Η οικονομική κρίση μαστίζει τη χώρα μας, χωρίς να έχει αφήσει αλώβητες στο πέρασμα της κι άλλες χώρες. Όλοι έχουν κάτι να πουν, όλοι έχουν και από μία γνώμη. Φορούν τις γραβάτες τους, στήνονται μπροστά από μία κάμερα και φλυαρούν δίχως τέλος. Προτείνουν λύσεις που μοιάζουν να εξυπηρετούν συμφέροντα μεγάλων κεφαλαίων. Μια χώρα που παραπαίει στη καταστροφή, ψάχνει λύσεις, όπως είναι λογικό, να κρατηθεί στη ζωή.
Η αναζήτηση ορυκτού πλούτου σε περιοχές της Ελλάδας βάζει κάθε πολίτη αυτής της χώρας σε σκέψεις. Αρχικά φαντάζει μία ιδανική λύση, το πετρέλαιο όπως και να ‘χει αποδίδει χρήματα, ακόμα και σε περιπτώσεις, όπως της Ελλάδας που βρίσκεται αρκετά βαθειά και η εξόρυξη του κοστίζει περισσότερο. Η καταστροφή που θα επιφέρει ένα τέτοιο εγχείρημα είναι κάτι παραπάνω από ανυπολόγιστη.
Έχοντας επισκεφτεί τη Σικελία, έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας της αλλοίωσης και σε ορισμένα σημεία της ολοκληρωτικής εξάλειψης του φυσικού περιβάλλοντος. Στην περιοχή υπάρχουν περίπου 74 εγκαταστάσεις εκ των οποίων καμία δε διαθέτει αντισεισμικούς κανονισμούς. Γεγονός που σημαίνει, ότι οι κάτοικοι και η γύρω περιοχή παραμένουν απροστάτευτοι από τυχών φυσικές καταστροφές. Περιοχή σεισμογενής που διαθέτει νόμους που προβλέπουν και εξασφαλίζουν την ασφάλεια των κατοίκων και όχι μόνο. Το πόσο εφαρμόζονται από τις εκάστοτε εγκαταστάσεις παραγωγής (ενεργείας και πετρελαίου) είναι ένα ζήτημα που δε μπορούμε να εξακριβώσουμε.
Η τοπική αρθρογραφία βρίθει από διαμαρτυρίες και επιτόπιες έρευνες. Μολυσμένα νερά και αέρας με έντονη μυρωδιά, τόσο που να δυσκολεύει την αναπνοή, έφτασαν μέχρι και την αρχαία ελληνική αποικία των Μεγάρων. Ανεβαίνεις ψηλά στο Μελίλλι για να δεις τη θέα. Αυτομάτως επιλέγεις να μη κοιτάζεις στα δεξιά σου. Όλη η ομορφιά έχει χαθεί, βαριά βιομηχανία, καπνός και τίποτα άλλο. Επικεντρώνεσαι στην αριστερή πλευρά, αρνείσαι να το αποδεχτείς. Κοιτάζεις το μέρος που απλώνεται απέραντο, αλλά όχι για πολύ, το βλέμμα σου επιστρέφει στους σταθμούς παραγωγής. Μια καθαρά βιομηχανική περιοχή που το πέρασμα του χρόνου άφησε πίσω σημάδια ξηρασίας και μη αναστρέψιμη μόλυνση. Στις κοντινές παραλίες δεν μπορεί κάποιος να κολυμπήσει, τα νερά είναι πολύ μολυσμένα και μπορούν προκαλέσουν δερματοπάθειες και άλλου είδους παθήσεις. Αναρωτιέσαι, αξίζει η καθαρότητα των παραλιών της Κρήτης να γίνουν θυσία στο βωμό της αποπληρωμής των δανείων; Αρκετά δεινά υπέστη αυτή η χώρα από εκείνους που την κυβέρνησαν και κατασπατάλησαν την περιουσία της.
Σε μια στιγμή σαν κι αυτή που το μέλλον δεν προχώρα και βρίσκει μπροστά του εμπόδια, το μόνο που έχει μείνει για να νιώθουμε περήφανοι για τη χώρα που ζούμε είναι οι ομορφιές της. Εξάλλου, αυτό θα αφήσουμε, εκτός από χρέη, ως κληροδότημα στις επόμενες γενιές, να έχουν και εκείνες κάτι για να παλέψουν. Το κόστος θα είναι δυσβάσταχτο και τα κέρδη από της εγκαταστάσεις εξόρυξης δυσανάλογα σε σχέση με το τι θα χαθεί για πάντα. Επειδή, όσα οικολογικά μέτρα κι αν παρθούν, κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δε θα υπάρξει μία διαρροή ή κάποια έκρηξη. Ούτε πότε η ματαιοδοξία και η απληστία του άνθρωπου μπορεί να σταματήσει. Έπειτα από αυτό το βήμα δεν υπάρχει επιστροφή, το νερό θα μπει στο αυλάκι μέχρι τη στιγμή που τίποτα δε θα υπάρχει εκεί γύρω για να θυμίζει αυτό που κάποτε υπήρξε.
Ευχαριστώ τον κ. Φάνη Δίπλα για την ιδέα να γράψω αυτό το άρθρο και τον Gianmarco Catalano για την άμεση ανταπόκριση του από τη Σικελία και πολύτιμη βοήθεια του.
Η Ελένη Λαδά είναι φοιτήτρια στη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστήμιου Πατρών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
