Χρήστος Μαγγούτας

Έφτιαξε ο Θεός τον κόσμο και είδε ότι καλός, αλλά μονότονος. «Ας φτιάξω τον άνθρωπο να λέμε καμιά κουβέντα γιατί είναι μακριά η αιωνιότητα και σε παίρνει ο ύπνος σαν μπροστά σε ελληνική τηλεόραση».

“Αλλά ας δοκιμάσω πρώτα τις άλλες λύσεις – γιατί περιμένει πραξικόπημα το Δωδεκάθεο”. Δοκίμασε δυο τρία είδη, αλλά γενική αποτυχία. Σηκώνει το κινητό «καλημέρα συνάδελφε, πώς είναι ο κόσμος εκεί κάτω στα σκοτάδια;» «Πάνω που σε σκεφτόμουν αγαπητότατε» είπε ο άλλος. [«Μωρέ θα δεις ότι το σκοτάδι θα γίνει πιο ελκυστικό από το φως. Μεγάλος μαλαγάνας αυτός ο διάβολος και θα μου κλείσει το μαγαζί» σκέφτηκε ο άλλος. Τι στο Θεό με θέλει;». Ο Θεός του εξήγησε το πρόβλημα, ότι πρέπει να κάνει τον κόσμο πιο δυναμικό, να σκοτώνονται περισσότερο. Σκέφτηκε τις αλογόμυγες και τις κωλοφωτιές. Ε πώς να παίξεις πρέφα με μια αλογόμυγα ακόμα και αν είσαι θεός; Ή να προχωράς με την όπισθεν σαν την κωλοφωτιά;
«Το βρήκα!» ξεφώνησε ο διάβολος – και είναι γνωστό ότι οι παλαβοί έχουν τις μεγάλες ιδέες. Έτσι έφτιαξε ο Θεός το άντρα. Αλλά δεν ήταν ευχαριστημένος. «Χμ, όλη τη μέρα κοιμάται κάτω από το δέντρο, πάνω στο γρασίδι. Ύστερα ανοίγει το βιβλίο «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο». Μετά ξανακοιμάται και έπειτα βάζει τα πλάσματα σε είδη: συνομοταξίες και ομοταξίες όλα τα ζώα. Πολύ μούχλα τον έφτιαξα, μπορούμε να του δώσουμε λίγη σπιρτάδα;».

Πληγιάζει ο Εξαποδώς και του ρίχνει στα πλευρά την πρώτη κλωτσιά στο σύμπαν. «Τυχερός είσαι, μόνο 7 παΐδια σου έσπασα». Εκείνος συνέχισε να ουρλιάζει γιατί ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζε τι εστί πόνος. Τον λυπάμαι το φουκαρά κι τούριξε με ένα ρόπαλο αναισθητικό 3 1/4 ώρες. Έπειτα άρχισε να κόβει και να ράβει γρήγορα και μέχρι να περάσει το αναισθητικό. Έφτιαξε τη γυναίκα. Αυτή ασχολήθηκε αμέσως με τον Άνταμ, τον αγκάλιαζε και τον φιλούσε κι αυτός κάτι ένοιωθε στο κορμί τους και ακόμα πιο βαθιά. Α πολύ σοφή η Ήβα, σεμνό και συγκρατημένο κορίτσι. Ποτέ δεν πήγε με άλλον άντρα γιατί μόλις είχαν φτιάξει το δυϊκό δεν είχαν πάει ακόμα στον πληθυντικό.

Έκλεισε παιγνιδιάρικα το ματάκι της στον Εξαποδώ. (Καλά πότε πρόλαβε και έμαθε για βαφές και μπογιατίσματα;). Αυτός της έκανε νόημα ότι πρέπει να περιμένει η γαλύφω μέχρι να μεγαλώσει το φίδι.

Ο Άνταμ δεν είχε πια στιγμή να ηρεμήσει κάτι που το χάρηκε ο Μεγάλος. Από δω και πέρα ξέρουμε την ιστορία από τον Άνταμ – όταν τον άφηνε 5 λεπτά η γλιστρίδα να ξεθυμάνει γράφοντας ποιήματα στις φλούδες των δέντρων και το βιβλίο «Χαμένος Παράδεισος».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr