Γιάννης Στουραΐτης

Πειραιάς.

Εποχές άγριες, τότε που έφευγες από το σπίτι σου για γενική εφημερία και, στην χειρότερη περίπτωση, δεν ήξερες γενικώς αν θα επιστρέψεις, ενώ στην καλύτερη, αν θα επιστρέψεις σώος, αβλαβής, και αρτιμελής! Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών. Μάγκας, βαρύς, ασήκωτος, από Τρούμπα μεριά, με λιγδωμένο μαλλί και μπροστινή μπούκλα. Λίγο πιο κάτω, ψιλό μουστακάκι «ποντικοουρά», (κατά τον αείμνηστο και ανεπανάληπτο Νίκο Τσιφόρο), μάλλον βαμμένο με καραμπογιά.

Συνεχίζουμε, πάντα προς τα κάτω, με πουκάμισο ανοικτό, μέχρι τέσσερα ή και πέντε κουμπιά, που κρύβει μετά βίας το δασύτριχο στέρνο του, έμπροσθεν του οποίου κρέμεται, τετράκιλη – συν κάτι γραμμάρια, ποιμαντορική, χρυσή, μασίφ αλυσίδα, που του επιφέρει ελαφρά κάμψη, συμβάλλοντας σημαντικά στην πρόκληση του αυχενικού συνδρόμου του!

Ακόμη λίγο πιο κάτω, η κάμερά μας αποτυπώνει το φονικό, μακρύ, γαμψό, βρώμικο νύχι στο μικρό δάκτυλο του δεξιού χεριού, που βγάζει μάτι, μεταφορικώς τε και κυριολεκτικώς, άμα λάχει να ‘ούμε.

Σκύβει ο βαρύμαγκας αργά, σχεδόν τελετουργικά, πάνω από το γραφείο του γιατρού, παραμερίζει λίγο τον γιακά του δίκην αυλαίας, αποκαλύπτοντας την κλείδα του, και λέει με σκληρό ύφος που δεν σηκώνει καθόλου αστεία:

«Εμένα που με βλέπεις γιατρέ, έχω σπάσει την κλειτορίδα μου!»

Αν τολμάς, γέλα…

Ούτε που του πέρασε από το μυαλό, του γιατρού, να κοιτάξει πιο κάτω, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται, στις γυναίκες τουλάχιστον, το αναφερθέν, καλά κρυμμένο από την φύση, μινι-φαλλικό όργανο, διότι το έντρομο βλέμμα του είχε παγιδευτεί από την σπασμένη κλείδα του «ασήκωτου» ασθενή…

Ηθικόν δίδαγμα:

Να προσέχετε, κυρίως οι άνδρες, να μην σπάτε τις κλειτορίδες σας, διότι δεν ξέρω κανέναν ορθοπαιδικό ή γυναικολόγο που να σέβεται τον εαυτό του και να ασχολείται με ανατάξεις κλειτοριδικών καταγμάτων…!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr