Ηλίας Καραβόλιας
[email protected]

Το έθνος πανηγυρίζει για τον ατομικό θρίαμβο μιας αθλήτριας.

Η σφαίρα από το πιστόλι της είναι η σφαίρα που έψαχνε η Ελλάδα- χρόνια τώρα – να βρει έναν μεγάλο στόχο.

Δεν πρόκειται για άθλημα μαζικό, δεν πρόκειται για σπορ δημοφιλές.

Και όμως: ο ταλαιπωρημένος Έλληνας αμέσως θριαμβολογεί και ανατάσσει την εθνικοφροσύνη του.

Μια νεαρή κοπέλα που δούλεψε πολύ και πέτυχε τον στόχο της λειτούργησε σαν εθνικός σκοπευτής που σημάδεψε εύστοχα για έναν ολόκληρο λαό.

Μπροστά στην εθνική μιζέρια και στη συνεχή αυτοϋποτίμηση,μια σφαίρα ήταν αρκετή να σηκώσει το φρόνημα ψηλά.

Ας σοβαρευτούμε όμως επιτέλους.

Ο ”θρίαμβος” είναι μόνο αυτής της κοπέλας, κατά δικός της.

Η Πολιτεία δεν της παρείχε τίποτα σοβαρό, ως υποδομή.

Λαός που πανηγυρίζει για το κατόρθωμα του ενός, είναι λαός που αντικαθιστά τον Έναν με το σύνολο της κοινωνίας.

Αυτή η αντικατάσταση είναι ταυτόχρονα πλάνη, ψευδαίσθηση μεγαλείου και φαντασιακή έπαρση.

Μπράβο κορίτσι μου, πέτυχες να ξεφύγεις από την πτώση και την μιζέρια της χώρας.

Αυτό είναι πιο βαρύ μετάλλιο από το χρυσό που κέρδισες με τον ιδρώτα σου…