Αλέξανδρος Μπέμπης    

Μερικές σκέψεις με αφορμή τον πρόσφατο κουρνιαχτό που σηκώθηκε στο διαδίκτυο,αν επιτρέπεται (sic) στην ”σκυλού” με τα ξέκωλα τραγουδίστρια Πάολα, να τραγουδήσει έντεχνα τραγούδια, όπως παρακολουθήσαμε στην εκπομπή ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ του Σπύρου Παπαδόπουλου τα περασμένα Χριστούγεννα.

Αρχικά μερικές διευκρινίσεις που κρίνω απαραίτητες, αν θα πρέπει να βάζουμε όρια και μέχρι πού.

Άλλο είναι ένας δημιουργός που το έργο του κατατάσσεται στο έντεχνο/ποιοτικό ρεπερτόριο και άλλο ένας ερμηνευτής τραγουδιών.

Επίσης ένας ακόμη παράγοντας που χαρακτηρίζει ένα τραγούδι είναι μόνο ο χώρος που ακούγεται ή αλλάζει η κατάταξή του ανάλογα με τον χώρο και την αποδοχή του κατά περίσταση από το κοινό;

Ας αρχίσουμε τα παραδείγματα.

Φυσικά και θα μας ξένιζε αν ο Σταύρος Κουγιουμτζής ή ο Απόστολος Καλδάρας έγραφαν ένα σκυλέ τραγούδι επάνω σε σκυλέ στίχους.

Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για την Άννα Βίσση. Ήταν επιλογή και δικαίωμά της να αλλάξει είδος και ύφος. Όπως και αν θέλει να επιστρέψει στο προηγούμενο.

Το τραγούδι ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ του Γιάννη Καραλή το τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας σε συναυλίες και μπουάτ.

Το ίδιο τραγούδι το άκουσα πριν 33 χρόνια σε σκυλάδικο της Θεσσαλονίκης από τον άγνωστο τότε στο πλατύ κοινό Πασχάλη Τερζή, εν μέσω σπασίματος πιάτων, λουλουδούδων και πυρκαγιών με ουίσκι στη πίστα.

Κατατάσσεται στα έντεχνα/ποιοτικά επειδή το είπε ο Νταλάρας που επέλεξε να υπηρετήσει αυτό το είδος ή στα σκυλάδικα επειδή ακούστηκε και σε σκυλάδικο;

Θεωρώ ότι ο Τερζής την εποχή εκείνη τραγουδούσε σε σκυλάδικο για βιοποριστικούς λόγους, έχοντας όμως μέσα του το σαράκι του καλού λαϊκού.

Έτσι φτάσαμε στο ζητούμενο.

Αν δηλαδή ένας ερμηνευτής επιτρέπεται ή επιβάλλεται να αλλάζει το είδος ρεπερτορίου του και τους χώρους που εμφανίζεται, έστω και περιστασιακά, διότι έχει σαράκι.

Αν θα πρέπει να τολμάει να δοκιμάζει τις δυνάμεις και τα προσόντα του σε όσα είδη νομίζει είτε θέλει να κάνει στροφή στη καριέρα του είτε όχι.

Η απάντησή μου είναι ανενδοίαστα ΝΑΙ και το επέδειξε η Πάολα στη εν λόγω εκπομπή.

Έκλεισα τα μάτια στο πριν της και το μετά της και αυτό που άκουσα μου άρεσε. Ερμήνευσε αξιοπρεπώς όλα τα τραγούδια και σε μερικά ήταν πολύ καλή.

Όπως για παράδειγμα στο ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ των Σπανού/Καλαμίτση. Τραγούδι ”σφραγίδα” της Μοσχολιού.

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε και το αντίστροφο.

Τραγούδια δηλαδή που σφραγίστηκαν από τον πρώτο ερμηνευτή και σφαγιάσθηκαν από τους μετέπειτα.

Όπως το ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ των Θεοδωράκη/Γκάτσου με αρχική ερμηνεύτρια την Γιοβάννα (σε ενορχήστρωση Χατζιδάκι) ή την ισάξια εκτέλεση από την Μαίρη Λίντα, ενώ όσοι το ερμήνευσαν μετά-πολλοί, ακόμη και ο Πλούταρχος-το σκότωσαν.

Έπρεπε να το τολμήσουν; Απερίφραστα ΝΑΙ.

Απλά εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς. Άλλο αυτό και άλλο το ”ο καθείς στο είδος του” που επικαλέσθηκαν μετά βδελυγμίας οι ενοχλημένοι έντεχνοι.

Κατακλείδα.

Ο ερμηνευτής έχει δικαίωμα και υποχρέωση στον εαυτό του να δοκιμάζει όσα είδη νομίζει, ενάντια στον όποιο ”καθωσπρεπισμό” και τα στερεότυπα.

Όπως η σκυλού Πάολα έσπασε τον καθωσπρεπισμό των έντεχνων και μπράβο της, έτσι πριν πολλά χρόνια ο Δημήτρης Χορν με την αστική καταγωγή και την αστική παιδεία,
έσπασε τα στερεότυπα του αστικού καθωσπρεπισμού, τραγουδώντας το τσιφτετέλι ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΣΟΥ ΟΙ ΧΑΝΤΡΕΣ των Πλέσσα/Πρετεντέρη με μια ερμηνεία που δεν κατόρθωσε καμιά τσιφτετελού να φτάσει.

Ο ίδιος μάλιστα είχε δηλώσει ”απορώ πώς το έκανα”. Όμως το έκανε και μπράβο του.

Η τέχνη δεν υπηρετείται ούτε προχωράει από εγκλωβισμένους στη σιγουριά, αλλά από αυτούς που τολμούν να νεωτερίσουν χωρίς να σκέφτονται την αποτυχία.

Ας μη ξεχνάμε ότι η Εντίθ Πιάφ πριν κατακτήσει το ΟΛΥΜΠΙΑ και το κόσμο όλο, κυλιόταν στα πεζοδρόμια. Εκεί έπρεπε να παραμείνει;

Από αγκάθι βγαίνει Ρόδο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr