Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Ρούχα καλοκαιρινά που άπλωσα για να τινάξω την άμμο, τα χαλίκια, τις βουτιές και τα ηλιοβασιλέματα. Έξω φυσάει και τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται πάλι, συχνά πυκνά, θυμίζοντάς μου πως οι εποχές αλλάζουν και τίποτα δεν μένει στάσιμο, στην θέση του. Δεν μένει εκεί που επιμένεις να το βλέπεις ακόμη και αν δεν είναι ταιριαστό, ακόμη και αν δεν κολλάει πουθενά. 

Στην Ελλάδα, το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ, είναι αιώνιο, είναι μια μόνιμη λιακάδα. Είναι το γαλάζιο του ουρανού και το μπλε της θάλασσας που τις περισσότερες φορές κατατρώει τα παιδιά της, αλλά καταφέρνει με έναν τρόπο μαγικό να εξευμενίζει το κακό, να γιατρεύει τις πληγές και να σου κρατάει συντροφιά όταν την έχεις τόση πολλή ανάγκη, περισσότερο από ποτέ.

Σκέφτομαι πόσες υποσχέσεις καλοκαιρινές να δώσαμε πάλι, πόσες στιγμές μπορεί να μοιραστήκαμε με ρίσκο να μην τις ξαναζήσουμε ποτέ. Αφού ήταν θυσίες στον βωμό μιας μεθυστικής αύρας, μιας κάποιας μουσικής, μιας επιθυμίας που ξαφνικά έγινε πραγματικότητα.

Ακόμη και αν εκεί μέσα σε όλα τα στιγμιότυπα της ζωής μας αυτής, καταφέραμε να ξεγελάσουμε τον χρόνο και να τον κάνουμε να πάρει το μέρος μας, να γίνει σύμμαχος καλός, να απλώσει τα χέρια ψηλά και να χαρίσει ευχές, μπορεί να βρήκαμε το ένα και μοναδικό, αυτό που θα γεμίσει την ψυχή μας και θα κάνει να πιστέψουμε ξανά σε όμορφα πράγματα, αλλά πάνω από όλα σε όμορφους ανθρώπους. Διαφορετικούς από εμάς; Ναι, διαφορετικούς, άλλους, λιγότερο ή περισσότερο «τρελούς», από κοντά, από μακριά, όπως και να έχει, αυθεντικούς. 

Σκέφτομαι αν τα ρούχα που άπλωσα θα στεγνώσουν σήμερα με τόσα σύννεφα ή αν η εικόνα τους απλά μου φέρνει νοσταλγία, για να τρέξω, να προλάβω να ξαναζήσω άλλη μια φορά, όλες τις στιγμές, μια προς μια. 

Αν αξίζει να ζεις μια ζωή σαν να ήταν χίλιες μαζί, εγώ σου λέω να το κάνεις, να το ξαναπροσπαθήσεις και να μην αφήσεις ούτε λεπτό να πάει χαμένο. 

Και τι μένει τελικά;

Στιγμές.