«Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο φανταστικό από την πραγματικότητα» έλεγε ο Ντοστογιέφσκι. Εγώ πάλι, δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο γήινο και πραγματικό από αυτό που ζω με την φαντασία μου. Κάπου εκεί στα πιο ματωμένα και μοναχικά όνειρά μου βρίσκεται ο Καββαδίας. Ο «αμαρτωλός», ο μελαγχολικός, ο αναρχικός ποιητής. Ο γερό-σοφός ναυτικός
που έζησε για τα μπάρκα τα μεγάλα. Ο ιδανικός και ανάξιος εραστής που δεν κατάφερε να θαφτεί στην θάλασσα που τόσο αγάπησε. «Αν ο Κολόμβος βρήκε την Αμερική, εμείς δεν βρήκαμε την δική μας ήπειρο για να ξεμπαρκάρουμε» έλεγε στους φίλους του. Στο ταξίδι του, τον Φλεβάρη του ΄75, οι φίλοι δεν του κούνησαν μαντήλια, «αυτά έλεγε είναι για τους αταξίδευτους τους στεριανούς”.

Αγάπησε την θάλασσα περισσότερο και από τις γυναίκες που είχε ζωγραφισμένες στο σώμα του, αυτές που στοίχειωσαν την ποίησή του με το Καρχηδόνιο επίχρισμά τους. Αυτοεξόριστος και κοσμοκαλόγερος της ζωής, έζησε ερήμην της και εναντίον της βλέποντας την πάντα ανάποδα. Έβλεπε το θάνατο σαν αυγό μελάτο. Δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή για τα χρήματα, ήταν ούτως ή άλλως η ζωή του γεμάτη. Είχε μια γοργόνα -χορεύτρια ζωγραφισμένη στο αριστερό του μπράτσο . «Αυτήν, έλεγε, όταν πεθάνω, θέλω να την κάνετε αμπαζούρ για να φωτίζει τα όνειρα των στερημένων».

Χτύπησε την γροθιά στο μαχαίρι της ζωής, δεν την φοβήθηκε , την αντιμετώπιζε ευλαβικά. Πάντα. Αιμορραγούσε με την ποίησή του, μάτωνε μαζί της στο μπλε των ωκεανών που όργωσε και λάτρεψε. Όπως αιμορραγώ κι εγώ κάθε φορά που νοιώθω αταξίδευτη, πειθαρχημένη και άδεια σαν το καράβι που σαπίζει στο καρνάγιο. Κάθε φορά που πατώντας τα πόδια στην γη μιλώ και νοιώθω σαν να ψιθυρίζω στην γλώσσα της θάλασσας, σαν να με ακούν μόνο τα γλαροπούλια, σαν να με καταλαβαίνουν μόνο τα ψάρια. Σαν να είμαι ξένη. Κάθε φορά που κάτι με πικραίνει παίρνω σκληρές αποφάσεις για να μην ατιμάσω το χέρι μου χτυπώντας κάποιον. Και θυμάμαι ένα φιλαράκι που πάντα μου λέει: «ό,τι δεν σου αρέσει, ό,τι δεν αντέχεις, δίπλα είναι η θάλασσα… πέταξέ το μέσα».

Και εκεί, νοερά και φυσικά, βρίσκεται ο Καββαδίας.