Τζίνα Δαβιλά

Στο ταμείο του super market η γυναίκα πίσω μου κρατά ένα μπουκάλι ρετσίνα. Της δίνω τη σειρά μου. Είναι ατημέλητη, με βλέμμα άδειο, κοιτά στον κενό, κανέναν κατάματα. Πληρώνει με κέρματα που έχει στη χούφτα της.

Την παρατηρώ καθώς φεύγει.

Πού να πηγαίνει άραγε;

Σε κάποιον την ρετσίνα;

Κάνει αγγαρεία;

Την θέλει για τον εαυτό της;

Φαίνονται πρησμένα τα μάτια της. Κι εκείνο το βλέμμα… απόλυτο κενό.

Βγαίνει από το κατάστημα.

Κατευθύνεται προς την αριστερή πλευρά της εξόδου.

Βγαίνω κι εγώ μετά από λίγα λεπτά.

Ακολουθώ την δεξιά πλευρά της εξόδου. Κόβω δρόμο για το σπίτι περνώντας από την πίσω μεριά του super market. Από κει που πρέπει να είναι οι αποθήκες.

Την βλέπω εκεί.

Πάνω σ’έναν τσιμεντένιο τοίχο έχει ακουμπήσει ένα μικρό μπουκάλι νερού που το γεμίζει με την ρετσίνα απ’το γυάλινο μπουκάλι.

Θα το θέλει για να μην προδίδεται.

Το πρόβλημα… τα προβλήματα μέσα στο αλκοόλ.

Ώρα 11 το πρωί.

Κρίμα που είναι τόσο μόνη. Τόσο αδύναμη. Τόσο θλιμμένη.

Κρίμα που δεν υπάρχει, δεν υπήρξε έστω ένας για να την βοηθήσει.

Να την ακούσει.

Τόσο κοντά της ο ρετσίνινος παράδεισος.

Σαν ρετσινιά.

Τόσο μακριά της οι άνθρωποι.

Κι ένας να μην μπορεί να την ακούσει…

Έστω ένας…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr