*Ο Θεόδωρος Καραγιάννης είναι μελισσοκόμος

και ιδρυτικό μέλος στο “Κίνημα Δημοκρατών – Σοσιαλιστών
Δωδεκανήσου”

Στον πολιτισμό που από τύχη γεννήθηκα και εν πλήρει συνειδήσει θέλω να ανήκω, καταφέραμε μετά από πολλούς αγώνες να μην πετροβολούμε γυναίκες για μοιχεία, να μην κόβουμε τα χέρια του κλέφτη που δεν έχουμε καν δικάσει, να μην δέρνουμε τα παιδιά στο σχολείο.

Καταφέραμε να φτιάξουμε μία κοινωνία που δεν πετάει ανθρώπους από τις ταράτσες για την σεξουαλική τους προτίμηση, που δεν απαγορεύει την ελεύθερη έκφραση, που δεν καίει πλέον βιβλία, που δεν σου επιβάλλει ποια μουσική θα ακούσεις, τι βιβλίο θα διαβάσεις.

Δεν είμαστε άγιες κοινωνίες. Δεν είμαστε απολύτως δίκαιες και ισονομες. Το ξέρω. Είμαστε όμως η καλύτερη εκδοχή οργανωμένης κοινωνίας που υπάρχει και έχει προοδεύσει και προκόψει. Ενίοτε και πάνω σε πτώματα.

Όμως είναι η μόνη που μου παρέχει τα εργαλεία για να σταματήσω αν πραγματικά θέλω ως πολίτης, ως άτομο, ως προσωπικότητα, ως μέλος της κοινωνίας, ως κομμάτι του έθνους μου, ως ένα κύτταρο αναπόσπαστο της Ευρωπαϊκής οικογένειας, κάθε αδικία, κάθε στραβό και κάθε άδικο.

Είναι αυτή που μου επιτρέπει να κάνω λάθος, να αναθεωρήσω, να δοκιμάσω, να είμαι, να αλλάζω, να συζητώ, να ψάχνω, να δέχομαι, να απορρίπτω, να διαφωνώ, να τσακώνομαι, να δικάζω και να δικάζομαι, να ερωτεύομαι όποιον θέλω, όπως θέλω, να πιστεύω όπου και όπως θέλω να λατρεύω κατόπιν επιλογής μου σε θεούς, ομάδες, συγκροτήματα.

Και κυρίως είναι αυτή που ο ΦΟΒΟΣ δεν με ακολουθεί σε κάθε μου βήμα.

Αυτήν την κοινωνία, όση δουλειά και να θέλει ακόμη, δεν την χαρίζω σε κανένα. Όπως δεν επιτρέπω σε κανένα να με βάλει να συνεννοηθώ με κώδικες που η κοινωνία που συνειδητά ανήκω έχει πλέον (ή έστω τείνει) να απορρίψει εδώ και δεκαετίες.

Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με γυρίσει πίσω αιώνες ολόκληρους.

Το αίμα του κάθε παιδιού από εδώ μέχρι την Αυστραλία δεν είναι δυνατόν να γίνεται σπόρος για να κάνω το αύριο των παιδιών που ζούνε πιο σκοτεινό. Το αίμα του κάθε ανθρώπου δεν μπορεί να μπαίνει σε μετράδια και ζυγαριές.

Στον δικό μου πολιτισμό δεν έχει “εσείς” και “εμείς”. “Αυτοί” και οι “άλλοι”.

Όμως είμαι διατεθειμένος όποιον γουστάρει να αυτοπροσδιοριστεί συνειδητά ως “άλλος” για να διαταράξει την έστω και λειψή ηρεμία μου, το έστω και κατά καιρούς λοξό δρόμο προς ένα καλύτερο κόσμο, να τον αντιμετωπίσω και ως τέτοιον. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.

Αρκετά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

    The article expresses the views of the author .

   iPorta.gr