Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ. 

Πρέπει να παραδεχτώ την αλήθεια μου δημόσια !

Από τις δύο τεράστιες σε  πνευματική αξία γιορτές της Χριστιανοσύνης, Χριστούγεννα και Πάσχα δηλαδή, προτιμώ το Πάσχα.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα το γιατί, μα το άφηνα έτσι, να αιωρείται στη σκέψη μου χωρίς να του δίνω  μια σαφή εξήγηση, πράγμα περίεργο  για  τον αναλυτικό χαρακτήρα μου.

Όχι ότι τα Χριστούγεννα + Πρωτοχρονιά είναι ήσσονος σημασίας για την ανθρωπότητα. Η γέννηση του Χριστού  είναι η Αναγέννηση του κοσμικού σύμπαντος και η ευτυχής καμπή της ιστορίας.

Η Πρωτοχρονιά είναι η προσμονή κι ελπίδα καθενός από εμάς για μία νέα χρονιά ευνοϊκότερη μια χρονιά που θα φέρει μαζί της αίσια και ευτυχή γεγονότα  που έλεγαν οι παλιότεροι.

Τα κάθε λογής λαμπιόνια, τα  στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα, οι φωτισμένοι με αστέρια δρόμοι, τα δώρα που παίρνουμε και δίνουμε…όλα αυτά μας παρασύρουν σε μια χαρούμενη διάθεση, όχι πάντα όλους, αλλά ας μην το αναλύσουμε αυτό…Το Πάσχα είναι κάτι  εντελώς διαφορετικό και λέγοντας Πάσχα συμπεριλαμβάνω όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Το Πάσχα έχει κάτι το βαθιά δραματικό. Είναι μια χρονική  περίοδος  που οδηγεί στην ενδοσκόπηση και στην περισυλλογή ….

Είναι μια εβδομάδα  που  συμμετέχουμε στο δράμα του Μεγάλου Δάσκαλου.

Είναι η εβδομάδα που φανερώνει τη μετάλλαξη  και την χειραγώγηση της σκέψης του όχλου σε όλο της το μεγαλείο…” Από την Κυριακή των Βαΐων με την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα “επί πώλου όνου ” στο … “Σταύρωσον  Αυτόν  ” , διότι για τον Βαραββά είχαν άλλα σχέδια.

Από το  ” νίπτω  τας χείρας μου ”  του Πιλάτου ,  δηλαδή ” κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου ” , στο τρίτο  λάλημα του πετεινού  δηλαδή …σ αγαπώ και  σου συμπαραστέκομαι  αλλά είμαι ζων οργανισμός  , αγαπώ και το σαρκίο μου .

Από το   Ωσαννά “΅ στο ” Τετέλεσται  ”  πάνω στο Σταυρό

Κι εκεί , κάτω απ το σταυρό δύο γυναίκες θρηνούν , γιατί οι γυναίκες πάντα ξέρουν να θρηνούν  , η Μαγδαληνή και η Θεομήτωρ ,η Μεγαλόχαρη , η Πανσέβαστη , η Υπεράμωμος, η Παρηγορίτισσα  που τώρα απαρηγόρητη  μοιρολογά ” Ω γλυκϋ  μου Έαρ γλυκύτατο μου τέκνο , που έδυ σου το κάλλος _”

Kiι έρχεται το Μ. Σάββατο που φέρνει μαζί του την Ανάσταση, τη χαρά, την αναγέννηση , την ελπίδα για σωτηρία , την ελπίδα για τη συμμετοχή μας στο καλό καγαθό.

Όλα αυτά  τα συναισθήματα ζω  την περίοδο του Πάσχα  που ενισχύονται   με την άφιξη της Άνοιξης , του γλυκού κλίματος της χώρας μας και της φύσης που ομορφαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή. και που πρέπει να την προσέξουμε  γιατί στην αντίθετη περίπτωση δεν θα μας βγει σε καλό.

Και παρά την άρνηση μου σε αναφορές παρελθοντολογίας, οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας ζωντανεύουν  φέρνοντας στο μυαλό μου  τις τότε στιγμές της Μ. Παρασκευής , που όταν δεν υπήρχαν τα ηλεκτρικά κουμπιά  πηγαίναμε ένας-ένας , μία–μία  στο καμπαναριό  της εκκλησίας δίπλα στο σπίτι μου και χτυπούσαμε πένθιμα την καμπάνα , ανά μισή ώρα καθένας ! Ή που καθόμουν μέχρι αργά την Μ.Πέμπτη μετά τα 12 ευαγγέλια (με παρουσία πάντα συγγενικού μου προσώπου) και βοηθούσα στο στολισμό του Επιταφίου. Και το  Μ.Σάββατο  το πρωί  που συνήθως κοινωνούσα κιόλας , μαγεμένη παρακολουθούσα τον ιερέα να ράνει το Ναό και τους πιστούς με δάφνες στην πρώτη Ανάσταση..

Ακόμη και τώρα κάνω σαν μικρό παιδί βοηθώντας να κάνουμε μικρές μπαλίτσες βαμβακιού  που θα ποτιστούν με  μυρωμένο έλαιο και θα μοιραστεί στους πιστούς .

Και με πόση , μα πόση χαρά περιμένω  πάντα τους αγαπημένους μου το βράδυ της Ανάστασης να πάμε στην εκκλησία δίπλα στο ίδιο σπίτι  που έζησα τα παιδικά μου χρόνια!

Σαν παιδί περιμένω  το Άγιο Φως  και με τη μικρή λευκή μου λαμπάδα  να μοιράσω το Φως σ’ εκείνους που αγαπώ!

Και μετά την Ανάσταση …η μαγειρίτσα, θεσμός πια στο σπίτι και στην οικογένεια μου !

Με ρωτούν πολλές φορές που θα πάω για Πάσχα! Απαντώ  ” πουθενά , έχω δουλειά μια βδομάδα μετά το Πάσχα “.. Eίναι κατά το ήμισυ η πραγματική αιτία. Η άλλη μισή, είναι  ότι θέλω να μείνω εδώ, στην Αθήνα  που είναι το χωριό μου και που την αγαπώ πολύ  γιατί εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ είναι όλη μου η ζωή μέχρι στιγμής

Καλή Ανάσταση, αδέρφια μου…

Καλό Πάσχα…