α) Γλώσσα: η γλώσσα είναι ένας ‘οργανισμός’ που διαμορφώνεται από τους ομιλητές του. Το ότι εδραιώθηκε η δημοτική δεν ήταν τίποτε άλλο από το να γράφουμε όντως αυτό που μιλάμε κι όχι μια άλλη προηγούμενη γλωσσική μορφή. Η γλώσσα τείνει προς τη διαφάνεια και την οικονομία (οι μετοχές λόγου χάρη δεν ήταν πολύ διαφανείς). Η γλωσσική πενία που μουρμουρούν οι παλαιότεροι για τους νέους υπήρχε ανέκαθεν, αλλά ναι σαφώς όταν τα παιδιά δεν διαβάζουν, οι καθηγητές βαριούνται ή είναι άσχετοι και τα σχολικά εγχειρίδια γράφονται από ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει την τάξη, φυσικό είναι να παρατηρείται μια άγνοια και αδιαφορία σε ό,τι αφορά ανεπτυγμένο κι όχι καθημερινό λεξιλόγιο. Αλλά αυτό έχει να κάνει με μια γενικότερη διαφθορά κι όχι με κάποια συνωμοσία.

β) Θρησκεία: Συγγνώμη, αλλά αν χρειάζεται ακόμη κάποιος να είναι θρήσκος, για να είναι πρωθυπουργός, κι όχι ας πούμε ευφυής, αποφασιστικός και έντιμος, τότε νομίζω ότι το πρόβλημα δεν έγκειται παρά σε χαζούς ψηφοφόρους. Πέρα από το ανορθολογικό, προπαγανδιστικό της θρησκείας που έχει οδηγήσει σε μεσσιανισμό και βασανιστήρια αριστερών, επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους και λοιπές ομάδες μειονοτήτων στο παρελθόν, αλλά και τώρα με την ευλογία της Εκκλησίας (ναι! είναι άνθρωποι! ο Χριστός και στην εκδιδόμενη γυναίκα φέρθηκε καλά και στον εφοριακό!), η τυπικότητα των θεσμών, όπως ο γάμος δεν εξασφαλίζει επουδενί μια ευτυχισμένη συμβίωση γεμάτη σεβασμό και αγάπη, οπότε ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες; Για να μην πιάσω στο στόμα μου το μυστήριο της βάπτισης, όπου όλοι χαζοχαμογελάνε, ενώ ένας άγνωστος άνδρας πιάνει με τα χέρια του το γυμνό σώμα ενός μωρού, το οποίο κλαίει από το αιφνίδιο και παράλογο της υπόθεσης του να το βυθίζουν στο νερό και να το τραβάνε πάνω κάτω σαν τιραμόλα…

γ) Οικογένεια: Κανείς δεν τη διάλυσε. Αυτά τα ζαχαρωμένα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για το ότι οι νέοι δεν παλεύουν αρκετά τις σχέσεις τους, ενώ οι προηγούμενες γενιές κρατιόντουσαν τόσα χρόνια μαζί είναι κοινώς μπούρδες. Φυσικά και κρατιόντουσαν μαζί καθότι οι γυναίκες θυσίαζαν την προσωπική τους ζωή και συναισθήματα για τον ‘αφέντη/στυλοβάτη’ του σπιτιού. Το να υποφέρεις ταπείνωση, στέρηση και εξευτελισμό από το σύζυγο και τα πεθερικά που έχεις μες στο σπίτι, δεν είναι ο ορισμός της ευτυχίας. Συνεκτικότητα με τίμημα το μισό πληθυσμό; Δεν το λες καλύτερα δουλεία αυτό; Αγάπη δεν σημαίνει θυσία, όπως νομίζουν πολλοί, γιατί τότε ο ένας από τους δυο θέλει σκλάβο, όχι ισάξιό του. Τώρα απλώς δεν έχουμε λόγο να ανεχόμαστε στο σβέρκο μας τιποτένιους που το παίζουν ‘κάποιοι’ και μας κάνουν να υποφέρουμε. Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια είσαι παντρεμένος, αλλά το να νιώθεις όμορφα με το/η σύντροφό σου. Κι ο χωρισμός να είναι κόσμιος κι όχι με βρισιές για ξεπροβόδισμα. Α, και να μην ξεχάσω ότι οι γονείς ακόμη διαιωνίζουν κάποιες προβληματικές συμπεριφορές ,όταν αναθρέφουν τις κούκλες τους, *γκουχ γκουχ*, τέκνα τους ήθελα να πω. Ναι, γιατί πολλοί βλέπουν τα παιδιά ως μέσο απασχόλησης, ρομπότ εκπλήρωσης ματαιωμένων ονείρων και μελλοντικούς γηροκόμους. Όποιος νομίζει ότι η ζωή είναι μια υποχρέωση και τίποτα άλλο, δικαιολογεί φθηνά τον παθολογικό σαδομαζοχισμό του. Όποιος θέλει, χρόνο βρίσκει (να δει πχ. Τους ‘πολυαγαπημένους’ συγγενείς). Όποιος θέλει, μαθαίνει να φέρεται λιγότερο ως γουρούνι. Μόνοι μας διαλύουμε τα πράγματα που μετρούν, γιατί αρνούμαστε να ξεκολλήσουμε από το παρελθόν κι από τις πληγές που αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Ιδίως αν κάποιος αναγνωρίζει ότι είναι όλα αυτά κατά συνθήκη ψεύδη, ποιος ο λόγος να διατηρούμε σαπισμένους δεσμούς αντί να αναδεικνύουμε λαμπερές αξίες; Αλλά, you know, να κρατιούνται τα ‘πατροπαράδοτα’ με κάθε κόστος… Βαυκαλιστείτε ‘καλοί’ μου άνθρωποι, πιαστείτε από την ταπεινή ανάγκη να κατηγορείτε κάποια ‘σκοτεινή δύναμη’, αλλά αφήστε τους υπόλοιπους να ζήσουμε ως άνθρωποι. Να μη πληρώνουμε εμείς την ‘ησυχία, τάξη κι ασφάλεια’ που επιθυμείτε εσείς.

                                               “Στο παιδί μου”- Μανόλης Αναγνωστάκης

Η Μπιμπικιασμένη παρατηρεί, σχολιάζει, θυμώνει και θέλει να ανταλλάξει σκέψεις με τους αναγνώστες της “Πόρτας”.