Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Η αίσθηση ότι η ζωή θα πήγαινε από το καλό στο καλύτερο καλλιεργήθηκε μεταπολιτευτικά από το πολιτικό προσωπικό, το μιντιακό σύστημα και το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο σχεδόν παντού στον πλανήτη. Το μυστικό ήταν οι δόσεις, σχεδόν για τα πάντα.

Στην Ελλάδα το πληρώσαμε με συλλογική και ιδιωτική υπερχρέωση των νεότερων γενεών από την κακοδιαχείριση των παλαιότερων. Ακόμα και τα σπίτια που βρίσκουν οι τωρινές γενιές, είναι ένα ασήκωτο βάρος.

Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε (μνημόνια, πανδημία, ακρίβεια, πόλεμος) ότι εύκολα ανατρέπονται ιστορικές και κοινωνικές βεβαιότητες, και ότι οι κρίσεις -η διασταύρωση και η συσχέτιση τους-είναι η νέα κανονικότητα.

Η τιμή της βενζίνης-άνω του 2,50 πλέον- η παγίωση των υπερ αυξημένων ποσών στα τιμολόγια ρεύματος και οι τιμές στα σούπερ μάρκετ, αρχίζουν και δημιουργούν ένα κλίμα πίεσης, ένα δυσφορικό άγχος που καταλήγει να ξορκίζεται στην καθημερινή ευχή που ανταλλάσουμε, μηχανικά και όχι ουσιαστικά, μεταξύ μας( πάνω απ όλα υγεία).

Αυτό το άγχος είναι η πρώτη ύλη της σύγχρονης κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας. Ασυνείδητα τροφοδοτούμε με τις αγχώδεις διαταραχές μας το σύστημα.

Η δυσφορία μας είναι το φθηνό καύσιμο στην μεγαμηχανή του καπιταλισμού. Αυτός εν τω μεταξύ παράγει δονήσεις διότι βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση, στην φάση του σπασμού( και όχι ενδεχομένως της αναδιάρθρωσης που λανθασμένα βλέπουμε μάλλον με το γυμνό μάτι της θεωρητικής ανάλυσης).

Το μείζον είναι οτι πίσω από το άγχος, οι μεσήλικοι γονείς που παλεύουν για τον οικογενειακό προϋπολογισμό και τις συνεχείς δόσεις των ρυθμίσεων, άρχισαν να βλέπουν στα παιδιά τους την ίδια με αυτούς ανασφάλεια, την ίδια αβεβαιότητα.

Είναι δύσκολο να διατυπώσει αυτή την κατάσταση ένας γονιός, πρόκειται για προσομοίωση πραγματικότητας.

Για την ακρίβεια, πρόκειται για το φαινόμενο ματαίωσης του κριτικού πνεύματος και της επιστημονικής μόρφωσης.

Το σχολείο – και εξ όσων αντιλαμβάνομαι και το πανεπιστήμιο πλέον – παράγουν δυνητικούς χρήστες( με υπερ- εξειδικευμένες δεξιότητες )για χειρισμό σε πάσης φύσεως πλατφόρμες με σκοπό την εξόρυξη αξίας- και όχι την δημιουργία αξίας- πάντα για τους κατέχοντες τα αλγοριθμικά λογισμικά.

Μιλώντας κοινωνιολογικά και ανθρωπολογικά, αυτό σημαίνει ότι η μετατροπή της ανθρώπινης νόησης σε συγκριτικό εξελικτικό πλεονέκτημα έπαψε να αποτελεί για το υποκείμενο το μείζον ζητούμενο στον βίο.

Ο χαμηλός μισθός και τα πενιχρά εισοδήματα των μικρομεσαίων δεν κινητοποιούν το άτομο (ειδικά τον νέο) ώστε να εξοπλιστεί για ένα καλύτερο μέλλον.

Η δε κριτική σκέψη και η κλασική παιδεία σταδιακά άρχισαν να μην αποτελούν την αξιωματική βάση στην ροή υπεραξίας εντός του οικονομικού κυκλώματος.

Οι νέες γενιές ήδη το νιώθουν : μπήκαν στην ακριβή ζωή. Επικοινωνούν μανιακά μεταξύ τους στα smartphones, ανταλλάσουν libido και γλώσσα, αλλά βλέπουν να ακριβαίνει ο καφές, το φαγητό, τα βασικά και τα αναγκαία.

Οπότε, η έκσταση της επικοινωνίας δεν καλύπτει το λογιστικό έλλειμμα στα νοητικά λογιστήρια( διότι αυτό έγιναν τα νέα παιδιά που βρίσκονται ή θα μπούν στα πανεπιστήμια : νοητικοί υπολογιστές του πραγματικού)

Η Ελλάδα έχει ανισότητες που ίσως καλύπτονται εποχιακά (καλοκαίρι) από τον ξένο τουρισμό, τα πολλά μαγαζιά, την αίσθηση της αγοράς και των τζίρων. Πίσω όμως από όλη αυτή την αίσθηση υπάρχει η πραγματικότητα των οριακών μισθών και εισοδημάτων και η ”μεγάλη ψευδαίσθηση ” : αυτή της δήθεν δημιουργικής εργασίας…