καταλάβαμε πως πέρασαν κιόλας!”

Σου λέγαμε πως “Και του χωρισμού ο πόνος, ας κοιμάται στην καρδιά” και εννοούσαμε πως επιτέλους χωρίζουμε και θέλουμε να το γλεντήσουμε !

Να πιούμε του σκασμού, να μας βγει το αλκοόλ από τη μύτη που καταφέραμε επιτέλους να σε διώξουμε, παλιόχρονε, που δεν έλεγες να ξεκουμπιστείς, που δεν έλεγες να το πάρεις απόφαση πως όλα κάποτε τελειώνουν …κι ας στο ‘λεγε ολόκληρος Καζαμίας!

Να βγούμε, να ξεσκάσουμε, να ξεχάσουμε, να γίνουμε ντέφι, λιώμα, λιάρδα, να μην θυμόμαστε ούτε το ΑΦΜ μας ! Έλα, τί δεν καταλαβαίνεις και συ;

Θέλαμε να σε χωρίσουμε από μήνες, για την ακρίβεια, από τον προηγούμενο Φλεβάρη, που την είχαμε ψιλιαστεί την δουλειά και ήδη σκεφτόμασταν … μωρέ σάματις και δεν πάν’ καλά τα πράματα, δεν αρχίσαμε καλά και φέτος , αλλιώς μας τα ‘χες τάξει. Κάτσε να περάσει το καλοκαίρι, λέγαμε, και θα του τα πούμε από την καλή.

Θα μετράμε αντίστροφα μέχρι την επόμενη Πρωτοχρονιά να του τα σπάσουμε τα νεύρα…που μας έφαγε τόσους μήνες (μας έφαγε) και μιαν επιστροφή φόρου δεν είδαμε, μιά καλή είδηση δεν άκουσαμε! Έστω ένα 5αρι στο τζόκερ βρε τσιφούτη, περασμένε χρόνε, στριμένε, ανθρωποφάγε εσύ!”

Λύσσαξες πια! Ανατινάξεις, βομβαρδισμοί, πνιγμοί, τυφώνες, πόλεμοι, παγόβουνα λιώνουν, ποτάμια ξεχυλίζουν, αεροπλάνα πέφτουν, ο Τραμπ πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Πάνος υπουργός άμυνας των “είπα-ξείπα”, για την τρύπα του όζοντος κουβέντα αλλά χάσκει κι αυτή τόσα χρόνια, βία, εφορία,τρομοκρατια, σεισμοί, λοιμοί, λογαριασμοί, καταποντισμοί, χιόνια στη Σαχάρα, ακρίδες στην Κίνα, οι ρόδες δεν γυρίζουν, τα μνημόνια ξαναγυρίζουν, έχεις ξεπαστρέψει τη μισή σόου μπιζ και η άλλη μισή χαροπαλεύει, ηθοποιοί, τραγουδιστές σκηνοθέτες … πιό πολλά τα RIP από τα YOLO, έλεος! Και μόνο κάτι πετρελαιάδες, κάτι ναρκέμποροι λαμόγια, άιντε και κάποιοι εξωγήινοι Νεφελίμ της λέσχης Μπίλντερμπριριρίμ δεν πήραν χαμπάρι…α! και κάποιοι αναίσθητοι τύπου “Εσείς στο σπίτι όλα καλά;…Πάντα καλά πάντα καλά!”

Τον παρακάτω στίχο πάντα τον θεωρούσες χαριτωμένο και με μια δόση νοσταλγίας…αλλά, πίστεψέ μας, δεν είναι καθόλου έτσι.

Το “Γέρο χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά” εννοεί ακριβώς αυτό που λέει. Τζους. Καλέσανε την κλάση σου και να μην μας γράψεις…

Είμαστε ως εδώ (ως το λαιμό δείχνω τώρα εγώ), με σένα και τα έκτακτά σου δελτία! Κάθε τρεις και λίγο….ίου, ίου, ίου , σειρήνες, καμπάνες, πυροβολισμοί.

Ο ένας πήρε ένα φορτηγό και θέρισε τον κοσμάκη, ο άλλος ένα αεροπλάνο και ισοπέδωσε μια πόλη, ένας άλλος πήρε ένα καλάσνικοφ και δεν άφησε ρουθούνι και κάπου μακριά μια πρεσβευτίνα έφαγε τον πρέσβη για τα μάτια του… Κουασιμόδου (μα τον είδατε τον εραστή!) σου υπενθυμίζω τα πρόσφατα έκτακτα περιστατικά σου γιατί τα παλαιότερα δεν θέλουμε ούτε να τα θυμόμαστε. Εμείς φέτος δεν βλέπαμε ειδήσεις…λαχταράγαμε!

Με τα πιεσόμετρα φορτισμένα και τα υπογλώσσια στο κομοδίνο πέφταμε για ύπνο, να μην σου πούμε για τα ηρεμιστικά και τις βαλεριάνες που κατεβάσαμε!

Μα, θα μας πεις, δεν έκανα κανένα καλό; Έκανες, πως δεν έκανες, αλλά άσε μας και μας να πούμε ένα “δόξα το Θεό” βρε αδερφέ καπάκι στο “βόηθα Παναγιά”.

Γιατί αγαπητέ, τα στερνά τιμούν τα πρώτα και συ (ναι και εσύ) έκλεισες με έλλειμμα, δυστυχώς.

Δεν θέλουμε να σου καταμετρήσουμε τα συν και τα πλην που μας έφερες γιατί θα πικραθούμε κι άλλο κι έτσι κι αλλιώς εσύ φεύγεις.

Δεν φεύγεις;

Τί λέμε;

Έφυγες ήδη.

Τα΄παμε αυτά, τα συμφωνήσαμε, έχουμε βάλει και μια γαλοπούλα τέσσερα κιλά στον φούρνο και περιμένουμε το θερμόμετρο να πεταχτεί…

Με το “πουπ” εσύ φτιάχνεις βαλίτσα. Δεν αλλάζουμε γνώμη. Είπαμε τέλος και είναι οριστικό και αμετάκλητο.

Δεν είναι δημοψήφισμα να το γυρίσουμε τούμπα!

Και ναι, θέλουμε πια να σου πούμε και αυτό. Πως γέρασες…

Σε έναν χρόνο έγινες άλλος! Δώδεκα μόλις μήνες πριν ήσουν με το μάγουλο φράπα σαν το μωρό των pampers και τώρα έγινες σαν το μωρό της Ρόζμαρι!

Και μας γέμισες και μας ρυτίδες! Ρυτίδες …αντιρυτιδικές! Τόνους η γλίτσα του σαλιγκαριού εκεί η μούρη, πλισές (που ναι μεν έκανε come back στη μόδα, αλλά στη φούστα, όχι στο κούτελό μου!)

Και καλά εσύ, να σκατογεράσεις, να΄ρθεις να γίνεις δαμάσκηνο αποξηραμένο, να σου πάει το πηγούνι στον αστράγαλο, σκορδοκαΐλα μας εμείς όμως τί σου φταίξαμε που μας πήρες μπουμπούκια και μας έκανες σαν τα μούτρα σου; Ε;

Κι όπως λέει κι ο ποιητής “σφύριξα κι έφυγες” Φρρρρρρρρρρρτ .

Να έρθει ο επόμενος πλιζζζζζ.

Γιατί αγαπητό 2016, εκεί που λέει “Ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια με χαρά” και μας ρωτούσες και μεις σου λέγαμε “δεν είν’ αυτό που νομίζεις” είχες δίκιο.

Η μόνη φορά που είχες δίκιο.

Ε, ναι λοιπόν. Τα έχουμε με άλλον. Νέο, ωραίο, κιμπάρη που θα μας κάνει βασίλισσες και βασιλιάδες! Μας λέει όσα κι εσύ μας έλεγες, αλλά δεν έκανες ποτέ. Κι ακόμα περισσότερα.
Μας τάζει τον ουρανό με τ΄άστρα, στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, θα μας πάει λέει.

Σε έναν γαλαξία far far away 5 αστέρων θα μας πάει λέει, ενώ εσύ ούτε μέχρι την πανσιόν της κυρά Χάιδως στα Τρίκαλα Κορινθίας δεν μας πήγες, τρομάρα σου…

Θα μας τρέχει στα mall τα golden, όχι στις λαικές και στα κινέζικα…παναθεμά σε που σε πιστέψαμε κι εμείς και στραβώθηκαμε στο προηγούμενο ρεβεγιόν που σε γνωρίσαμε!

Θα έφευγε το μνημόνιο μας έλεγες, θα βγαίναμε από την κρίση, θα βγαιναμε στις αγορές, θα μας χάριζαν τα χρέη, θα καταργούσαν τα χαράτσια, θα γέμιζαν τα ταμεία (το άλλο με το “λεφτά υπάρχουν” το ξέρεις; αχαχαχα), θα ανέβαινε η μετοχή της Εθνικής μας έλεγες, θα ερχόταν η Ανάπτυξη μας έλεγες, μαζί με την Ελπίδα αγκαζέ και θα μας παρασημοφορούσαν κιόλας που άντεξαμε μέχρις εδώ…(τα Πέτρινα Χρόνια είναι μίκι-μάους μπροστά σ’ αυτό που ζούμε τόσους χρόνους, γιατί όλοι ίδιοι είστε τελικά), θα αδυνάτιζα 20 κιλά μας έλεγες (όχι, αυτό μάλλον το έλεγα εγώ), θα κερδίζαμε το τριπλό τζακ ποτ στο τζόκερ μας έλεγες, θα μπαίναμε στο εξώφυλο των Times της Νέας Υόρκης αγκαζέ με τον Ομπάμα, μόνο μις Υφήλιος δεν μας είχες πει πως θα μας κάνεις!

Μωρέ και τί δεν μας έλεγες και μεις τα χάβαμε, τα χαϊβάνια…Αλλά βρήκες το αδύνατο σημείο μας κι αυτό ήταν μείον μας (κι αυτό ήταν μείον μας).

Την ΕΛΠΙΔΑ. Αυτή, μάλιστα, αυτή που πεθαίνει τελευταία…και υποτίθεται πως θα μας άφηνε όλη την περιουσία της! Αλλά δεν είχαμε υπολογίσει τον φόρο κληρονομιάς και τον ΕΝΦΙΑ και τώωωρα, μούντζωστα κι άστα, πρώην πολυαγαπημένε μας παλιέ χρόνε.

Όμως, αυτά έχουμε να τα περιμένουμε τώρα από τον Νέο μας τον Χρόνο, τον 2017 (μα τί ωραίο νούμερο είναι αυτό; Αυτός και ο 007!) που έστω και ένα από όλα όσα μας έχει τάξει να γίνει πραγματικότητα, από σένα καλύτερος θα ‘ναι.

Πάντως, αυτό που μας έχει πειράξει πιό πολύ, να ξέρεις, ήταν η ψευτιά σου αλλά φταίμε κι εμείς που σε πιστέψαμε. Τί να λέμε τώρα! Ας προσέχαμε!

Μα πόσες φορές θα πρέπει να προδοθούμε πια για να πάρουμε το μάθημά μας;

Και μην νομίζεις πως δεν εχουμε πάρει χαμπάρι τί γίνεται πίσω από την πλάτη μας τόσα χρόνια.

Πως δεν ξέρουμε πού πάτε και τα πίνετε παρέα με τους πρώην μας από το 2009 και μετά (γιατί να ξέρεις, όλοι οι προηγούμενοι χρόνοι μας το ίδιο ψεύτες με σένα ήταν. Θα είναι ως φαίνεται της μοίρας μας γραφτό να μπλέκουμε με Πινόκιο). Κάνατε παρεάκι όλοι μαζί και έχετε μάλιστα και παρατσούκλι “τα χρόνια της ύφεσης”!

Το ξέρουμε, γιατί βάλαμε να σας παρακολουθεί η Νικολούλη αυτοπροσώπως. Σας έχει δει να γίνεστε λιώμα σε κείνο το καταγώγιο, το μπαρ “Κάθε πέρσι και καλύτερα” και να σπαταλάτε τον χρόνο σας σε χαζά στοιχήματα σχετικά με τη σχέση μας με τον Νέο Χρόνο. Θέλετε να μας κάνετε να πιστέψουμε πως είναι κι αυτός σαν εσάς. Θέλετε να μας χωρίσετε και να τον παρασύρετε και κείνον με σας τους χαμένους, τους περασμένους, τους τελειωμένους, να πίνετε Αναμνηστικά 5 αστέρων και να γίνεστε λιώμα για να ξεχνιέστε. Πόσο προβλέψιμο.

Κάθε χρόνο τα ίδια.

Για να έρθεις μετά και να μας πεις. “Σας τα’ λεγα εγώ, θα έρθει η στιγμή που θα με αναζητήσετε αλλά θα είμαι πια παρελθόν…”

Ακόμα κι έτσι να γίνει, εμείς θέλουμε να το ζήσουμε. Κι αν μας προδώσει κι αυτός, να ξέρεις, εμείς δεν θα του χαριστούμε. Απογοητευμένοι είμαστε, όχι χαζοί. Τουλάχιστον όμως θα μπορούμε να πούμε πως είχαμε κάτι να περιμένουμε για κάτι να ελπίζουμε για να μπορέσουμε να βιώσουμε και μεις “τα καλύτερα που έρχονται”, τα “ό,τι επιθυμείς δικό σου”, το “ειρήνη και αγάπη σε όλο τον κόσμο” έστω και σαν προσδοκία. 

Πίνουμε μια γενναία γουλιά από το κρασί μας, ποντάρουμε στη τσόχα τέσσερα ολόκληρα φασολάκια και  δυο γίγαντες, μπουκωνόμαστε με ένα κουραμπιέ μπαμπάτσικο και γεμίζουμε τον κόσμο με ζάχαρη άχνη ενώ μετράμε αντίστροφα από το δέκα και περιμένουμε να ξανανάψουν τα φώτα στο σαλόνι.

Κάπου στον ουρανό σκάνε πυροτεχνήματα, το άστρο της Βηθλεέμ λαμπυρίζει, το φεγγάρι έχει μείνει μια τόση δα λεπτούλα ασημί φέτα να τραμπαλίζεται στο στερέωμα και να κάνει το χιόνι να μοιάζει διαμαντένιο στο λιγοστό του φως κι αυτή είναι η στιγμή που, με μια μικρή δόση συγκίνησης, δεν το κρύβουμε, θα σου πούμε

“Αντίο λοιπόν 2016, όλα τελείωσαν μεταξύ μας”

και …

“Καλή χρονιά, καλή χρονιά, χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά”

Κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια μέχρι την επόμενη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr