Θυμάμαι την γιαγιά μου να χτενίζει τελετουργικά τα μακριά, κατάλευκα μαλλιά της μετά το λούσιμο… Στο Λαύριο, τα καλοκαίρια που παραθερίζαμε. Θυμάμαι την προγιαγιά Σοφία να πλέκει σε πλεξούδες τα μαλλάκια της δισέγγονης της Δάφνης. Θυμάμαι τα βουρκωμένα μάτια της μικρής Άρτεμης όταν της έσφιγγε τις κοτσίδες η μαμά της ετοιμάζοντας την για το σχολείο – Τρίτη Δημοτικού… Μια ιεροτελεστία καθαρά θηλυκή που διεκδικούσε ένα πειθαρχημένο κάλλος μέσα από την υποταγή, την τάξη και την παθητικότητα. Τα μαλλιά ενός κοριτσιού δεν επιτρέπεται να είναι ελεύθερα… ιδού το νόημα.

Τέλος, το à la garçon κούρεμα της μάνας μου από μικρής σήμαινε ένα πρώτο βήμα στη χειραφέτηση και την ελευθερία. Πρόκληση και συγχρόνως ισότιμο κάλεσμα στον άντρα. Η κυρία Βαρβάρα… σαν την μυθική ρεμπέτισσα Βαλεντίνα που είχε μόρτικα κομμένα τα μαλλιά της!

Προσωπικά για μένα οι γυναικείοι βόστρυχοι αποτελούν το απόλυτο φετίχ. Τα κόκκινα μαλλιά της άγνωστης μου Ιρλανδής στον Πόρο, 1971, οι ξανθιές μπούκλες της Τέτης στην ανασκαφή, 1975, τα αχυρένια μαλλιά της Stéphanie στο Ντύσελντορφ, 1988, η εμμονή να κυνηγάω παντού τις μακρυές, διάφανες, ξανθές τρίχες που άφηνες στο σπίτι καθώς χτενιζόσουν με τις ώρες…Κι αφού είχες πια φύγει.