Ηλίας Καραβόλιας  

[email protected]

Ο Σταύρος Θεοδωράκης συνάντησε στην Κρήτη έναν πολίτη που του είπε ότι δεν τον ψήφισε , γιατί την τελευταία φορά ψήφισε τον αναποδιάρη Τσίπρα! Ατάκα που συμπυκνώνει σε μια λέξη την πολιτική συμπεριφορά του πρωθυπουργού. Μέσα σε 14 μήνες ο Αλέξης Τσίπρας ”κατάφερε” τα ακατόρθωτα: Νέο μνημόνιο 84 δις, μόνιμα προληπτικά μέτρα επέμβασης των δανειστών( ‘κόφτης’), capital controls με 420 ευρώ την εβδομάδα, ”σάρωμα” των αποθεματικών στις ΔΕΚΟ και άλλες παράπλευρες συνέπειες.

Διχασμένο υποκείμενο ο πρωθυπουργός ή θύμα της ιδεολογικής του συγκρότητησης; Η εξουσία διανέμει ρόλους, νοήματα, πάθη, συμφέροντα, σε ένα διαρκές παίγνιο ανισορροπίας. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να βρεί το σημείο ισορροπίας του μεταξύ διαχείρισης και καταγγελίας. Οι δανειστές απαιτούν να συμπεριφέρεται ως εθνικός λογιστής. ‘Ομως πολλοί στην Αριστερά (σε Ελλάδα και Ευρώπη) τον θεωρούσαν ως εθνικό σύμβολο ανατροπής.

Η διάβαση μεταξύ διαχείρισης και εξουσίας απέχει ελάχιστα. Aπαιτεί σκληρή πειθαρχία σε στόχους και αποτελεσματικότητα. Σε αυτή την διάβαση ο αριστερός Τσίπρας και οι κοντινοί του διαχειριστές της κρίσης, δεν βλέπουν το κόκκινο φανάρι της Ιστορίας. Το λογισμικό της αποτελεσματικότητας λείπει απο το πολιτικό επιτελείο του πρωθυπουργού. Οι προθέσεις μπορεί να είναι οι καλύτερες. Όμως στην πολιτική μετράει μόνο το αποτέλεσμα και η ουσιαστική προσφορά στην κοινωνία.

Είμαστε στην ”εποχή της αναποδιάς”. Αλλά αναποδιά δεν σημαίνει εδώ κακή τύχη. Σημαίνει κυβίστηση, ανατροπή των λεχθέντων και των προταγμάτων. Σημαίνει απόσταση απο το Πραγματικό μέχρι το Επιθυμητό. Η πολιτική φαντασίωση δεν γίνεται πυλώνας μιας ρεαλιστικής θέσμισης της κοινωνίας. Οι πολίτες δεν εγκαθιστούν μέσα τους νοήματα πρακτικής παρέμβασης στην καθημερινότητα τους.

Ο Τσίπρας λειτουργεί ως ο ιμάντας μεταφοράς της ουτοπικής ιδεολογίας που σταματάει στον τοίχο της πραγματικότητας (όπως εκείνες τις 17 ώρες που τον σφυροκοπούσαν το καλοκαίρι οι δανειστές μας). ”Θα φάει τα μούτρα του”, όπως λέει ο λαός; Πιθανώς.Οι ρωγμές όμως που ίσως προκάλεσε δεν μπορούν να σπάσουν την πραγματικότητα του μανιακού καπιταλισμού που αναπαράγει λιτότητα, χρέη, ανθρώπινα δράματα.

O Van Gogh το 1888 έγραψε ότι :

”Πώς να διαπεράσεις τον τοίχο εφόσον δεν έχει νόημα να τον χτυπάς με δύναμη. Πρέπει να αποδομήσεις τον τοίχο και να τον διαπεράσεις δουλεύοντας με λίμα αργά και υπομονετικά.”

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr