Δεν υπάρχει λαός που να μην έχει ταμπού. Μια ιστορική στιγμή, ένα γεγονός που γίνεται σύμβολο είτε θετικά είτε αρνητικά στην εθνική διήγηση και αποκτά «μυθικές» διαστάσεις, τόσο που να μην μπορεί να το «αγγίξει» καμία κριτική καμία άποψη. Και παρότι θα περίμενε κανείς αυτή η στιγμή να αφορά ένα γεγονός δόξας ή ηρωισμού η μεγάλη πλειοψηφία των εθνών έχει ως ταμπού τις στιγμές της απόλυτης καταστροφής.

Για τους Έλληνες ταμπού είναι η Άλωση της Πόλης, που έχει καταγραφεί στην εθνική μνήμη ως μια καταστροφή ένα τραύμα πολύ ισχυρό το οποίο όμως τραύμα οδήγησε στην δόμηση της ταυτότητας των ελλήνων. Οι επιβουλές, ο κίνδυνος, οι εχθροί και η καταστροφή δημιούργησαν στην ελληνική συνείδηση την αίσθηση της θυματοποίησης.

Βολικό. Είναι πολύ ωραίο να είσαι θύμα για ένα βασικό λόγο: δεν αναλαμβάνεις ποτέ την ευθύνη των πράξεών σου. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι εχθροί, οι βάρβαροι, οι Φράγκοι, οι Γενουάτες, οι Εβραίοι, οι Οθωμανοί, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικάνοι, η Τρόικα, οι τράπεζες, τα συμφέροντα. Ποτέ εσύ. Φταίνε πάντα κάποιοι που σε επιβουλεύονται οπότε αναζητάς εχθρούς. Αυτός είναι και ο λόγος που οι θεωρίες συνομωσίας ερεθίζουν ιδιαίτερα το φαντασιακό των Ελλήνων.

Και τότε η εθνική ταυτότητα αποκτά το μότο της. Η λαϊκή παροιμία «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» αποτυπώνει πλήρως την παραίτηση, την άφεση στη μοίρα χωρίς τη μηδαμινή προσπάθεια. Η αγιοσύνη = λύτρωση θα έρθει χωρίς κόπο απλά με την κίνηση του άλλου, του ισχυρού. Μια θέωση χωρίς αγώνα την οποία θα φέρει το μέσο και όχι η ατομική, η προσωπική προσπάθεια.

Οι Έλληνες που κάθε φορά αποφεύγουμε δια της πλαγίας οδού να αντιμετωπίσουμε κατάματα τα προβλήματά μας, να χαράξουμε στρατηγική και να δράσουμε. Αυτό που κάνουμε είναι να επιδιδόμαστε σε ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών ψάχνοντας δοσίλογους και πράκτορες, βρίζοντας τους κακούς, τους βαρβάρους και όποιον άλλο φταίει για την κακιά μας μοίρα.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα το μόνο που μπορούμε σαν λαός να κάνουμε γιατί δεν μάθαμε τίποτε άλλο είναι απλά, να περιμένουμε … τον αγά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author

  iPorta.gr