Ανοιχτή πόρτα

Στην επέτειο της Μαύρης Εβδομάδας, του Άρη Μαραγκόπουλου

Spread the love

 

 

 

 Άρης Μαραγκόπουλος

 

 

 

 

 

 

 

13307359_10154239713079777_3503329229431390262_n.jpg

 

13307317_10154239765749777_3412315740374026265_n.jpg

 

13335948_10154239713084777_8303920710435093584_n.jpg

 

13335965_10154239713049777_855238345110403592_n.jpg

 

28 Mάη, νωρίς το πρωί. Στο ιστορικό κοιμητήριο Père Lachaise για hommage στα θύματα της Κομμούνας.

(Για όσους δεν γνωρίζουν: 28 Μάη στα 1871 ολοκληρώθηκε η σφαγή των τελευταίων Κομμουνάρων εδώ ακριβώς, σ’ αυτό το σημείο του τοίχου που έκτοτε ονομάζεται τοίχος των Fédérés. 147 Κομμουνάροι εκτελέστηκαν εδώ εν ψυχρώ από τους τακτικούς του Μακ Μαόν και ρίχτηκαν όπως όπως σε μια τάφρο στο ίδιο σημείο.)

Την περίσκεψη της ώρας διακόπτει ένα βανάκι που οδηγεί μια νεαρή γυναίκα. Σταματάει στο λιθόστρωτο λίγο πιο ψηλά από τον τοίχο μας, παίρνει τηλ. στο κινητό της, την ακούμε να διαβάζει σχεδόν συλλαβιστά «Στους νεκρούς της Κομμούνας 21-28 Μάη 1871» κι αμέσως μετά: «Μάλιστα κύριε, είμαι εδώ κύριε, το αφήνω, ευχαριστώ». Ανοίγει την πλάγια πόρτα του βαν παίρνει ένα στεφάνι με κορδέλα που γράφει «Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, τομέας Παρισιού», μας λέει ένα βιαστικό “συγνώμη”, αφήνει το στεφάνι, φεύγει.

 

Δεν ξέρει την Ιστορία, η λέξη Κομμούνα, η φράση mur des Fédérés, δεν της λέει τίποτε.

 

Το σοσιαλιστικό κόμμα του Ολάντ έκανε το καθήκον του, το έστειλε το στεφάνι.

 

Το κομμουνιστικό κόμμα επίσης έκανε το καθήκον του, έστειλε στεφάνι.

 

Η υπάλληλος του ανθοπωλείου έκανε κι αυτή το καθήκον της.

 

Το ίδιο και οι νέοι, που από το Nation ως τη Βαστίλλη, αυτόν τον καιρό της «Ολονυχτίας» και του νόμου για τα εργασιακά, κάνουν, όπως μπορούνε, το καθήκον τους.

 

Τα σπουργίτια του κοιμητηρίου, είναι όμορφη η μέρα, έχουν τρελαθεί στις τρίλιες.

 

Οι ξένοι επισκέπτες εδώ συνήθως ψάχνουν τον τάφο του Τζιμ Μόρισον και της Εντίθ Πιαφ.

Αν πεις το όνομα Μπλανκί, αν προφέρεις το όνομα Βικτόρ Νουάρ σε κοιτάνε ως παράξενο φαινόμενο.

Απέναντι από τον τοίχο των σκοτωμένων κομμουνάρων, από τον κοινό τάφο με τα παιδιά της Τζένη Μαρξ-Λονγκέ, της μεγαλύτερης κόρης του Μαρξ που πέθανε στα 38 της, η ιδέα του Πολ Λαφάργκ και της Λόρα Μαρξ της γυναίκας του (που η στάχτη τους επίσης έχει εναποτεθεί εδώ) να αυτοκτονήσουν στα εβδομήντα τους, στο τέλος μιας ζωής αγώνων για έναν καλύτερο κόσμο, δεν μοιάζει τόσο αδικαιολόγητη.

 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article EXPRESSES the views of the author

iPorta.gr

 

SHARE
RELATED POSTS
Είδηση ή διαφήμιση;, του Γιώργου Αρκουλή
“Κάπου υπάρχει Θεός…”, του Γιώργου Χατζηδιάκου
Η αφύπνιση των δαιμόνων, του Ηλία Καραβόλια

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.