Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Πολλές φορές στο παρελθόν, μέσα από διαβάσματα ή ταινίες, θαύμασα το έργο και τη θέληση αυτού του ανθρώπου να ανακαλύπτει το νέο, αδιαφορώντας για τον όποιο κίνδυνο ελόχευε. Αυτός είναι και ο λόγος που θα ξεδιπλώσω σε μερικές συνέχειες τον ίδιο και το εξερευνητικό έργο του και θα σας αφήσω να αποφασίσετε εσείς κατά πόσο ήταν ικανός ή όχι- ένα θέμα που προέκυψε από τα τέλη της δεκαετίας και μετά, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατό του στον αφιλόξενο Νότιο Πόλο.

Ο Ρόμπερτ Φάλκον Σκότ ήταν ο πρωτότοκος γιός, τρίτος στη σειρά από τα συνολικά έξι παιδιά του Τζόν έντουαρντ Σκότ και της Χάνα Κάμινγκ, που ζούσαν στο Στόουκ Ντάμερελ, κοντά στο Ντέβενπορτ του Ντέβον.

Ο Τζών Έντουαρντ ήταν ζυθοποιός και συνάμα δικαστής, ωστόσο υπήρχε ναυτική και στρατιωτική παράδοση στην οικογένεια, εφ’ όσον ο παππούς του Ρόμπερτ, από την πλευρά του πατέρα του και τέσσερις θείοι του είχαν υπηρετήσει ή στο στρατό ή στο ναυτικό. Το ζυθοποιείο, δημιούργημα του παππού, βρισκόταν στο Πλίμουθ και ο πατέρας του Ρόμπερτ το πούλησε για να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή στην οικογένειά του.

Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, τόσο ο Ρόμπερτ, όσο και ο αδελφός του Άρτσιμπαλντ προορίζονταν για καρριέρα στις ένοπλες δυνάμεις. Έτσι, ο Ρόμπερτ πήγε σε ένα τοπικό σχολείο για τέσσερα χρόνια και μετά γράφηκε στο Stubbington House School στο Χάμσαϊρ, ένα προπαρασκευαστικό σχολείο για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στη ναυτική εκπαίδευση στο πλοίο HMS BRITANNIA στο Ντάρτμάουθ. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει την ναυτική του σταδιοδρομία σε ηλικία 13 ετών(1881) από τη θέση του Δοκίμου.

Δύο χρόνια αργότερα η εκπαίδευση στο πλοίο τελείωσε και ο Δόκιμος Αξιωματικός Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1883) άρχισε να εργάζεται στο πλοίο HMS BOADICEA, την ναυαρχίδα της μοίρας Κέηπ, το οποίο έφευγε για την Αφρική.

Ο Ρόμπερτ εργάστηκε κατόπιν σε μια σειρά πλοίων. Σε κάποιο από τα ταξίδια του στις Ανατολικές Ινδίες, στα νησιά Κίτς, γνώρισε τον Κλέμενς Μάρκχαμ, ο οποίος ήταν τότε γραμματέας της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρίας, και που επηρέασε βαθιά τον Ρόμπερτ για την τροπή της καρριέρας του. Ο Μάρκχαμ εντυπωσιάστηκε από την ικανότητα, τον ενθουσιασμό και την ευστροφία του Ρόμπερτ και τού μίλησε για τα εξερευνητικά ταξίδια στους Πόλους.

Ωστόσο, ο Ρόμπερτ συνέχισε την εκπαίδευσή του, έγινε Σημαιοφόρος το 1888 και την επόμενη χρονιά Ανθυποπλοίαρχος. Το 1891 έκανε αίτηση και κατατάχθηκε στο πλοίο HMS VERNON, όπου για δύο χρόνια έκανε σεμινάρια πάνω στις τορπίλες.

Ο Ρόμπερτ ανέβαινε στην ιεραρχία κανονικά, αλλά ο ιστορικός Ρόλαντ Χάντφορντ αναφέρει ότι το όνομα του Σκότ είναι εξαφανισμένο από τα ναυτικά αρχεία από τα μέσα Αυγούστου 1889 μέχρι το τέλος Μαρτίου 1890, υπαινισσόμενος την ερωτική σχέση του με μια παντρεμένη Αμερικανίδα(σκάνδαλο για την εποχή) και ότι οι αξιωματικοί του ναυτικού θέλησαν να την «θάψουν». Ο ίδιος ο βιογράφος του Ρόμπερτ, ο Ντέϊβιντ Κρέην, παραδέχεται το κενό, αλλά το μειώνει σε μόνο 11 εβδομάδες, χωρίς να είναι σε θέση να παραθέσει τα αίτια, αλλά απορρίπτει την υπόθεση της κάλυψης από τους λοιπούς αξιωματικούς με το σκεπτικό ότι ο Σκοτ κάθε άλλο παρά σημαντικός ήταν εκείνον τον καιρό ενώ συγχρόνως δεν είχε ιδιαίτερες διασυνδέσεις με τους υψηλά ισταμένους.

Ήταν το 1894 που ο Ρόμπερτ έμαθε ότι η οικογένειά του είχε χρεοκοπήσει, υποχρεώνοντας τον πατέρα του να εργασθεί ως διευθυντής σε κάποιο ζυθοποιείο στο Σέπτον Μάλετ, στο Σόμερσετ. Ο Τζων Έντουαρντ Σκοτ πέθανε τρία χρόνια αργότερα( στα 66 του χρόνια) από καρδιακό νόσημα και ο Ρόμπερτ με τον Άρτσιμπαλντ ανέλαβαν τη συντήρηση της μητέρας και των αδελφών τους.

Ο Άρτσιμπαλντ, όμως, που είχε αφήσει τον στρατό για μια καλοπληρωμένη δουλειά στις αποικίες, πέθανε το φθινόπωρο του 1898 από τυφοειδή πυρετό, αφήνοντας μόνο προστάτη της οικογένειας τον Ρόμπερτ, ο οποίος προσπαθούσε να βρει τρόπο να αυξήσει το εισόδημά του, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.Την επόμενη χρονιά είχε μια τυχαία συνάντηση με τον Κλέμενς Μάρκχαμ –τότε Πρόεδρο της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρίας- και έμαθε από εκείνον για την επικείμενη αποστολή στην Ανταρκτική, με το DISCOVERY που θα γινόταν υπό την αιγίδα της Εταιρίας.

Ο Ρόμπερτ θεώρησε ότι η συμμετοχή του σ’ εκείνη την αποστολή θα συνέβαλε τα μέγιστα στην ναυτική του καριέρα και αποφάσισε να επισκεφθεί τον Μάρκχαμ στο σπίτι του και να του ζητήσει να ηγηθεί της αποστολής.

Για εκείνη την πρώτη αποστολή (1901-1904) θα μιλήσουμε την επόμενη εβδομάδα. Μέχρι τότε, να είστε όλοι καλά!