Τζίνα Δαβιλά

Όταν είσαι σε απόσταση απ’ό,τι αγαπάς ή νομίζεις ότι αγαπάς, βλέπεις πρόσωπα και καταστάσεις αντικειμενικά. Ή με νοσταλγία. Αλλά σίγουρα ως παρατηρητής. Η ασφαλέστερη μέθοδος για να δεις την αλήθεια είναι η απόσταση.

Στο θέμα μου: η τοποθέτηση του έργου του γλύπτη Γιώργου – Νίκου Παπουτσίδη στον χώρο του Ενυδρείου Ρόδου έχουν, λέει, προκαλέσει αντιδράσεις στα social media για τον αν είναι καλλιτέχνημα ή τερατούργημα. Είδα την αντίδραση από πρώτο χέρι όταν πρωτοδημοσίευσα το κείμενο «Αισθητική υπεροχή της Ρόδου με έργα του Νίκου-Γιώργου Παπουτσίδη».

Κατ’αρχάς: όλοι όσοι γράψατε ή θέλετε να γράψετε κάτι για τον γλύπτη Παπουτσίδη μάθετε να χρησιμοποιείτε σωστά το όνομά του γιατί διαβάζω για κάποιον Γιώργο-Τάκη Παπουτσίδη, ο οποίος είναι ανύπαρκτος. Αφού, άνθρωπέ μου, δεν ξέρεις ούτε το σωστό όνομα του γλύπτη, ποιος είναι τελικά ο καλλιτέχνης, πώς τολμάς να εκφράζεσαι για το έργο του; Ε;

Ερωτεύτηκα τη Ρόδο επί δημαρχίας Γιώργου Γιαννόπουλου. Την ένοιωσα ως άλλη Ελλάδα. Το 1999. Γοητεύτηκα στη συνέχεια από τους κυβόλιθους στο πλακόστρωτο που αποδείκνυαν αισθητική. Και κουλτούρα.

Τον Γιώργο – Νίκο Παπουτσίδη τον πρωτοσυνάντησα στην έκθεση του στο Νεστορίδειο και τον θαύμασα για την ηρεμία, την αισιοδοξία, την καλοσύνη και την εμμονή του στο φως. Μού χάρισε τότε ένα αστέρι που ήταν χαραγμένο από τη μια πλευρά ένα κάστρο και από την άλλη ένας δράκος που από τότε κουβαλώ στα κλειδιά μου ως φυλαχτό.

Χάρηκα που ξεθάφτηκαν τα έργα του επί δημαρχίας Χατζηδιάκου. Γι’αυτό και δημοσίευσα το δελτίο τύπου με τον τίτλο που ένοιωσα ότι είχα την ηθική υποχρέωση προς τον εαυτό μου και στον καλλιτέχνη που θαυμάζω.

Στο δια ταύτα: είμαι κατ’ επιλογή νησιώτισσα ενός τόπου που όλοι οι γηγενείς ή ημι-γηγενείς ροδίτες καμαρώνουν να τον αποκαλούν ως τόπο καταγωγής τους. Πόσο περήφανοι είναι για τον τόπο τους. Προσωπικά ανήκω στο «όπου γης πατρίς» και δεν είμαι καθόλου περήφανη για τους ψευτο-κουλτουριάρηδες και τους ψευτο-πολιτισμένους, με τα απίστευτα απωθημένα, με την πλήρη άγνοια που έχουν άποψη για όλα.

Έχω δικαίωμα να τοποθετηθώ κι ας μου κόψει την καλημέρα όλο το νησί: η Ρόδος είναι ένας παράδεισος δοσμένος σε άσχετους, επικίνδυνα διαπλεκόμενους και μετριότατους.

Αν ο Δήμος Ρόδου είχε χρήματα για να δώσει στους «γνωστούς-άγνωστους» που τα παίρνουν για να γράφουν κατά παραγγελία, να κατηγορούν ή να επαινούν όποιον τους δωροδοκεί, τότε τα έργα του Παπουτσίδη θα ήταν κομψοτεχνήματα. Του Γιώργου – Νίκου Παπουτσίδη. Γιατί θα κόβονταν κ@λοι, αν γραφόταν το ονοματεπώνυμο του γλύπτη Γιώργος-Τάκης… όπως το γράφουν λαθεμένα. Αλλά… το πηγάδι είναι βαθύ και όποιος ανακατευθεί με τις ακαθαρσίες…

Κι αν δεν σου αρέσουν αυτά που διαβάζεις, ελεύθερα μπορείς να πεις ό,τι γουστάρεις. Δεν φοβάμαι μήπως μου κοπεί το μηνιάτικο, γιατί δεν τα παίρνω από κανένα. Από κανέναν! Ξέρεις τι ελευθερία είναι αυτό; Δεν ξέρεις. Εσύ κάνεις τις επιλογές σου κι εγώ τις δικές μου. Αυτές μας χαρακτηρίζουν στην τελική. Τελεία και παύλα.

10/6/2016, Πάτρα

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr