* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Το ομολογώ: Έπεσα έξω. Αντίθετα με ό,τι είχα προβλέψει, η κυβέρνηση Σύριζανελ επέλεξε –σύμφωνα με τις ενδείξεις– να εφαρμόσει το τριτοτέταρτο μνημόνιο, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα το κλείσιμο της αξιολόγησης και την συνεπαγόμενη χρηματοδότηση της χώρας. Θα περάσουμε κατά τα φαινόμενα ένα ήρεμο σχετικά καλοκαίρι, χωρίς θεατρικές κορυφώσεις και δραματικά διλήμματα. Οι συνταξιούχοι φυσικά και οι μισθωτοί του δημοσίου θα αντιληφθούν πολύ σύντομα, στο πετσί τους, “τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες” που τους υποσχόταν ο Αλέξης Τσίπρας, για να θυμηθούμε τον στίχο του Κ.Π.Καβάφη. Και όλοι οι υπόλοιποι βεβαίως Έλληνες, οι οποίοι θα πέσουν φορολογικά “στα τέσσερα”, για να θυμηθούμε τη ρήση του Πάνου Καμμένου.

Επιμένω να πιστεύω ότι η συμπολίτευση διέπραξε αυτοκτονικό λάθος. Η ρήξη με τους “θεσμούς”, η προσφυγή στις κάλπες, η “ηρωική” εγκατάλειψη της εξουσίας θα επέτρεπε, στον Σύριζα τουλάχιστον, να διατηρήσει ένα άλλοθι φιλολαϊκότητας και αριστεροσύνης. Να παραμείνει ισχυρός σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Και –από τη βολική θέση της αντιπολίτευσης– να σφυροκοπάει ανελέητα την διάδοχη κυβέρνηση στο κοινοβούλιο και κυρίως στους δρόμους. Ώστε μετά από δύο-τρία χρόνια –κι ενώ στο μεταξύ ο Κυριάκος, μονάχος του είτε μαζί με τον Σταύρο, την Φώφη κι εγώ δεν ξέρω ποιόν ακόμα, θα είχε βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά– να διεκδικήσει με αξιώσεις την επιστροφή του στα πράγματα.
Ενώ τώρα; Επωμιζόμενος ο Αλέξης το κόστος της ζημιάς που προκάλεσε στην Ελλάδα με την ατέρμονη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη, την παρωδία δημοψηφίσματος, τα capital controls και την κωλυσιεργία στην υλοποίηση του τρίτου μνημονίου (η αξιολόγηση, θυμίζω, θα έπρεπε να έχει κλείσει τον περασμένο Οκτώβριο), ομολογώντας δημόσια την αυταπάτη του, επιχειρεί σάλτο μορτάλε. Όσο κι αν έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη μας στους δημοσκόπους, τα αποτελέσματα των πρόσφατων μετρήσεών τους είναι εκκωφαντικά: Το 60%, λέει, των Θεσσαλονικιών ψηφοφόρων του Σύριζα δεν πρόκειται να τον ξαναψηφίσουν. Η ψαλίδα ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο κόμμα ανοίγει διαρκώς, τείνει να γίνει ήδη διψήφια.
Τι συνέβη; Αποφάσισε ο Αλέξης να φορτωθεί τον σταυρό των ανομημάτων του και να σκαρφαλώσει τον γολγοθά του για να εξιλεωθεί στην κρίση της Ιστορίας; Ασπάστηκε τη θέση του Κώστα Σημίτη “καλύτερα να είμαστε δυσάρεστοι παρά ψεύτες”; Επιτρέψτε μου να μην του το’χω. Οι τελευταίοι που μεταμορφώθηκαν αιφνίδια ήταν ο Απόστολος Παύλος και ο Μέγας Κωνσταντίνος. Αμφότεροι κατόπιν θεϊκής παρέμβασης, οράματος. Με το “Σαούλ τι με Διώκεις;” ο πρώτος, με το “Εν Τούτω Νίκα” ο δεύτερος.

Άρα;

“Κάνουν στον Σύριζα τους υπολογισμούς τους” ισχυρίστηκε ένας φίλος με καλή πληροφόρηση. “Ευελπιστούν ότι κερδίζοντας χρόνο και εφαρμόζοντας πιστά ό,τι μέχρι πρόσφατα βδελύσσονταν σαν “δηλητηριώδη νεοφιλελεύθερη συνταγή”, θα καταφέρουν, μέσα σε δεκαοχτώ ή σε εικοσιτέσσερις μήνες, να γυρίσουν την οικονομία. Να ξεκολλήσουν επιτέλους την Ελλάδα από τη λάσπη και να τη θέσουν σε τροχιά ανάπτυξης. Και να εξαργυρώσουν –εννοείται– το επίτευγμά τους στις κάλπες…”.

“Κούνια που τους κούναγε!” τον έκοψα. “Ακόμα και αν πετύχαιναν ένα τέτοιο θαύμα, οι πολίτες θα θυμούνταν την απίσχνανση του πορτοφολιού τους κατά την Πρώτη Φορά Αριστερά. Τα παραμύθια που ξεφούρνιζαν για να ανέβουν στην εξουσία. Και θα τους μαύριζαν. Εδώ ο Ουίνστον Τσόρτσιλ κέρδισε κοτζάμ Παγκόσμιο Πόλεμο και όμως οι Βρεττάνοι τον τιμώρησαν για το αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα που έχυσαν στη μάχη της Αγγλίας. Ο Πατέρας Της Νίκης ηττήθηκε στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές…”.

“Ποντάρουν και σε κάτι ακόμα. Στο κομματικό κράτος που επιμελώς χτίζουν. Στο σύστημα των ημετέρων το οποίο αλώνει, μέρα με τη μέρα, τη δημόσια διοίκηση. Η πιο αποτελεσματική για τον Σύριζα προεκλογική εκστρατεία θα εξαπολυθεί υπόγεια στα υπουργεία, στα σχολεία, στα νοσοκομεία. Με το καλό ή με το άγριο θα επιχειρήσουν να προσεταιριστούν τους δημόσιους υπάλληλους. Ήδη το κάνουν…”.

“Το βλέπουμε αυτό το έργο τριανταπέντε χρόνια τώρα! Διάβασε τα απομνημονεύματα του Γεωργίου Ράλλη. Το 1981, οι υπάλληλοι τον έραιναν με ροδοπέταλα και ανέμιζαν γαλάζια σημαιάκια δίνοντας του ελπίδες. Στις κάλπες έριξαν μαζικά Πασόκ.”

“Το έχετε κουράσει” παρενέβη ο τρίτος της παρέας. “Μπερδεύεστε διότι σκέφτεστε και οι δύο ως πολίτες και όχι σαν πολιτικοί. Τι λαχταράει ένας πολιτικός, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων επιπέδου Καποδίστρια, άντε και Ελευθερίου Βενιζέλου; Την εξουσία. Την εξουσία με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος, με κάθε κωλοτούμπα. Για πόσο; Για όσο γίνεται περισσότερο. Για να την κάνει τι; Αυτό μες στην ψυχή του είναι δευτερεύον. Το πάθος του, που μόνο με την ψύχωση του χαρτοπαίκτη συγκρίνεται, είναι να αλώσει το Μέγαρο Μαξίμου –ή το οποιοδήποτε άλλο κυβερνείο- και να ταμπουρωθεί εκεί μέσα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του, οι οποίοι τού χαϊδεύουν τα αυτιά, απολαμβάνοντας όλα τα μικρά και μεγάλα προνόμια.

Σιγά μην έριχνε ο Τσίπρας τη ζαριά της αποχώρησής του τώρα από την εξουσία και της αβέβαιας επιστροφής του σε ένα αβέβαιο μέλλον! Σιγά μην τον άφηναν οι δικοί του. Εκείνος, αρχηγός γαρ, θα έπεφτε πιθανόν στα μαλακά. Εκείνους αντιθέτως θα τους έτρωγε, τους περισσότερους, η μαρμάγκα της αφάνειας. Ξέρεις τι σημαίνει να εγκαταλείψεις οικειοθελώς τη γραφειάρα του συμβούλου; Θα μουτζώνεσαι μετά μια ζωή!

Οποιοσδήποτε στρατηγικός σχεδιασμός εκτείνεται σε ορίζοντα πέραν των έξι μηνών είναι, έτσι κι αλλιώς, αισιόδοξος μέχρις ανοησίας. Κάτι παραπάνω: Συνιστά ύβρι για ανθρώπους οι οποίοι αντιλαμβάνονται το μικρό μέγεθός τους. Η πολιτική ζωή επηρεάζεται από τόσους αστάθμητους παράγοντες, υπόκειται σε τόσες απρόβλεπτες ανατροπές… Τι μου λέτε τώρα για γύρισμα της οικονομίας το 2018;

“Μην κάνεις όνειρα τρελλά, κάτσε εδώ που είσαι καλά, τέτοια αγάπη μην γκρεμίζεις γιατί δεν την ξαναχτίζεις!” θα συμβούλεψε τον Τσίπρα ο Αλέκος Φλαμπουράρης ο οποίος –από το ύφος του- μοιάζει να ακούει λαϊκά τραγούδια. Και θα’χε δίκιο.”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Δημοσιεύεται και στo capital.gr.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr