Βαγγέλης Παυλίδης

25 Φεβρουαρίου 1917, μια μέρα σαν σήμερα πριν 99 χρόνια, γεννιόταν ο John Anthony Burgess Wilson, πιο γνωστός ως Anthony Burgess. Άγγλος, συγγραφέας και συνθέτης, από τις πιο σημαντικές και γνωστές λογοτεχνικές προσωπικότητες του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Παρ΄ όλα αυτά, ο ίδιος θα πει πως θεωρεί τον εαυτό του ως συνθέτη που γράφει παρά ως συγγραφέα που συνθέτει.

Το γνωστότερό του έργο “Το κουρδιστό πορτοκάλι” γυρίστηκε σε ταινία απο τον Στάνλεϋ Κούμπρικ το 1971. Όπως είπε ο Burgess, στην ταινία αυτήν οφείλεται και η επιτυχία του βιβλίου του.

Η αγάπη του Anthony Burgess για το φαί και το πιοτό είναι γνωστή και κατέχει κεντρικό ρόλο στο συγγραφικό του έργο. Μετακομίζοντας στην Μεσόγειο-στην Μάλτα, την Ιταλία το Μονακό, την Προβηγκία- είπε πως εκαί ανέπτυξε μια αγάπη για “ακραία κλιματικά φαινόμενα, καβγάδες στα μπαρ, εξωτικές παραλίες, ψαρόσουπα και πολύ σκόρδο”. Πάντως, η γαστρονομική του παράδοση και ανατροφή τον κυνηγούσε παντού, ακόμα κι όταν ήταν περικυκλωμένος από την Μεσογειακή μυρωδιά του σκόρδου. “Μερικές φορές είμαι πνευματικά και φυσικά άρρωστος με την επιθυμία της κουζίνας του Lancashire. Υποθέτω πως είμαι πιστός στο Lancashire, αλλά όχι τόσο ωστε να επιστρέψω και να ζήσω εκεί”. Έτσι ή αλλοιώς, είτε απο τις Αγγλικές του ρίζες ή από την εξωτική Μεσόγειο, το πάθος του για το φαγητό έχει κεντρικό ρόλο στο συγγραφικό του έργο και στο πώς έβλεπε και έκρινε το έργο άλλων.
“Μπορείς πάντοτε να καταλάβεις έναν κακό συγγραφέα απο τον τρόπο που χειρίζεται το φαγητό”, λέει. “ -Μετά το πρωινό συνέχισαν το ταξείδι τους… λένε. Μα τι στο καλό έφαγαν για πρωινό; Ο Ντίκενς δεν μας αφήνει ποτέ με την αμφιβολία: ζεστές φρηγανιές, παϊδάκια αρνίσια, ψητό συκώτι, αυγά τηγανιτά, χοντρές φέτες κόκκινο βωδινό, καφές ζεστός και δυνατός σαν γροθιά στο στομάχι.”

Δεν απορεί λοιπόν κανείς που τόσο συχνά ο Burgess αναφέρεται στα έργα του στο φαγητό και το πιοτό. Στο φαγητό όμως αναφέρεται εξ ίσου συχνά και πέρα απο τα μυθιστορήματά του. Στην αυτοβιογραφία του, για παράδειγμα, αναφέρεται στην εποχή του πολέμου όταν ήταν στην Ισπανία, όπου είχε “προσλάβει” μια πόρνη. Θυμάται το δωμάτιο της “με την μυρωδιά σκόρδου και φτηνού αρώματος. Παρ’ όλα αυτά έμαθα να σχετίζω το σκόρδο με τον έρωτα”, λέει.

Το 1984, στο “Η δόξα του Σκόρδου”, ο Burgess αναφέρεται σε μια απο τις πιο αγαπημένες του γεύσεις: “Όταν τρως σκόρδο βρίσκεσαι στον κόσμο της Μεσογείου, στα παράλια που μας δίδαξαν όλα όσα αξίζει να γνωρίζουμε. Η οσμή της επικής ποίησης είναι σκέτο σκόρδο, όταν δεν είναι αίμα”. Εκεί παραθέτει, ανάμεσα σε άλλες, και την παρακάτω συνταγή:

ΜΠΟΥΤΙ ΑΡΝΙΣΙΟ

Αν επιθυμείς να σερβίρεις ένα μπούτι αρνίσιο με τον τρόπο της Γασκώνης, Γαλλικής πρωτεύουσας του σκόρδου, παραβλέποντας την αγαπημένη σου σάλτσα δυόσμου (mint sauce), βράσε πρώτα το μπούτι για 15 λεπτά, στέγνωσέ το και βάλε το σε ταψί με δυο κουταλιές χοιρινό λίπος. Σωτάρισε το μπούτι μέχρι να πάρει χρώμα γύρω γύρω κι ύστερα πρόσθεσε 15 σκελίδες σκόρδο. Περίχυσε το μπούτι με ένα ποτήρι μπράντι Armagnac και άσε το να ψηθεί σιγά σιγά σε χαμηλή φωτιά.

Ύστερα, περίχυσέ το με δυο ποτήρια καλό λευκό κρασί και άσε το να ψηθεί σε χαμηλό φούρνο για 4-5 ώρες. Οι σκελίδες του σκόρδου είναι ίδιες με χρυσά αμύγδαλα, βαφτισμένα στους χυμούς του ψητού.

Εγώ τώρα τι να πώ; Σπεύδω να δοκιμάσω την συνταγή, μόλις θα γίνω κάτοχος του σχετικού μπουτιού.