Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Πάλι ντόρτια ήφερα….

Μόνοι μας είμαστε, όλος ο κόσμος διακοπές, σχετική ησυχία έξω, μια σκιερή βεράντα, δύο καφέδες, δύο φρυγανιές με μέλι από το καλό, λίγο νεράκι στα πόδια μας για την ψευδαίσθηση της θάλασσας και ένα τάβλι στο τραπέζι ξεχασμένο από προχθές… Ο κόσμος μου μια Κυριακή στην πόλη έχει μουσική υπόκρουση που συνδυάζει αριστοτεχνικά τον ήχο από τα ζάρια πάνω στο γυαλιστερό ξύλο και το τραγούδι των κουφών αρσενικών τζιτζικιών. Αλλά το θέμα μου είναι το τάβλι, για το τάβλι ήθελα να μιλήσω… και όσο κι αν δεν το πιστεύετε αυτό που διαβάζετε γράφεται τώρα στο μυαλό μου, ναι ναι, αυτή την στιγμή που έφερα έξι ένα κι έκανα στον σύζυγο μου μια ωραιότατη πόρτα στο έξι του και τον έκλεισα όμορφα και περιποιημένα… Να κλείνεις το έξι γιατί αν φέρει έξι πέντε σου’φυγε, αντίλαλος της φωνής του μπαμπά από το υπερπέραν…

Κάθε φορά που παίζω τάβλι σκέφτομαι τον μπαμπά μου… Παράξενο δεν είναι γιατί αυτός μου έδειξε τις κινήσεις… Αν και πότε δεν έμαθα καλό φεύγα και πλακωτό… Ημιμαθής ταβλαδόρισσα λογάμαι και ντροπή μου, αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή στο να φεύγω…Κάθομαι εκεί που βρέθηκα και κάνω πόρτες…α, στις πόρτες είμαι καλή. Θες το ζάρι; Να, τώρα έφερα 4 άρες … πολύ χρήσιμες και τσακ… σε χτυπάω κιόλας… Το ζήτημα είναι θέλω να σε χτυπήσω αν να σε αφήσω να ξεθαρρέψεις και να σε γυρίσω πίσω εκεί που έχεις κάνει χαρά πως ξέφυγες; Μωρέ είμαι καλός άνθρωπος, και σε αγαπάω κιόλας… 31 χρόνια μαζί δεν τα λες και λίγα, αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος… Με αγάπη πάντα… τσαααακ.

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά το τάβλι δεν είναι απλά ένα παιχνίδι για να περνάει η ώρα… και μάλλον δεν μιλάμε πια για μια παρτίδα τάβλι… αν και το παιχνίδι συνεχίζεται. 6αρες; Άμα σε θέλει το ζάρι παιδί μου! Αρκεί να ξέρεις να τις παίξεις… Ο καλός ο ταβλαδόρος φαίνεται στο ασσόδυο … κακά τα ψέματα… Δεν κάθεται να παρακαλάει τον Θεό να φέρει διπλές… Και τώρα που μεγάλωσα συνειδητοποίησα πως ο μπαμπάς μου μου έμαθε κάτι παραπάνω από τις βασικές αρχές ενός καλοκαιρινού χόμπι… δεν ξέρω αν το καταλάβαινε ή όχι, πιστεύω πως όχι, όμως δεν έχει καμία σημασία γιατί εγώ και τώρα που προσπαθώ να βρω άνοιγμα για να ασφαλίσω τα πουλιά μου σκέφτομαι πως η ζωή μας μοιάζει πολύ με μια παρτίδα τάβλι… Να τρέχεις να προλάβεις, να προσπαθείς να είσαι ασφαλής, να σκέφτεσαι πριν πράξεις, να κλείνεσαι , να ανοίγεσαι, να κλείνεις πόρτες, να τις ανοίγεις γιατί δνε μπορείς να κάνεις αλλιώς, να έχεις κάπου να πατήσεις, να γυρίζεις το παιχνίδι εκεί που όλα φαίνονται χαμένα, να κάνεις κινήσεις λάθος που δεν μπορείς πια να αλλάξεις αλλά να είναι πια αργά… να κερδίζεις και να χάνεις. Ανατροπές, αστάθμητοι παράγοντες, αγωνία και ανυπομονησία, υπομονήν και ικανοποίηση, λάθη και κόντρα λάθη , χαρά και θυμός όλα μαζί στον ίδιο βιβλίο που έχει τίτλο το όνομά του καθενός μας.

Η ζωή είναι μια παρτίδα τάβλι… Ή μάλλον, όχι, η ζωή δεν είναι μια παρτίδα τάβλι, είναι πολλές και ακόμα κι αν χάνεις σε μία, πάντα στην επόμενη υπάρχει η ελπίδα πως θα κερδίσεις… Λίγο η τύχη, λίγο ο αντίλαλος μιας αγαπημένης φωνής, λίγο η παρέα που έχεις διαλέξει για να παίξεις κι όλα γίνονται τόσο απλά μέσα στην πολυπλοκότητά τους… Καλή Κυριακή.