Αλέξανδρος Μπέμπης

Πριν πολλά χρόνια, στο Δημοτικό Σχολείο που πήγαινε η κόρη μου, ήμουν για λίγους μήνες πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων.

Τέτοιες Αποκριάτικες μέρες ήταν, όταν μία μητέρα μέλος του συμβουλίου μου τηλεφωνεί ένα απόγευμα και ανάμεσα σε άλλα θέματα του σχολείου μας,
ζητά να ξεκινήσουμε έγκαιρα την οργάνωση του αποκριάτικου χορού…”να μη το αφήσουμε τελευταία στιγμή, γιατί δεν θα βρίσκουμε κέντρο”…

”Δηλαδή;”…ρωτώ.

”Θα πέσουν όλα τα σχολεία μαζί τις τελευταίες μέρες και θα δυσκολευτούμε να βρούμε αίθουσα”…μου απαντά.

”Όταν λες αίθουσα, τι εννοείς;”…ξαναρωτώ.

”Είναι λίγα τα κέντρα που οργανώνουν αποκριάτικους χορούς και τα σχολεία πολλά…”

”Κέντρα, τι κέντρα;”…την διακόπτω.

”Τα νυχτερινά κέντρα νοικιάζουν αίθουσες κάθε μέρα από τις 15.00 μέχρι τις 21.00 για μιάμιση ώρα σε κάθε σχολείο και ανάλογα με τις προσκλήσεις που θα μοιράσουμε μπορεί να είμαστε μαζί με ένα ή και δύο ακόμη σχολεία”…με κατατόπισε.

…”και τι περιλαμβάνει το ενοίκιο για μιάμιση ώρα;”…ρώτησα αφελώς μεν, με καμουφλαρισμένη υποψία δε.

”Εκτός από ζωντανή μουσική, πιάτο και χυμό για τα παιδιά και ξηρούς καρπούς ή πιάτο και ποτά για τους μεγάλους”.

”Ευχαριστώ για την ενημέρωση, θα συγκαλέσω Δ.Σ. για να το συζητήσουμε…”

”Γρήγορα όμως γιατί οι μέρες περνούν…θα χαρούν και τα παιδιά”…με διέκοψε.

Σε πρώτη σκέψη, μου ήταν αδύνατο να συναινέσω σε μια τέτοια εκδήλωση σε μπουζουκομάγαζο και να συνδιαλλαγώ με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους κυρίους που τα διαχειρίζονται.

Σκέφτηκα την παραίτηση από την προεδρεία και να απαγορεύσω στο παιδί μου να συμμετάσχει.

Το επόμενο πρωί και θέλοντας να έχω συγκεκριμένη αντιπρόταση στο Δ.Σ. τηλεφώνησα στον Δήμαρχο κοντινής κωμόπολης της Θεσσαλονίκης,
όπου κάθε χρόνο διοργανώνουν παραδοσιακές εκδηλώσεις για την Αποκριά.

Χάρηκε πολύ με την πρότασή μου και δέχθηκε να οργανώσει εκδήλωση αποκλειστικά για το σχολείο μας, να μας ξεναγήσει στο λαογραφικό μουσείο,
όπου η αρμόδιος για θέματα πολιτισμού θα μας ενημέρωνε για τα τοπικά έθιμα και τις παραδόσεις της περιοχής.

Θεώρησα αναγκαίο, πριν συγκαλέσω το Δ.Σ. του συλλόγου,να μιλήσω με τον διευθυντή μας, επειδή η δραστηριότητα θα είχε τη μορφή σχολικής εκπαιδευτικής εκδρομής και προφανώς θα έπρεπε να ενημερώσει και να πάρει τη σχετική έγκριση από τους προϊσταμένους του.

Συμφώνησε με την ιδέα εξέφρασε όμως επιφυλάξεις αν θα γίνει δεκτή. Κάτι παραπάνω θα γνώριζε…

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, δέχθηκα την καθολική αντίδραση των υπολοίπων μελών του Δ.Σ. με το ”ατράνταχτο” επιχείρημα ότι …”τα παιδιά περιμένουν πως και πως αυτό τον χορό, για να ντυθούν καρναβάλια, να διασκεδάσουν, να χορέψουν, να ξεφαντώσουν”… Στην ερώτησή μου ”γιατί δεν κάνουμε τον χορό σε αίθουσα του σχολείου, όπου θα έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των όσων φάμε, πιούμε και ακούσουμε”… η απάντηση ήταν…”μα, έτσι κάνουν όλα τα σχολεία”, “τα παιδιά αυτό θέλουν” (σημείωση)… ”θα είμαστε και στο φωτογραφικό ρεπορτάζ στις εφημερίδες”…

Έτσι λύθηκε η απορία μου για την επιμονή τους. Κατεστημένες, τι κατεστημένες δηλαδή, καθεστωτικές αντιλήψεις. Έτσι είναι αφού έτσι κάνουν όλοι.

Καλώς ήρθατε στο κόσμο των celebrities με όλους τους κανόνες του star system, που κάποιοι ανακάλυψαν προχθές στη Βουλή για τα ιδιωτικά κανάλια
όταν δήλωναν υποκριτικά ότι δεν είναι ευχαριστημένοι από την εικόνα και το επίπεδό τους. Μετά από 25 σχεδόν χρόνια.

Αναρωτιέμαι γιατί ενόχλησε το επίπεδο των ιδιωτικών καναλιών, όταν στα μεγάλης επισκεψιμότητας sites και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι πολύ χειρότερο.

Το πρόβλημα είναι αν θα είναι 4, 14 ή 24 ή αυτά που μας δείχνουν γνωρίζοντας τις μαγνητικές δυνάμεις που ασκεί ”το γυαλί” και γενικά κάθε οθόνη.

Για τη σαλαμοποίηση της σκέψης και την καθολική επικράτηση των σκουπιδιών στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης δήθεν ιδεών ούτε κουβέντα.

Πρόθεσή μου δεν ήταν να σας περιγράψω τις σκηνές απείρου νεοελληνικού κάλους που εκτυλίχθηκαν στον ”χορό του σχολείου μας”, με μάνες να χορεύουν πάνω στα τραπέζια αγκαλιά με τα παιδιά τους. Πιθανόν πολλοί από εσάς να έχετε ανάλογη εμπειρία.

Απλά το πρόβλημα της παιδείας μας είναι βαθύτερο και πολύ πλατύτερο από τις ”πανελλήνιες” ή αν στη Σμύρνη επρόκειτο για ”συνωστισμό”, όπως κάποιοι βολεύονται να επικεντρώνουν.

Ξεκινάει από το Δημοτικό. Πιθανόν και από τους παιδικούς σταθμούς, για να μη πω και πριν τη γονιμοποίηση των ωαρίων και με χαρακτηρίσετε υπερβολικό.

Ο αντίλογος σε όλα αυτά είναι…”μα έτσι είναι η τηλεόραση σε όλες οι χώρες”…”οι τηλεθεατές αυτά θέλουν”…και… φυσικά είναι πολλοί αυτοί που πουλάνε τη ψυχή τους στον διάβολο για ένα λεπτό δημοσιότητας.

Υ.Γ. Η απόφασή μου να μη παραιτηθώ πριν από τον ”χορό”, αποδείχθηκε εκ των υστέρων σωστή.

Πότε άλλοτε θα ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα ώστε να μπορώ να την σχολιάσω;

Όταν πήγα να πληρώσω το ”μαγαζί”, γνώρισα και το αφεντικό.

Καθισμένος στο χλυδάτο γραφείο του, με το πούρο του και το on the rocks ουίσκι του. Πίσω του όρθιοι δύο κουστουμαρισμένοι χωρίς σβέρκο ”συνεργάτες” του και πιο πίσω, κρεμασμένοι στον τοίχο πολλοί γνωστοί αστέρες της νύχτας με σπασμένα πιάτα και γαρδένιες για φόντο.

Γύρισα το βλέμμα αναζητώντας μάταια το φούντο.

Θα το βλέπαμε να έρχεται αν ήταν μακρυά ή κάπου τριγύρω. Δεν το βλέπουμε γιατί είμαστε μέσα του.

Το τσόφλι του αυγού έσπασε και δεν το πήραμε χαμπάρι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

iPorta.gr