Κωστής Α. Μακρής

Πριν από πολλά χρόνια, άκουσα το «Κάπου νυχτώνει», που είχε γίνει επιτυχία με τον Γιώργο Νταλάρα.

Το άκουσα σε μια παράξενη ώρα, με παράξενο τρόπο και σε ακόμα πιο παράξενο τόπο.

Τόπος: Το Στρατόπεδο Νεοσυλλέκτων στην Κόρινθο. Πιο συγκεκριμένα στα «αφοδευτήρια» του στρατοπέδου που δεν είχαν πόρτες για να μην μπορεί κάποιος (ή κάποιοι) να «προβαίνουν σε ανάρμοστες πράξεις». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια εξαιρετική «ακουστική» του χώρου όπου τα ακούσματα δεν ήταν πάντα μελωδικά.

Ώρα: Ήμουνα μέσα σ’ ένα από τα πολύ μικρά διαμερίσματα εκείνου του χώρου, βράδυ αργά, μετά από κοπιαστικές «ασκήσεις ακριβείας» κι ένα βαρύ πρόγραμμα που όμως ήμουν αποφασισμένος να το δεχτώ χωρίς βαρυγκόμια και «τζάμπα μαγκιές» επειδή ήμουν αρκετά συνειδητός στο ότι ακόμα υπήρχαν σύνορα και κάποιοι έπρεπε να τα φυλάνε έχοντας την κατάλληλη γι’ αυτόν τον σκοπό εκπαίδευση.

Τρόπος: Ένας συνάδελφος, «κωλοφάνταρο», «νέος», «ψάρακας», κουκουβισμένος σ’ ένα διπλανό «διαμέρισμα» να μετατρέπει τα εκλεκτά εδέσματα του συσσιτίου σε κάτι που δεν τρώγεται πλέον από ανθρώπους αλλά μπορεί κάλιστα να γίνει λιχουδιά για φυτά ή μερικούς μικροοργανισμούς. Μαζί λοιπόν με την «εξαγωγή παραπροϊόντων» της διατροφής μας, εκείνο το νέο παλικάρι ―αρκετά πιο νέος από μένα― τραγουδούσε με σπαραχτικό τρόπο το «Κάπου νυχτώνει». Τι θρηνούσε δεν ξέρω. Το απάνθρωπο φανταριλίκι; Το ξεμάκραιμα από την αγαπημένη του; Δεν ξέρω…

Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Τόπος, ο Χρόνος και ο Τρόπος, με έκαναν να βάλω τα κλάματα.

Μετά γνωρίστηκα καλύτερα με τον καλλίφωνο συνάδελφο.

Και ταυτόχρονα χτίστηκε μέσα μου ένας βαθύς σεβασμός για τον Γιώργο Νταλάρα και για την ικανότητά του να τραγουδάει για τον «πλησίον» του.

Με όλα τα καλαμπούρια και τις χοντράδες (από πολλές μεριές) που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τον Γιώργο Νταλάρα, εξακολουθώ να τον σέβομαι και να τον τιμώ ως καλλιτέχνη. Κι αν ήμουνα σήμερα στη Ρόδο, θα πήγαινα να τον ακούσω.

Θα πήγαινα να ακούσω φυσικά και την Μαρία Φαραντούρη. Δεν μιλάω όμως για εκείνην τώρα επειδή η Μαρία Φαραντούρη δεν έχει πέσει (μέχρι τώρα) θύμα τής αμετροέπειας, της ζηλοφθονίας και της κακότητας των συνανθρώπων μας όπως ο Γιώργος Νταλάρας.

12 Ιουλίου 2016  

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr