Νίκος Σταθόπουλος

Ο Βόλος, λένε, έχει 365 τσιπουράδικα. Όλα είναι σπουδαία φαίνεται, γιατί όποιο και να δεις, είναι γεμάτο. Παραγγέλνει η παρέα τα εικοσπενταράκια, με γλυκάνισο ή όχι, και ο μεζές που έρχεται μαζί, σε χορταίνει τόσο που δε θες να πάρεις τίποτα άλλο για φαγητό.

Κάποτε άνοιξε στο Βόλο ένα κινέζικο εστιατόριο, μετά ένα ινδικό και μετά ένα μεξικάνικο.

Σβήσανε, δεν άντεξαν, όπως και τα Μακντόναλντς. Ο Βολιώτης κι η Βολιώτισσα αγαπάνε τα τσιπουράδικα. Δεν έχει σημασία η ηλικία του πελάτη, και στα δεκαεννιά, και στα σαράντα πέντε, και στα εβδομήντα, κάθε έξοδος, τσιπουράδικο.

Σαν το Βόλο με τα τσιπουράδικα μοιάζει να συμπεριφέρεται και η υπόλοιπη Ελλάδα. Φαίνεται, δε θέλουν οι Έλληνες με τίποτα να αλλάξει, εχθρεύονται το καινούριο, το διαφορετικό, εκτός κι αν είναι επώνυμο, ή το δείχνει η τηλεόραση.

Μόνο αν ένας ξένος ακούσει ότι πέρυσι γίνονταν ακόμα συζητήσεις που αναφέρονταν στη συμφωνία της Βάρκιζας του΄45, θα κατανοήσει γιατί υπάρχουν ακόμα στη Βουλή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που πτώχευσαν τη χώρα.

«Εδώ», θα σου πει, «κοτζάμ χούντα και όταν τα έκανε μαντάρα κατέρρευσε και διαλύθηκε, παρόλο που η μαντάρα γίνηκε τυπικά εκτός Ελλάδος, σε άλλη χώρα. Αυτούς τους ανεκδιήγητους, που έβαλαν ενέχυρο μέχρι και το εισόδημα των εγγονών σας για να μείνουν στην εξουσία, αυτούς που αντικατέστησαν τη δημοκρατία στη Βουλή και την Κυβέρνηση με τη γραφειοκρατία των «θεσμών», αυτούς που τόλμησαν να φορολογήσουν την ίδια την ιδιοκτησία, τι τους κρατάτε;»

Μόνο αν μάθει ότι στα γλέντια μας τραγουδάμε τα τραγούδια του ’50, του ’60 και του ’70, θα αρχίσει να καταλαβαίνει γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν οι ίδιες δομές που υπήρχαν και τότε και γιατί εξακολουθούν να ηγεμονεύουν οι ίδιες οικογένειες από τότε.

Στα τσιπουράδικα, ακούγονται συχνά τα όμορφα ρεμπέτικα του ’30 και του ’40.

Σιγοτραγουδώντας τα φτάσαμε στην εποχή των αυτοκινήτων χωρίς οδηγό, του Cloud, των 3D printers, των ρομπότ που δείχνουν συναίσθημα, του μουσουλμάνου Δημάρχου στο Λονδίνο, της αυξημένης πραγματικότητας του Pokemon Go, του Μπρέξιτ. Φτάσαμε σ’ αυτό το θαυμαστό καινούριο κόσμο πτωχοί, ζώντας στο περιθώριο των εξελίξεων, με παρακαταθήκη το γκεστάλτ των καημών του Καζαντζίδη και το λάιφστάιλ του Θέμου. Επί μήνες μιλάγαμε πέρυσι για τις καθαρίστριες και για την ΕΡΤ, χωρίς να παίρνουμε χαμπάρι για τους BRICS και την ΤΤΙΡ.

Συζητήσεις επί συζητήσεων για τη δραχμή, χαμπάρι για την επανάσταση του Bitcoin.

Είναι βέβαιο ότι κουβαλάμε μέσα μας το DNA του Επιμηθέα. Δεν προβλέπουμε για τίποτα, ιδέα δεν έχουμε για όσα συμβαίνουν γύρω γύρω, αλλά έχουμε πάντα την ελπίδα για το καλύτερο. Στους θρήσκους τη δίνει ο π. Παΐσιος, στους αντίθετους, ο κ. Πρωθυπουργός. Αλλοίμονο στους κεντρώους.

Η ελπίδα λοιπόν ήρθε, εδώ και ενάμιση χρόνο. Τώρα, μετά την εμπειρία της ‘πρώτης φοράς αριστερά’, φαίνεται ολοκάθαρα πόσο πολύ αφελές είναι ότι μιλάνε ακόμα κάποιοι για ιδεολογικές διαφορές και κάνουν αυτοπροσδιορισμούς όπως κεντροδεξιά και κεντροαριστερά. Μέσα στη σφιχτή προστατευτική αγκαλιά των «θεσμών», είναι φανερό πλέον, πως όλα τα ουσιώδη αποφασίζονται και επιβάλλονται από τους stakeholders, που εξελίσσονται σε shareholders της χώρας, όπως προσφυώς διέκρινε τους ενδιαφερόμενους ο κ. Ε. Τσακαλώτος πρόσφατα.

Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο.

Ούτως ή άλλως, η διαφορά μεταξύ των κομμάτων εξουσίας την τελευταία δεκαετία έγκειται μόνο στα πρόσωπα και στην αισθητική των χλιαρών συνθημάτων τους. Στην πραγματικότητα λειτουργούν περίπου σαν ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Πολώνουν τους οπαδούς, τους φανατίζουν και χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορο μέσο για να πάρουν το αποτέλεσμα που θέλουν.

Μετά τον κ. Σημίτη, ο οποίος κατ’ εξαίρεση πραγματοποίησε ότι σχεδίασε, ο κ. Καραμανλής έταξε επανίδρυση του κράτους, ο κ. Παπανδρέου χρυσά κουτάλια, ο κ. Σαμαράς αντιμνημόνιο, ο κ. Τσίπρας τον κήπο της Εδέμ επί της γης… Οι Έλληνες τους ψήφισαν τον ένα μετά τον άλλο, γιατί νιώθουν οικεία με τις μπλόφες, αρκεί να είναι γουστόζικες και καλοστημένες, όπως στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες που τους διαπαιδαγωγούν, μαζί με τον κ. Λαζόπουλο. Χωρίς τη βοήθεια της πονηριάς, εξάλλου, δε θα κέρδιζαν ούτε οι Αχαιοί τους Τρώες, ούτε οι Δώδεκα Θεοί τους Τιτάνες.

Ο Δίας, βέβαια, την καταβρόχθισε τελικά τη Μήτιδα, αυτή τη μεγάλη αθάνατη θεά της πονηριάς και της ευφυΐας (σύμφυτα τα έβλεπαν αυτά οι ένδοξοι πρόγονοι). Φοβήθηκε μπας και κινδυνεύσει από τον καρπό του έρωτά τους, όπως ο πατέρας του ο Κρόνος, που εκθρονίστηκε από τον ίδιο και πήρε αποτελεσματικά τα μέτρα του. Ουδέν κακόν αμιγές καλού: κόρη του Δία και της Μήτιδας προέκυψε η σοφή Αθηνά, που βγήκε από το κεφάλι του. Η εξυπνάδα στο μυαλό βρίσκεται, και τι καλύτερος τρόπος από αυτόν για να το συμβολίσεις-σπονδή με τσίπουρο στους προγόνους, σωστές αλεπούδες ήταν!

Επιτρέψτε μου: Ευτυχώς, να λέμε, που είμαστε μέσα στη σφιχτή προστατευτική αγκαλιά των «θεσμών». Γιατί το μόνο που κάνουν στην πραγματικότητα οι συνήθεις κυβερνώντες στην Ελλάδα, στην επιστήμη της διοίκησης το λένε micro-management. Δεν είναι τίποτα άλλο από την αποσπασματική ‘τακτοποίηση’ θεμάτων, χωρίς στρατηγική και χωρίς να βελτιώνονται οι δομές και οι λειτουργίες που γέννησαν και εξέθρεψαν τα θέματα αυτά. Μπαλώματα και ρουσφέτια, με άλλα λόγια, σε προσωπική ή ομαδική κλίμακα, αντί για σχεδιασμό και προγραμματισμό, με μελέτη των επιπτώσεων.

Το micro-management είναι ό,τι βλαβερότερο μπορεί να υπάρξει, γιατί δεν λύνει μόνιμα κανένα θέμα, μόνο βουλώνει πρόχειρα τρύπες. Άσε που τα θέματα σκάνε συνεχώς από παντού και οι δυστυχείς κυβερνώντες δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα και να χειριστούν ψύχραιμα και μελετημένα τίποτα.

Δείτε αυτό το χαρακτηριστικό: Όταν οι πολιτικοί μας, σπάνια, πάνε να κάνουν κάτι κάπως μεγαλύτερο και σημαντικότερο από τα καθημερινά, μιλάνε για τόλμη, όχι για προσεκτικό υπολογισμό.

Στην ελληνική πραγματικότητα, η μοναδική ουσιαστική διάκριση που θα μπορούσε να υπάρχει σήμερα μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων είναι: Μη Κρατιστές και Κρατιστές. Από τη μία αυτοί που θέλουν το κράτος να είναι λιτό και λειτουργικό και από την άλλη αυτοί που θέλουν ένα μεγάλο, πολυδαίδαλο και αυθαίρετο κράτος, για να κάνουν ανεξέλεγκτα παιχνίδι.

Υπάρχει άραγε σήμερα κόμμα να εκφράσει αυτούς που δε ζουν από το κράτος, αλλά αντιθέτως το συντηρούν; Κρίμα είναι να νομίζουμε ότι είναι τόσο λίγοι μόνο, σαν όσους παρακολουθούν σε αναμετάδοση τις παραστάσεις της Μετροπόλιταν Όπερας της Ν. Υόρκης, όπως κάνουν ορισμένοι και στο Βόλο, που πηγαίνουν φορώντας τα καλά τους στο Αχίλλειο, παρακάμπτοντας τα τσιπουράδικα. Κρίμα είναι να μην εκφράζονται οι δημιουργικοί άνθρωποι στην πολιτική γιατί οι εν δυνάμει ηγέτες τους ‘βάζουν καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά’, από αδυναμία να είναι πραγματικά καινοτόμοι και διαφορετικοί. Σίγουρα μπορούν να υπάρχουν κι άλλα φαγάδικα εκτός από τα τσιπουράδικα, αλλά δεν αρκεί να είναι διαφορετικά, πρέπει να είναι και καλύτερα. Κάτι νέο επικρατεί ή όταν είναι καλύτερο, ή όταν είναι δυνατότερο. Σχεδόν επτά εκατομμύρια λογαριασμούς έχουν Έλληνες στο Φέισμπουκ και οι τυφλοί πολιτικοί μας σκίζονται για τις άδειες των καναλιών.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί που κυριάρχησαν μετά τη μεταπολίτευση απέδειξαν με κάθε τρόπο και σε κάθε περίσταση ότι είναι αφοσιωμένοι θεράποντες του κρατισμού. Οι Καραμανλήδες ειδικά, όταν κυβερνούσαν, κινήθηκαν κυριολεκτικά στον αντίποδα των ρεπουμπλικανικών και των φιλελεύθερων αντιλήψεων. Οι αυτοαποκαλούμενοι σοσιαλιστές έκαναν πρότυπο συμπεριφοράς το γκλάμουρ με ξένα λεφτά. Κι όταν ήρθε ο λογαριασμός για όσα, όπως μας είπαν, φάγαμε μαζί, οι Β. Βενιζέλοι και οι όμοιοί τους άρχισαν να φορολογούν ό,τι έβρισκαν άγρια και άδικα, ‘χειρότερα κι απ’ το Σερίφη του Σέργουντ’, για να μπορούν να συνεχίσουν να συντηρούν το παχύσαρκο, βουλιμικό, παράλογο και απροσάρμοστο κράτος-τέρας που κατασκεύασαν για να εξυπηρετεί στο διηνεκές τις ανάγκες τους.

Σήμερα, ενώ οι αυτοί που χρεοκόπησαν την Ελλάδα τσακώνονται αν θα λέγονται κεντροδεξιοί ή κεντροαριστεροί ή κεντρώοι ή αριστεροί φιλελεύθεροι, ο «αριστερός» Πρωθυπουργός μας, με τον απρόβλεπτο ρεαλισμό που επιδεικνύει, έχει περιφρονήσει επιδεικτικά τις ρομαντικές ιδεοληψίες συντρόφων και ψηφοφόρων και έχει ανεβάσει την πολιτική σε άλλες πίστες.
Συμμάχησε –άκουσον, άκουσον!-με ένα «ακροδεξιό» σχηματισμό άνευ συγκεκριμένων αρχών, χωρίς εκφρασμένο κυβερνητικό πρόγραμμα, πράγματα πρωτοφανή, αν δεν είναι κάποιος εξοικειωμένος με τις απόψεις των Ιησουιτών και του Λένιν. Κατάφερε με τον τρόπο αυτό να σχηματίσει κυβέρνηση και να καταλάβει την εξουσία-για-την-εξουσία, να μην έχει κανένα δηλαδή στο κεφάλι του κατά την άσκησή της.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο κύριος Τσίπρας, αφού υπενθύμισε για μια ακόμα φορά ότι η χώρα ανήκει στη Δύση, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αναρωτήθηκε ρητορικά τι άλλο μπορεί να είναι σήμερα αριστερή πολιτική εκτός από τις επενδύσεις και την παραγωγή πλούτου. Καθώς εδραιώνεται μέρα με τη μέρα περισσότερο, τόσο πιο αρμονικά και συστηματικά συντονίζεται με τη στρατηγική των stakeholders της περιοχής, έτσι που δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε καθόλου, αν φτάσουν να του χαρίσουν την Κωνσταντινούπολη, όταν αποφασίσουν να συνετίσουν –αλά Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία- τον απρόβλεπτο, άφιλο γείτονα. Ο Γ. Παπαδόπουλος, εξάλλου, δεν είχε πει σε ανύποπτο χρόνο, ότι οι δύο χώρες μας είναι συμπληρωματικές και ως εκ τούτου θα ωφελούνταν αν γίνονταν στο μέλλον ομόσπονδες;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article EXPRESSES  the views of the author

iPorta.gr