* Η Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη είναι αναγνώστρια της Πόρτας.

Αυτό που θα ήθελα πιο πολύ τώρα είναι να είχα μια δίδυμη αδερφή.

Από αυτές τις ολόιδιες, που φοράνε τα ίδια ρούχα και μπερδεύουν ακόμα και τη μάνα τους…

Που κάνουν πλάκα με τους γκόμενους και τρελαίνουν τους καθηγητές .

Που κάνουν φάρσες στις φίλες τους, τις ξεχωρίζει μόνο μια ελιά στην πλάτη και τις χωρίζει μόνον ο θάνατος.

Αυτό θα ήθελα… Όχι πως δεν έχω αδέρφια και δεν ξέρω πως είναι να μοιράζεσαι .

Να μοιράζεσαι, τα παιχνίδια σου, τις σοκολάτες σου, την αγάπη στο σπίτι..

Όχι, δε με καταλάβατε. Συγνώμη. Μάλλον εγώ σας μπέρδεψα.

Αυτό που θα ήθελα είναι να χωριστώ στα δύο…

Να έχω δυο εαυτούς που όταν ο ένας πονάει, είναι στεναχωρημένος, θέλει την ησυχία του και μια γωνιά να κουρνιάσει για να σκεφτεί, να

κλάψει ,να ‘εξαφανιστεί’ να πενθήσει, τότε να αναλαμβάνει ο άλλος… ο χαρούμενος… ο πλακατζής και να λέει στον πληγωμένο – “Κάτσε

εσύ ,ξεκουράσου, ηρέμησε, μη σε νοιάζει τίποτα. Τώρα αναλαμβάνω εγώ” .

Να έχω μια καβάτζα όταν θέλω να ξεφύγω και γω βρε αδερφέ!

Σας φαίνεται αστείο; Κι όμως για σκεφτείτε πόσες φορές εκεί που κάθεστε πιάνετε τον εαυτό σας να σας παρατηρεί και να σχολιάζει αυτό

που μόλις είπατε και να σας μουντζώνει ίσως για την βλακεία που μόλις σας ξέφυγε! Πόσες φορές δεν πιάνετε ψιλή κουβέντα με τον

καθρέφτη σας. Πόσες φορές έχετε σκεφτεί να μπορούσατε να είστε αόρατοι! Ελάτε τώρα, μην μου πείτε ποτέ γιατί δεν θα σας πιστέψω.

Δεν ξέρω ποιες συνθήκες ωρίμασαν για να φτάσω να σκάφτομαι επισήμως κάτι τόσο παλαβό αλλά υποθέτω ότι έχει να κάνει με την εποχή

που ζούμε.

Αυτή την εποχή των βρικολάκων και δεν εννοώ του twilight.

Σαστίζω με όσα γίνονται γύρω μου… Βλέπω ειδήσεις και αρρωσταίνω… Βλέπω παιδιά να επιπλέουν ανάσκελα στις θάλασσες που εγώ τα

καλοκαίρια μου βουτούσα για να ξεθάψω κοχύλια και μάθαινα στο παιδί μου να κολυμπάει χωρίς μπρατσάκια και το φωτογράφιζα

τρισευτυχισμένο να παίζει με τα κουβαδάκια του και τρέχουν τα μάτια μου σαν βρύσες …Βλέπω ζώα λιωμένα στην μέση του δρόμου και δεν

μπορώ να πάρω ανάσα .Βρίσκομαι εν μέσω συζητήσεων για πολιτικά τερτίπια και ίντριγκες και κουτσομπολιά βλακώδη για προεδριλίκια και

καρέκλες αραχνιασμένες και μου ‘ρχεται να βάλω τις φωνές και να φύγω τρέχοντας για Άρη σε κείνο το ταξίδι χωρίς επιστροφή .Βλέπω τον

τύπο δίπλα μου να πετάει τα σκουπίδια του από το παράθυρο του αυτοκινήτου και τρελαίνομαι. Βλέπω ανθρώπους να κοιμούνται σε

χαρτόκουτα και θέλω να βάλω τις φωνές. Βλέπω λαμόγια να επιπλέουν σαν τους φελλούς και ψάχνω τοίχο να βαρέσω το κεφάλι μου… Θα

μου πείτε, έτσι είναι η ζωή…Welcome to reality.

Δεν μπορώ να διαχειριστώ την πραγματικότητα;

Ίσως.

Δεν είμαστε όλοι από σίδερο.

Πιθανότατα.

Έχει γίνει η καθημερινότητα θρίλερ ;

Το μόνο σίγουρο.

Εκτός κι αν έχουν όλοι από έναν δίδυμο αδερφό που τον αφήνουν σπίτι τους να κλάψει με την ησυχία του κι αυτοί ζουν το υπόλοιπο μιας

ζωής χωρίς τύψεις..

Χωρίς τύψεις για αυτό το κάτι περισσότερο από ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, ας πούμε… Και για άλλα πολλά που δεν θα πούμε.

Οι τύψεις χαλάνε το image ειν΄η αλήθεια…

Ο άνθρωπος και 100 να πάει ακόμα κι αν τον έχεις ακούσει δεκάδες φορές να παρακαλάει να φύγει γιατί θέλει να ησυχάσει πια, ακόμα κι

έχει ζήσει μια ζωή Ξανθόπουλου-Βούρτση, όταν έρχεται εκείνη η ώρα, η ώρα η δωδεκάτη που λένε, θέλει να γραπωθεί από την τελευταία

του ανάσα και να ζήσει λίγο ακόμα… λίγο ακόμα…

Η ζωή είναι γλυκιά, ο χρόνος γιατρός, η αγάπη φάρμακο, η μνήμη επιλεκτική και όλα αυτά μαζί .

Μπορεί όλο αυτό που σας περιγράφω να λέγεται “αυτόματος πιλότος” .

Μπορεί πολλοί άνθρωποι να λειτουργούν έτσι.

Μπορεί να είναι αυτό το αίσθημα αυτοσυντήρησης που λένε οι κοινωνιολόγοι.

Όμως μπορείς να ρεγουλάρεις τον πόνο; Μπορείς να χαρείς την στιγμή που πονάς;

Ακόμα κι αν έχεις πείσει τον εαυτό σου πως τώρα είναι η ώρα να γελάσεις γιατί η ζωή είναι μικρή και σου ανήκει και δεν θα δώσεις

λογαριασμό σε κανέναν κερατά και νομοτελειακά όλα γίνονται έτσι γιατί δεν γίνεται αλλιώς και συ πρέπει να είσαι ευτυχισμένος και η ζωή

προχωράει και μπλα μπλα μπλα… αναρωτιέμαι πόση από αυτή την χαρά είναι αληθινή.

Αναρωτιέμαι αν αξίζει να πιέζουμε τους εαυτούς μας να δείχνουμε ευτυχισμένοι .

Μπορείς άραγε να ¨εκβιάσεις¨την χαρά; Και τί νόημα θα είχε κάτι τέτοιο;

Γι’ αυτό και για άλλα πολλά ,χρειάζομαι τον κλώνο μου… Έναν κλώνο που να με “καταλαβαίνει”… αλλά να μην τον καταλαβαίνουν οι

άλλοι. 

Να με “ξελασπώνει”.

Και μετά σκέφτομαι ότι ίσως να ζω ήδη σε έναν κόσμο κλώνων και όλα είναι ατμός, που θα ‘λεγε κι ο Θρασύβουλας.

Εν τω μεταξύ όσο περισσότερα μαθαίνω τόσο λιγότερα γνωρίζω και σκέφτομαι ότι ίσως το δικό μου κέντρο του κόσμου να είναι σε κάποιον

άλλο πλανήτη από την Γη.

Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.

Γιατί, να ξέρετε, ακόμα και η Μόσχα, αδερφές μου, δεν είναι πια αυτό που ήταν.

* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr