Χρήστος Μαγγούτας 

–Βάλε, κοπέλα μου, πιο λίγες μπογιές στο πρόσωπό σου όταν σκοπεύεις να κλάψεις. Με κάνεις μούσκεμα σαν τον Οδυσσέα μπροστά στη Ναυσικά και ύστερα μουλτικολόρ σα να πέρασα μέσα από ουράνιο τόξο.

Την αγκάλιασα, τη φίλησα τρυφερά στο αυτάκι της και της είπα κάτι…

–Γιατί όταν με κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα νιώθω σαν παντεσπάνι; Ρώτησα.

Τα ρουθούνια της ανοιγόκλειναν.

–Πάλι με συγκίνησες. Έρχεται μπόρα, είπε.

–Το μεσημεριανό μας ντους…

Είχε ήδη χώσει το κεφαλάκι της στον ώμο μου και έκλαιγε, Νομίζω ότι τα πιο σπουδαία πράγματα μπορεί να τα πει μόνο με κλάμα.

Γέλασε μέσα από τα δάκρυά της:

–Δακρύλουτρο τέλος. Και δεν ήταν πολύχρωμο αυτή της φορά, γιατί πήρα ανεξίτηλα χρώματα, γκρινιάρη. Τώρα δε θα λες πια ότι είσαι σα να πέρασες μέσα από ένα ουράνιο τόξο.

–Πύρινο θα είναι;

–Ε μην τα θέλεις όλα, δε μπορώ και να μη νιώθω. Μ’ αγαπάς; Με ρώτησε.

–Είναι η τρίτη φορά που με ρωτάς σήμερα και σου είπα σε όλες ναι. Αν σου έλεγα όχι θα με πίστευες;

–Όχι βέβαια, αλλά έχω ανάγκη, όπως οι πιο πολλές γυναίκες να το ακούμε. Κι εγώ επειδή είμαι θεά ζηλεύω εκατό φορές πιο πολύ από τις θνητές.

Τη φίλησα στο δεξί της κρόταφο και ανάπνευσα όλη την ευωδιά των λουλουδιών – και τη δικιά της.

Χάιδεψα τη χαρακιά στο γόνατο της. Τώρα οι πληγές μας είναι εσωτερικές και νομίζουμε ότι δεν έχουμε.

–Δε μπορεί να μας έπλασε ο ίδιος θεός. Σε μάς τράβηξε ένα αγκωνάρι, του έριξε μερικές σφυριές και τελείωσε. Σε σας ήταν καλλιτέχνης: χιλιάδες λεπτές πινελιές παντού. Ένα λακκάκι στο λαιμό, δυο στους γλωτούς, ένα στον αυχένα για να μαζεύει τον ιδρώτα από την ερωτική πράξη. Γιατί σας έφτιαξε τόσο ωραίες;

–Μα για να μας αγαπάτε.

–Κι εμάς γιατί μας έφτιαξε τόσο άσχημους;

–Για να μη μας φεύγετε.

Μου έριξε γροθιούλες στο στήθος.

–Εγώ πού να σε χτυπήσω βρε γλυκιά μου; Στο στήθος δε γίνεται, πολύ ευαίσθητο. Παρακάτω πάλι δε γίνεται, μπαίνουμε σε πυρογενείς περιοχές… Σαν παραμύθι μου φαίνεται η γνωριμία μας. Τι θα δω όταν ξυπνήσω;

–Βρε άπιστε, τσίμπα με.

Την τσίμπησα, όχι που θα έχανα την ευκαιρία.

–Ουφ. Η ζωή είναι ένα όνειρο έτσι κι αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας είναι παράξενη υπόθεση. Οι γυναίκες προτιμούν τους άσχημους άντρες, οι όμορφοι μας φαίνονται ψεύτικοι σαν κερένιες κούκλες.

–Ευχαριστώ κακίστρω, της είπα.

Με κοιτούσε με φτιαχτή χαιρεκακία:

–Πάνω που άρχισα να σε πιστεύω, η χαζή, λες ότι αστειευόσουν. Θα βάλω τα κλάματα δε γίνεται.

–Παραδίνομαι αρκεί να γλιτώσω από νέο κλάμα.

Άνοιξα τα χέρια μου και αυτή έτρεξε με όλη της τη δύναμη στην αγκαλιά μου. Είχαμε συχνά καρούμπαλα και ματωμένα χείλια απ’ αυτό το παιχνίδι, αλλά μας άρεσε. Ίσως και να ήταν μια συμβολική προειδοποίηση της φύσης για τις συγκρούσεις που συχνά έρχονται στο μέλλον σ’ αυτούς αγάπησαν πολύ.

Αλλά τώρα δεν ήμασταν στο μέλλον. Ακούμπησα το μέτωπό μου στο δικό της και την έσπρωξα.

–Τι θα δοκιμάσουμε κριαρομαχία; Ρώτησε.

–Όχι θέλω να κάνω μια χαζομάρα, αλλά δεν ξέρω ποια.

–Άστο στην τύχη. Στατιστικά χαζομάρα θα βγει. Θα μου ξύσεις λίγο την πλάτη, αγαπημένε;

–Αμέ. Γύρνα.

–Καλέ μου, αυτό είναι οι μηροί μου, όχι η πλάτη μου.

–Δε φταίω εγώ, εσύ φταις που γύρισες ανάποδα!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr