Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

«Άφετε τα παιδία…»

Η Μεγάλη Πέμπτη είναι μια από τις λίγες ημέρες που πάω στην Εκκλησία.

Μαζί με τη γυναίκα μου.

Φέτος πήγαμε σε μια κοντινή μας εκκλησία.

Εγώ έμεινα έξω για κάμποση ώρα. Κάθισα σε ένα παγκάκι κοιτάζοντας γύρω μου και ακούγοντας τις ψαλμωδίες.

Ένα μικρό αγόρι, τριών τεσσάρων χρόνων, έκανε πατίνι στο πλακόστρωτο, γύρω από τον μπαμπά του. Ανέπτυσσε μεγάλη ταχύτητα, έκανε στροφές και γύρναγε πίσω στον μπαμπά του, φρενάροντας λίγα εκατοστά πριν ακουμπήσει τα πόδια του. Είχε αξιοθαύμαστο έλεγχο του οχήματός του και ήταν φανερό ότι το γλεντούσε με την καρδιά του. Φώναζε κάτι ακατάληπτα παραγγέλματα «εις εαυτόν», έκανε φιγούρες, φρενάριζε με τις μύτες των ποδιών του και το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» δεν του προκαλούσε καμιά εντύπωση, πόσο μάλλον συγκίνηση.

Το φως είχε λιγοστέψει, η νύχτα γύρω από τα φώτα του χώρου είχε σκούρο μπλε χρώμα και λίγες ιώδεις ανταύγειες από τον ήλιο που είχε φύγει ―όπως συνηθίζουμε να λέμε, κρατώντας τον γεωκεντρισμό στη γλώσσα μας― έκαναν τη δύση να φαίνεται λίγο πιο φωτεινή απ’ την ανατολή.

Οι ψαλμωδίες από το εσωτερικό του Ναού, οι νυχτερίδες, ο κόσμος που ερχόταν, τα δέντρα, η φωνή του γκιώνη, το αγόρι που έκανε πατίνι, κι εγώ στο παγκάκι.

Σηκώθηκα, μπήκα στην εκκλησία, έκανα τον σταυρό μου για να τιμήσω τον χώρο, την ημέρα και τους άλλους, άναψα τρία μικρά κεριά όπως το συνηθίζω και ξαναβγήκα.

Αυτή τη φορά κάθισα στα σκαλιά τής εισόδου.

Μερικά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, κουβέντιαζαν μπροστά στα σκαλιά.

Είδα κοντά μου ένα μικρό αγόρι με τη μαμά του, πιο μικρό από τον “πατιναδόρο”. Είχε σκύψει και χάζευε ένα μυρμήγκι που περιφερόταν στα σκαλιά. Σήκωσε το πόδι του να το πατήσει αλλά η μαμά του το απέτρεψε με ηρεμία και λίγα λόγια συμπόνιας για το πολύ μικρό εκείνο πλάσμα, που παραλίγο να πέσει θύμα της άγνοιας του μικρού αγοριού για την πολυτιμότητα κάθε ζωής.

Η λειτουργία συνεχιζόταν.

Ο Σταυρός είχε πάει στη θέση του.

Η γυναίκα μου βγήκε.

«Πάμε;» μου είπε.

«Πάμε» είπα.

Ξεκινήσαμε για το σπίτι μας.

Φεύγοντας έριξα πίσω μου μια τελευταία ματιά στα «παιδία» στον περίβολο της Εκκλησίας. Το αγόρι με το πατίνι, συνέχιζε ακούραστο.

Χαμογέλασα και με είδε η γυναίκα μου.

― Γιατί χαμογελάς;

― Για το «Άφετε τα παιδία…», είπα.

― Τι εννοείς; με ρώτησε.

― Θα σου πω… Και του χρόνου, να είμαστε καλά, είπα.

Κωστής Α. Μακρής

19 Απριλίου 2025