Νικήτας Οικονόμου

Κάτι οι παρεμβάσεις του τις τελευταίες μέρες, κάτι η “ωραία ατμόσφαιρα” στον πολιτικό μας βίο, με έκαναν να ανατρέξω στο αρχείο μου. Τότε τον ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2004, όταν έγραφα στην εφημερίδα:

[…] Στα αρμόδια κομματικά της όργανα θα παραπέμψει λέει η Νέα Δημοκρατία (του Καραμανλή), σε κεντρικό επίπεδο, την πρόταση που τέθηκε από ηγετικά της στελέχη στην τελευταία συνάντηση του Κώστα Καραμανλή με την Κεντρική Εκλογική Επιτροπή, ζητώντας ΝΑ ΜΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΩΣ ΕΥΠΡΕΠΗΣ όταν καλούνται σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις να σχολιάσουν τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Οι λόγοι είναι ευνόητοι και προφανείς, ειδικότερα μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι οποίες αποτυπώνουν σε αριθμούς το βαθμό αποδοχής του κόσμου στη «συμπάθεια» και την «ευπρέπεια» του Γιώργου Παπανδρέου. Το πασιφανές λοιπόν όταν δεν βολεύει και κάνει ζημιά, δεν αντέχεται και καλό είναι να αποσιωπάται.

ΔΙΔΑΓΜΑ 1ο: Στην πυρά όσοι αποδέχονται και παραδέχονται θαρραλέα την ευπρέπεια του πολιτικού αντιπάλου, αν είναι να τον αβαντάρεις στη συνείδηση του ψηφοφόρου. Επικουρικά μάλιστα, ίσως να κριθεί χρησιμότερη και κάποια μικρή δόση λάσπης ώστε να …σουλουπωθεί αυτός ο αντίπαλος στα μέτρα σου.

Η αυτοκριτική του κυβερνώντος κόμματος (ΠΑΣΟΚ τότε) και της ιδίας της κυβέρνησης, τέθηκε επιτακτικά ως αίτημα από την πλευρά της αντιπολίτευσης (του Καραμανλή), ώστε να απολογηθεί (το ΠΑΣΟΚ) προς τον ελληνικό λαό «για όλα τα δεινά που του συσσώρευσε τα τελευταία χρόνια». Μια «συγνώμη» πείτε στον κόσμο (έλεγε η ΝΔ), για τις «μαύρες μέρες» που περνά στην καθημερινότητά του.

Και βγήκε ο «ευπρεπής» Παπανδρέου ενώπιον των συντρόφων του και απολογήθηκε. Και ζήτησε συγγνώμη. Και ομολόγησε λάθη και παραλείψεις. Και παραδέχθηκε την ύπαρξη φαινομένων αλαζονείας και έπαρσης από την πλευρά κυβερνητικών και κομματικών στελεχών. Με κατεβασμένο το κεφάλι και χαμηλούς τόνους. Και μόλις μία ανάσα πριν από την ώρα της τελικής ετυμηγορίας…

Ο πολιτικός του αντίπαλος δεν το άντεξε ούτε αυτό. Δεν άντεξε ούτε καν την ικανοποίηση ενός βασικού του αιτήματος. Εξαγριώθηκε ακόμα περισσότερο. Αφήνιασε…

«Να, τον ακούσατε; Ομολόγησε τα ανομήματά τους. Παραδέχθηκε την ανικανότητά τους. Και τώρα τι νομίζει; Ότι τα έσβησε όλα με ένα σφουγγάρι; Γελασμένος είναι… Θα το πληρώσει ακριβά…».

ΔΙΔΑΓΜΑ 2ον: Στην πολιτική, το θάρρος και η τόλμη να πεις την αλήθεια και να ομολογήσεις αστοχίες, λάθη και παραλείψεις, με τον κίνδυνο να χάσεις ακόμα και το κεφάλι σου, δεν συνιστούν απαραίτητα ποιοτικά στοιχεία της αντιπαράθεσης και του διαλόγου.

Ο πολίτης θα συνεχίζει να διδάσκεται από τους υποτιθέμενους θεματοφύλακες του δημόσιου βίου την ανευθυνότητα, τη θρασυδειλία και τον ανέκαθεν αδάπανο λαϊκισμό. Μέχρι πότε; […]

Αυτά έγραφα τον ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2004. Λίγες μέρες μετά, ακριβώς δέκα χρόνια πριν. 1.000.000 Έλληνες (μέλη και φίλοι) πήγαν και τον εξέλεξαν για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Προσωπικά δεν συμμετείχα στη διαδικασία. Ούτε μέλος ήμουν, ούτε φίλος… Άλλοι και άλλες συμμετείχαν με δάκρυα στα μάτια. Οι μισοί και βάλε απ’ αυτούς σήμερα προσχώρησαν στην ιδεολογία του τυχοδιωκτισμού. Η πολιτική ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ και ΕΥΓΕΝΕΙΑ τούς έπεφτε βαριά στο πεπτικό σύστημα.

Καλή χώνεψη!