Νίκος Βασιλειάδης

(Συντονιστής “Κέντρων Δια Βίου Μάθησης “

Υπεύθυνος Επικοινωνίας – Δημοσιότητας) 

Ξαναδιαβάζοντας τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο», έκδοση 1932, του Άγγλου συγγραφέα Άλντους Χάξλεϋ (1894-1963) θα δούμε πως το εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον της ανθρωπότητας από την κακή χρήση της επιστήμης και δη τη Βιολογίας την οποία χρησιμοποιεί μια ολοκληρωτική εξουσία που θέλει να ελέγχει όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου δεν απέχει και πολύ από την σημερινή μας πραγματικότητα. Μπορεί ο συγγραφέας – καταγόμενος από οικογένεια διάσημων βιολόγων –να εστιάζει το θέμα του στις βιολογικές-σωματικές και πνευματικές αλλαγές που απειλούν τον άνθρωπο, αρκετές δεκαετίες πριν εμφανιστούν οι όροι γενετική, κλωνοποίηση, μεταλλαγμένα και παγκοσμιοποίηση στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, όμως το βιβλίο του δεν μένει μόνο εκεί, γίνεται κατ ουσίαν ένας προφήτης των ανατρεπτικών αλλαγών που έφερνε η νέα βιομηχανική εποχή έχοντας στο νου την γέννηση και τον κίνδυνο επικράτησης των ολοκληρωτικών καθεστώτων που απειλούσαν την Ευρώπη και τη νεοσύστατη Σοβιετική Ένωση.

Ίσως στο βιβλίο του ο Άλντους Χάξλεϋ να παρέλειψε τον εφιάλτη της πυρηνικής καταστροφής, ή την ολοκληρωτική κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην ανθρώπινη ζωή, θέλοντας να τονίσει πιο πολύ τον κίνδυνο απ’ τις εφαρμογές της βιολογίας πάνω στον άνθρωπο, όμως η ανάγνωση δεν μπορεί παρά να μας φέρει αντιμέτωπους με την σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία με τη μαζική παραγωγή προϊόντων και τον ελεγχόμενο σε κάθε του πτυχή ανθρώπινο βίο.

Το 632 μ.Φ έχει εγκαθιδρυθεί το Παγκόσμιο Κράτος. Δέκα παντοδύναμα αφεντικά, οι Μεγάλοι Διαχειριστές βοηθούμενοι από τα στελέχη τους διευθύνουν ένα πληθυσμό σκλάβων που έχουν προκαθοριστεί από την επιστήμη της βιολογίας και την προπαγάνδα να σιωπούν, να αποδέχονται δίχως αντίρρηση τις παγκόσμιες επιταγές, να αγαπούν την υποτέλεια. Σκοπός της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι η ευτυχία όλων των ανθρώπων, η οποία όμως για να μπορέσει να γίνει πραγματικότητα προϋποθέτει να μην υπάρχουν κοινωνικές συγκρούσεις και ψυχικά πάθη. Αυτό σημαίνει πως
οι παραδόσεις, η Ιστορία, τα πνευματικά και πολιτιστικά μνημεία της ανθρωπότητας, η Τέχνη, η θρησκεία πρέπει να εξαφανιστούν να σβηστούν ακόμη και από την μνήμη των ανθρώπων προκειμένου να επιτευχθεί ο ιερός σκοπός της Σταθερότητας, της Ταυτότητας και της παγκόσμιας Κοινότητας το τρίπτυχο των αξιών του Παγκόσμιου κράτους, το οποίο δεν ανέχεται την αμφισβήτηση τους, διότι τότε θα απορυθμιστεί το σύστημα.

Η αντικατάσταση της φυσικής γονιμοποίησης από αυτήν της μαζικής, τεχνητής γονιμοποίησης που λαμβάνει χώρα στα κρατικά «Κέντρα Επωάσεως και Προκαθορισμού εξαρτημένων Αντανακλαστικών», έχει σαν στόχο να απαλειφθούν έννοιες όπως αυτές της οικογένειας, του πατέρα ή της μητέρας. Είναι έννοιες αλλοτριωμένες που εμποδίζουν την ισότητα που βασίζεται στον εκμηδενισμό των διαφορών των ανθρώπων που προκαλούν τις ανθρώπινες συγκρούσεις τις κοινωνικές ανισότητες προστεθούν κι οι βιολογικές. Η παραγωγή των ανθρωπίνων οργάνων είναι ένα ακόμη βήμα, για την εξάλειψη των βιολογικών ανισοτήτων για τις οποίες μέχρι τώρα δεν ευθυνόταν ο άνθρωπος αλλά ο Θεός ή η φύση.

Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται μέσα από ένα σύστημα συνεχούς και εντατικής «μάθησης» των ειδικών εξαρτημάτων εκγύμνασης – πλύσης εγκεφάλου και προπαγάνδας στην συμπεριφορά και την στάση του απέναντι στην ίδια την ζωή ώστε να γίνει ένα καταναλωτικό ον χωρίς προβληματισμό για την ίδια του την ύπαρξη. «Τι να καταναλώσεις διαβάζοντας ένα βιβλίο καθισμένος σε μια πολυθρόνα;» αναρωτιέται ο Μεγάλος Διαχειριστής,
«το μυαλό πρέπει να κρίνει, να επιθυμεί και να αποφασίζει με βάση αυτές τις υποδείξεις, οι οποίες όμως είναι οι δικές μας υποδείξεις, οι κρατικές». Ακόμη και αυτό το αναπόφευκτο φαινόμενο του θανάτου, μέσα από την καθοδήγηση σταματά να αποτελεί το αγωνιώδες ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Γίνεται ένα ευχάριστο φυσιολογικό γεγονός που εξασφαλίζει στην παγκόσμια κυριαρχία μια ανθρώπινη κοινωνία δίχως αντικοινωνικές συμπεριφορές..

Στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο της παγκόσμιας διακυβέρνησης όλα είναι τέλεια τακτοποιημένα κι όλοι ζουν ευτυχισμένοι. Οι άνθρωποι στις πνευματικές τους «πολυθρόνες», μασουλώντας τσίχλες με σεξουαλικές ορμόνες παρακολουθούν ταινίες σε μια οθόνη συμμετέχοντας με την βοήθεια της τεχνολογίας στα δρώμενα. Έχουν την αίσθηση των ηρώων της ταινίας, νοιώθουν το ανθρώπινο φιλί, κάνουν σεξ πάνω σε μια γούνα αρκούδας, ζουν την απόλυτη εικονική πραγματικότητα αγνοώντας πως η πραγματική ζωή βρίσκεται εκτός οθόνης.

Ακόμη και αν ο άνθρωπος τύχει και ξεφύγει από τον «απόλυτο προοορισμό» η κατανάλωση του «σόμα» ένα είδος ναρκωτικού και ηρεμιστικών χαπιών, επαναφέρει στο επιθυμητό την ψυχική τους διάθεση, «Η σόμα σε ηρεμεί, σβήνει το θυμό, σε συμφιλιώνει με τους εχθρούς σου…στο παρελθόν, όλα αυτά απαιτούσαν χρόνια ψυχικής εξάσκησης, τώρα με τη σόμα φθάνεις στο ίδιο αποτέλεσμα». Χάπια υποκατάστατα του Πάθους, χάπια υποκατάστατα της ευτυχίας, ώστε τίποτα να μην χαλά την ισορροπία ενός ανθρώπινου είδους που ζει και πεθαίνει με ένα άδειο βλέμμα που αντανακλά την κενή, τυποποιημένη, χωρίς νόημα ζωή του στερημένο από την χαρά της δημιουργίας, την προσφορά, την πίστη σε ιδανικά που εμπνέουν σε αγώνες. Και επειδή κάθε σύστημα ακόμα και το πιο ολοκληρωτικό έχει τις εξαιρέσεις του για τους λίγους, η νέα αυτή παγκόσμια τάξη διατηρεί τον καταυλισμό των αγρίων, σαν πάρκο αναψυχής για όσα από τα μέλη του θέλουν να ζήσουν το εξωτικό το αμαρτωλό και το βρώμικο ικανοποιώντας τις αρρωστημένες τους ορέξεις.

Σε αυτόν τον βρώμικο και πρωτόγονο Καταυλισμό ο άνθρωπος θα συναντήσει τον Τζον, το παιδί δυο πολιτισμένων ανθρώπων που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στους Άγριους. Τον Τζον που η μητέρα του τον έμαθε να διαβάζει και γνωρίζει απέξω τον Σαίξπηρ και που γίνεται ο μοχλός της σύγκρουσης των δυο πολιτισμών. Αυτού του πνευματικού πολιτισμού ο οποίος εκφράζεται μέσα από τα έργα του Σαίξπηρ και του τεχνολογικού μαζικού πολιτισμού που θέλει να προκαθορίζει και να ελέγχει τα πάντα στην κοινωνία. Ο στίχος «αιώνια πίστη ακριβή με όρκους τυλιγμένη» συνεπαίρνει το μυαλό του Τζον. Γιαυτόν ο έρωτας είναι κάτι παραπάνω απ’ το σεξ. Αντίθετα για τον άνθρωπο του νέου κόσμου αυτά τα δυο ταυτίζονται.

Η αυταπάρνηση, η αξιοπρέπεια, η ελευθερία…είναι οι αξίες που έρχονται να ταράξουν αυτή την άνευρη κοινωνία να της δώσουν και πάλι το νόημα της πραγματικής , τραγικής και τρομακτικής αλλά τόσο πολύτιμης ζωής. «Εγώ θέλω το θεό, την ποίηση, το θανάσιμο κίνδυνο, την ελευθερία, την καλοσύνη, την αμαρτία, δεν θέλω την ευκολία…» «θέλετε να είστε δυστυχισμένος; Με γηρατειά, με αγιάτρευτες ασθένειες, με ασχήμια, με ανέχεια, με πείνα, με αβεβαιότητα για το αύριο, με πόνο;» Ναι, απαντά ο «πρωτόγονος άνθρωπος», «… παρά με αυτό το άδειο βλέμμα και την άδεια ζωή».

Μια κραυγή για την απωλεσθείσα πνευματικότητα του άφρονα, αλαζόνα ανθρώπου που «χωρίς μέτρο κι αιδώ» νομίζει πως μπορεί να γίνει ο ίδιος μέσα από την επιστήμη και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που πατούν πάνω στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο τίτλος του έργου «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», είναι μια φράση παρμένη από την Τρικυμία του Σαίξπηρ, όταν η ηρωίδα Μιράντα αναφωνούσε με νόημα για να μας δείξει «πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα» και ίσως παραμένει το αιώνια ζητούμενο στο ταξίδι της ανθρώπινης ύπαρξης ανάλογα με το πώς εμείς θα μπορέσουμε να το διαβάσουμε, εξάλλου όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο, αφού «με το μαχαίρι μπορεί να κόψει ψωμί ή να σκοτώσει»!

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.

iPorta.gr