Γιατί γιορτάζουμε την 7η Μαρτίου 1948 ως επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα και όχι την 31η Μαρτίου 1947, που ήταν η μέρα κατά την οποία έγινε η υποστολή της βρετανικής σημαίας και η έπαρση της ελληνικής , όπου ουσιαστικά ήταν και τέλος τα μακρόχρονης ξενικής κατοχής των νησιών ; Είναι ένα ζήτημα που απασχόλησε την μεταπελευθερωτική Δωδεκάνησο, αλλά και κάποιο διάστημα και τη Βουλή των Ελλήνων ,όταν επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ με πρόεδρο τον Απόστολο Κακλαμάνη έγινε σχετική συζήτηση κατά την επέτειο των 60 χρόνων, αλλά τελικά επεκράτησε η 7η Μαρτίου 1948 !.. Πάντως, γνωρίζω ότι ο Αριστοτέλης Παυλίδης ήταν από τους πολιτικούς της περιόδου εκείνης, οι οποίοι υποστήριζαν την 31η Μαρτίου 1947!

Ποτέ δεν δόθηκε μια «επαρκής δικαιολογία» ,όσον αφορά την καθιέρωση της 7ης Μαρτίου. Κυρίως, στηρίχθηκε στο γεγονός ότι η Βουλή με το νόμο 518 αποφάσισε στις 9 Ιανουαρίου 1948 την προσάρτηση της Δωδεκανήσου στο Ελληνικό Κράτος και παράλληλα καθόρισε την 7η Μαρτίου 1948 ως ημέρας της επίσημης Ενσωμάτωσης.

‘Όμως στις 31 Μαρτίου 1947 (και αφού προηγήθηκαν σκληρές διαπραγματεύσεις με τους Συμμάχους) ο ταξίαρχος Πάρκερ υπέγραψε (στο κτίριο της σημερινής Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου) την παράδοση από τη Βρετανία στην Ελλάδα της Δωδεκάνησου ,παρουσία του αντιναυάρχου Περικλή Ιωαννίδη.
Αμέσως μετά ,στο Βωμό της Πατρίδας και παρουσία χιλιάδων κατοίκων της Ρόδου , από τον ιστό έγινε η υποστολή της βρετανικής σημαίας και η έπαρση της ελληνικής ,κάτω από τις ζητωκραυγές του πλήθους που παραληρούσε από ενθουσιασμό!

Αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές έζησα και εγώ ως μαθητής δημοτικού της Αμαραντείου Σχολής ,που μαζί με τους δασκάλους μας και φλογερούς πατριώτες Γεώργιο Ζίγδη-Παπαϊωάννου(πατέρα του πολιτικού Γιάννη Ζίγδη) και παπά-Αναστάση Κυριατσούλη ,είχαμε συγκεντρωθεί στο Μαντράκι και γονατιστοί παρακολουθούσαμε την έπαρση της ελληνικής σημαίας !.. Έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια και αυτή η σκηνή έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου, όπως και το «μπλέξιμο» της ελληνικής σημαίας στο σχοινί όταν ανέβαινε στον ιστό !… Είπαν τότε όλοι ότι «κάτι κακό θα συνέβαινε» . Και ο θάνατος την επόμενη μέρα του βασιλέως Γεωργίου συνδυάστηκε με αυτό το περιστατικό !

Ο βασιλιάς Γεώργιος ήταν τότε σοβαρά άρρωστος και όλοι περίμεναν το τέλος του. Και φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν να παρευρεθεί στην τελετή της απελευθέρωσης της Δωδεκανήσου , όπως θα επιθυμούσε το φιλοβασιλικό καθεστώς της εποχής εκείνης , οπότε «πήγε πίσω» η επίσημη τελετή και καθιερώθηκε η 7η Μαρτίου 1948 ώστε να είναι δυνατόν να έρθει όλη η βασιλική οικογένεια στη Ρόδο και να πάρει την ανάλογη δόξα ‘Άλλωστε, τότε ο εμφύλιος πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμα του και το καθεστώς ήθελε να εκμεταλλευτεί το γεγονός. Πράγματι στις 7 Μαρτίου 1948 ο βασιλιάς Παύλος (που διαδέχτηκε τον Γεώργιο) με τη βασίλισσα Φρειδερίκη ,τον διάδοχο Κωνσταντίνο και την πριγκήπισσα Σοφία(σημερινή βασίλισσα της Ισπανίας) ήρθαν στη Ρόδο και παρέστησαν στις εκδηλώσεις για την επίσημη-όπως είχε καθιερωθεί πλέον -επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα !.. Προσωπικά αυτήν την εξήγηση μπορώ να δώσω γιατί έχει αγνοηθεί η 31η Μαρτίου 1947 που σήμανε και το τέλος της σκλαβιάς των νησιών μας από τους πάσης φύσεως κατακτητές !

* Ο Γιώργος Ζαχαριάδης είναι δημοσιογράφος.