Αλέξανδρος Μπέμπης  

Όχι, δεν θα αναφερθώ στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ.

Έχουμε χρόνο μπροστά μας για να δούμε αν θα γίνουν πράξη όλα όσα έλεγε προεκλογικά, σε μια χώρα όπου υπάρχουν και άλλα κέντρα εξουσίας.

Αυτό που θα μας απασχολήσει είναι οι αλυσωτές αντιδράσεις που φοβούνται πολλοί ότι θα προκαλέσει στην Ευρώπη και γιατί να υπάρχουν ευήκοα ώτα μεταξύ των πολιτών της Ευρώπης που θα μας οδηγήσουν να στηρίξουμε ανάλογους πολιτικούς.

Γιατί και αν θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας που γοητεύονται από ρητορικές τύπου Τραμπ.

Την γενεσιουργό αιτία του “τραμπισμού” που απειλεί να σκεπάσει την “Γηραιά” μας ήπειρο. Που δείχνει γερασμένη και ανήμπορη να αντιδράσει.

Μια Ευρώπη από την οποία ξεκίνησαν όλα τα νεωτεριστικά κινήματα, που γέννησε πληθώρα από κορυφαίους επιστήμονες, διανοητές, λογοτέχνες και παράγει ασταμάτητα πολιτισμό εδώ και αιώνες.

Που βιώνει ειρήνη, δημοκρατία και πρόοδο εδώ και 70 χρόνια μέσα σε μια αγαλλίαση που τείνει όμως να εξελιχθεί σε μακαριότητα.

Που δείχνει αδρανής να αποκρούσει και να αντικρούσει την επερχόμενη ανατροπή, αφοπλισμένη να αντιπαραθέσει τη δική της ανατροπή της ανατροπής.

Γιατί κινδυνεύουμε να ζήσουμε έναν νέο μεσαίωνα με αμφιβολίες αν θα ακολουθήσει και μια νέα αναγέννηση;

Σε τι τραμπάλα καθόμασταν από όπου πέσαμε και ζαλιστήκαμε;

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και λίγο πριν από την αρχή.

Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Λεόν Μπλουμ, επέτρεψε τα ναζιστικά “στούκας” να διέλθουν από τον εναέριο χώρο της Γαλλίας για να ενισχύσουν τον φασίστα και μετέπειτα για πολλές δεκαετίες δικτάτορα της Ισπανίας Φράνκο.

Λίγες δεκαετίες αργότερα κυκλοφόρησε κάτι σαν αξίωμα που αποδίδεται στον Ουίστον Τσώρτσιλ.

”Όποιος μέχρι τα 25 δεν είναι κομμουνιστής, δεν έχει αισθήματα. Όποιος μετά τα 25 εξακολουθεί να είναι κομμουνιστής, δεν έχει μυαλό”.

Η ιστορία τον επιβεβαίωσε. Είναι πάρα πολλοί οι αριστεροί που ωριμάζοντας ηλικιακά πέρασαν στο άλλο στρατόπεδο. Σπάνια να συμβεί το αντίστροφο.

Αρκετά χρόνια αργότερα, σχεδόν στις μέρες μας, δια στόματος Θάτσερ ακούσαμε ότι ”το πρόβλημα με τον σοσιαλισμό είναι πως κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα λεφτά των άλλων”.

Σε αυτά τα νοκ άουτ ντιρέκτ – για να χρησιμοποιήσουμε όρους πυγμαχίας – ο σοσιαλισμός με όποια μορφή και αν κυβέρνησε στη Δυτική Ευρώπη και με όποιους ηγέτες (σοσιαλδημοκρατία σκανδιναβικού τύπου, κεντροαριστερά τύπου Μιτεράν) αποδείχθηκε ανίκανος να αντιπαραθέσει αποστομωτική απάντηση.

Έμειναν σαν ανεξίτηλοι λεκέδες.

Δεν μπόρεσε να βρει τρόπο να κρατήσει στους κόλπους του τα παιδιά του ούτε να διατυπώσει πειστική πρόταση πού και πώς θα βρει λεφτά για να συντηρήσει το κοινωνικό κράτος.

Όσοι απέμειναν και εξακολουθούν να τον υπηρετούν, αντί να πρωτοπορούν τρέχουν ασθμαίνοντες πίσω από γεγονότα και εξελίξεις διατυπώνοντας μόνο ευχολόγια.

Δεν ορθώνει το ανάστημά του όταν βλέπει το Διεθνές Δίκαιο και τη Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου να γίνονται κουρελόχαρτα από τους ιμπεριαλιστές.

Δεν χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι όταν οι καπιταλιστές αρνούνται ακόμη και την ύπαρξη του προβλήματος της περιβαλλοντικής καταστροφής του πλανήτη.

Δεν αντιδρά όταν έχουμε συνεχή ανατροπή των εργασιακών κανόνων και νόμων που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε πειραματόζωα.

Δεν ξεσηκώνει τους πολίτες ακόμη και τώρα που βιώνουμε την βίαιη ανατροπή-όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα-και την καταστροφή της οργανωμένης ανθρώπινης ζωής.

Δείχνει να ανέχεται τον ντε φάκτο εκχυδαϊσμό της καθημερινότητάς μας στο διαδίκτυο και τις εκπτώσεις στη αγωγή, την ευγένεια, την κόσμια συμπεριφορά.

Παραδόθηκε με κατεβασμένα ή ακόμη χειρότερα με απλωμένα για ελεημοσύνη χέρια στην εξαλλοσύνη των “αγορών” υπονομεύοντας και απαξιώνοντας τις δημοκρατικές αρχές.

Έπαψε να είναι το αντίπαλο δέος των συντηρητικών πολιτικών και πέρασε στις συνειδήσεις των πολιτών σαν “μια από τα ίδια”.

Δείχνει να ονειρεύεται ότι με τις αρχές του βρίσκεται ακόμη στα ψηλά και δεν αντιλήφθηκε ότι τις προηγούμενες δεκαετίες έβαλε αυτές τις αρχές σε μια ιδιότυπη τραμπάλα.

Βλέπει παραζαλισμένος πλέον από το κατέβασμα στα χαμηλά εξ αιτίας όλων των προηγούμενων, την απελπισία των λαών να γίνεται πολιτικό κριτήριο.

Την τιμωρητική διάθεση να γίνεται πολιτική πρόταση.

Υπάρχει “δια ταύτα”; Υπάρχει.

Η δυναμική μας παρέμβαση στη καθημερινότητα με κάθε τρόπο.

Να αξιοποιήσουμε τα πληκτρολόγια.

Να σηκωθούμε από τους καναπέδες. Ενάντια στο θόρυβο της μπότας του σκοταδισμού δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς με τη σιωπή της παντόφλας και της ρόμπας.

Το μήνυμα ήρθε από τις ΗΠΑ.

Είναι τα 6.000.000 περισσότερων ψηφοφόρων του Ομπάμα που δεν πήγαν να ψηφίσουν την Κλίντον.

Η Κλίντον ήταν κατάλληλη να μας ξεσηκώσει; Όχι φυσικά. Το αντίθετο.

Όμως οι ηγέτες δεν προκύπτουν από παρθενογένεση αλλά μόνο μέσα από αγώνες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr