Ανοιχτή πόρτα

Σπάνιοι, αλλά ζουν ανάμεσά μας, του Δημήτρη Κατσούλα

Δημήτρης Κατσούλας
Spread the love

 

Δημήτρης Κατσούλας

 

Δημήτρης Κατσούλας 

 

 

182700-little_prince_doctvgr_r.jpg

 

 

Τα αληθινά και τα πιο σπουδαία πράγματα είναι τα αθόρυβα.


Στην αξιοπρέπεια δεν αρέσουν οι φωνές παρά μόνο οι ψίθυροι. Και αυτοί οι ψίθυροι ίσα-ίσα που ακούγονται, και ”ακούγονται” από τους αθόρυβους ανθρώπους.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ”μαλώσει” με τους υπερφίαλους και τους εγωιστές. Στους δεύτερους επικρατεί η τάση να ”ακούγονται”, να κάνουν ντόρο γιατί προσπαθούν να κρύψουν το εσωτερικό τους κενό και την ανασφάλειά τους που βρυχάται μέσα τους. 

 

Οι άνθρωποι αυτοί, οι αθόρυβοι, είναι αξιοπρεπείς και ταπεινοί γιατί η αξιοπρέπεια πηγαίνει χέρι-χέρι με την ταπείνωση, τη βαθιά εν τέλει γνώση του εαυτού μας.

 

Πολλά έχουν γραφεί για τους ”μεταξωτούς” ανθρώπους, για τους ”τοξικούς”, καμιά όμως κουβέντα δεν ειπώθηκε και γι αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Και όταν λέμε ”αθόρυβους” δεν εννοούμε τους κοιμισμένους ούτε τους παραιτημένους από τη ζωή, απλά οι ίδιοι επέλεξαν να είναι αθόρυβοι. 

 

Έχουν μια βαθιά επίγνωση του ποιοι είναι. Δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Είναι γνήσιοι και αυθεντικοί. Κερδίζουν τις εντυπώσεις.

 

Οι άνθρωποι αυτοί ακτινοβολούν. Εγώ θα τους έλεγα και ”αυτόφωτους”.

Χαρακτηρίζονται από μια μοναδική λάμψη που κεντρίζει την προσοχή μας, σε τραβά κοντά τους σαν μαγνήτης.

Στο πρόσωπό τους αντικατοπτρίζεται η εξωτερίκευση της ψυχής τους. Είναι όμορφοι άνθρωποι.

Μέσα στα μάτια αυτών των ανθρώπων θα μπορούσες να δεις όλο το παρελθόν τους.Κυρίως όμως θα μπορούσες να βουτήξεις μέσα στην ψυχή τους και να δεις αυτά που οι ίδιοι κρατούν κρυφά.

 

Είναι οι άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου χωρίς να θέλουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι, χωρίς θόρυβο. Μόνο γαλήνιοι, γιατί μισούν τον ”ήχο”.

 

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει είναι σιωπηλών τόνων, απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους σαν να είναι και η τελευταία τους στιγμή.

 

Νοιώθω ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο, που με δίδαξε πώς να αγαπώ χωρίς να πνίγω, πώς να μαλώνω χωρίς να πληγώνω, πώς να είμαι εδώ και χωρίς να φαίνομαι.

 

Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν δίπλα μας, κινούνται ανάμεσά μας, οφείλουμε να τους αναζητήσουμε.

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
Ουσιαστική Παλιγγενεσία, του Κωνσταντίνου Παΐδα
«Τα δύσκολα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ κοινωνικής συμβίωσης»: 23ο, της Μαρίας Γεωργαλά
“Persona non grata”, του Γιώργου Σαράφογλου

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.