* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι να μη γίνω “ποιητής”
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν’αγναντεύω τη θάλασσα
Ν’απολησμονήσω

Κατερίνα Γώγου, Ιδιώνυμο

Στην πολιτική αναμιγνύονται καθημερινά, εκτός από ανθρώπους του Χρήματος, και άνθρωποι του πνεύματος και των επιστημών, οι οποίοι μάλιστα αποκτούν πολύ γρήγορα ‘’εξαρτημένα ανακλαστικά’’.

Κατά τη γνώμη μου δεν νοείται συμβιβασμένος ή διαπλεκόμενος πνευματικός ταγός. Τούτο προφανώς δεν σημαίνει ότι οι μύστες των γραμμάτων και των τεχνών πρέπει να μένουν σιωπηλοί και ουδέτεροι σε όσα στραβά διαπιστώνουν γύρω τους. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να βλέπεις λόγιους και καλλιτέχνες να ξημεροβραδυάζονται σε προθαλάμους υπουργών ή να ξεκατινιάζονται στα κανάλια υπέρ του ενός ή του άλλου Αρχηγού ή κόμματος.

Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο ισχύει με πολλούς επιστήμονες-επαγγελματίες [οι οποίοι στην ιδιωτική τους ζωή λειτουργούν ως χ[λ]υδαίοι αλλά στις δημόσιες εμφανίσεις φοράνε το κόκκινο καπέλο]. Υπηρετούν με ιδιαίτερη σκληρότητα το καπιταλιστικό σύστημα όμως φαίνεται ότι έχουν βρεί τις “άκρες” για να το παίζουν και “αντιστασιακοί”.

Όσοι επικαλούνται τη νέα πολιτική ηθική [ιδίως της Αριστεράς] ας μη δίνουν χώρο, βήμα και κάλυψη στους ανθρώπους όλων των εποχών, όχι για τίποτε άλλο απλώς για να μην αυταπατώνται πως “είναι δικοί τους”.

Ο λαγός στο μαγικό καπέλο μπορεί να είναι ο ίδιος [φιλοδοξία και χρήμα] αλλά το χρώμα του καπέλου συχνά-πυκνά αλλάζει.

ΥΓ. Μαγκιά δεν είναι να ασκείς κριτική εκ του ασφαλούς [ασυλία, ανευθυνότητα] ή κατά πεσμένου αντιπάλου. Μαγκιά είναι να καταγγέλεις και να ρισκάρεις όταν ο άλλος είναι στην εξουσία κι όχι όταν εσύ ελέγχεις το παιχνίδι.

Αυτό όμως είμασταν πάντοτε. Ψευτόμαγκες του γλυκού νερού.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expressesthe views of the author

iPorta.gr